Krew tęskni zamiast tętnić
Keiran Herbertson, 27 lat
sierota, stały bywalec zajazdów na rozdrożach i sklepów z papierosami spod lady, smutny człowiek z krzywym uśmiechem, pokaleczony, byt z bliznami na ciele i duszy, niespokojny duch niekontrolujący własnych emocji, odruchów i języka
KAROSERIA | BAGAŻNIK | TYŁ | SIEDZENIE PASAŻERA
sierota, stały bywalec zajazdów na rozdrożach i sklepów z papierosami spod lady, smutny człowiek z krzywym uśmiechem, pokaleczony, byt z bliznami na ciele i duszy, niespokojny duch niekontrolujący własnych emocji, odruchów i języka
KAROSERIA | BAGAŻNIK | TYŁ | SIEDZENIE PASAŻERA
Zemsta wypełnia jego spojrzenie, każde splunięcie krwią jest ofiarą dla Nich, dla tych wszystkich, których już z nim nie ma. Jest w nim tak głęboko zakorzeniona, że nic nie jest w stanie zatrzymać jego pędu, jego upartości. Jest wściekły, bo nie skończył studiów, bo jego siostra jest szalonym krwiopijcą, bo coś zabiło jego partnera, bo kończą mu się pieniądze na papierosy i benzynę. Spośród wszystkich powodów jego wściekłości potrafi jednak wyjrzeć ten sam człowiek, który uratował bezpańskiego kota i ten jeździ z nim i zakłacza tapicerkę. Przejawy łagodności objawiają się w nietolerancji laktozy i uśmiechu, kiedy wstaje rano i może wypić lepszą kawę niż ta z automatu. Wtedy nikt nie jest w stanie poznać, że w bagażniku ma cały arsenał, że śpi z pistoletem pod poduszką, że do pralni idzie z nożem przy nodze, że wczoraj w nocy zabił trzy wilkołaki i wciąż nie znalazł tego potwora, który zabił Jego. Za to trafił na bardzo dziwną wiedźmę.
Wiedział, że coś musi być na rzeczy już od jakiegoś czasu. Najpierw miał tylko przeczucie, które jednak potwierdziło się, gdy pewnego dnia włączył lokalne wiadomości i jego oczom ukazały się dwa pozbawione serc ciała. Wilkołaki. Gardził wilkołakami. Szczególnie tymi młodymi: były głupie, nie potrafiły się kontrolować i nawet nie myślały o tym, żeby po sobie posprzątać, kiedy nabrudziły.
OdpowiedzUsuńPoza tym, nie przeprowadził się do jednego z najnudniejszych miasteczek, jakie udało mu się znaleźć po to, żeby znów użerać się z czymś takim. Musiał coś z tym zrobić. Dlatego wziął ze sklepu parę potrzebnych ziół i zamiast do domu, skierował się do swojego ulubionego miejsca w pobliskim lesie – opuszczonego tartaku. Kilka wcześniejszych dni spędził na poszukiwaniu śladów wilkołaków w okolicy i rzeczywiście, znalazł w głębi lasu kilka odcisków, co wystarczyło, aby utwierdził się w przekonaniu, że to właśnie te istoty zakłócają jego przyjemne wakacje w spokojnej Alabamie.
Zaklęcie lokalizujące było jednym z prostszych, a jednak to, że nie do końca wiedział, kogo właściwie szuka nieco wszystko utrudniało. Na szczęście zabrał nieco ziemi z miejsca, w których znalazł niecodzienne ślady, a w starym tartaku miał schowaną wystarczająca ilość wyposażenia, aby w spokoju odprawić rytuał. W końcu nikt tam nigdy nie zaglądał.
Niemal skończył już pierwszą część zaklęcia. Mamrotał pod nosem końcówkę inkantacji, podnosząc się sprzed kilku ustawionych w rządku świec, po czym odwrócił się i odszedł kawałek dalej tylko na chwilę; chciał wyjąć trochę więcej piołunu, bo już prawie cały się wypalił.
Był tak zaaferowany tym, co robił, że nawet nie przeszło mu przez myśl, aby sprawdzić albo chociaż nasłuchiwać, czy ktoś nie czai się gdzieś po kątach. Co okazało się wielkim błędem, bo gdy tylko zrobił kolejny krok, usłyszał wystrzał i poczuł nagły przeszywający ból gdzieś w okolicach prawego boku. Jęknął, z zaskoczenia potykając się o stojącą obok drewnianą skrzynię i narobił jeszcze większego hałasu. Poczuł metaliczny posmak krwi w ustach, znak wyraźnie wskazujący na to, że jego ciało już zaczęło przyśpieszony proces leczenia. Ktoś go właśnie, do kurwy nędzy, postrzelił! Prawie zapomniał, jakie to nieprzyjemne uczucie.
Nie tracił czasu. Pomimo bólu, zerwał się na równe nogi, aby natychmiast sprawdzić, kto śmiał w tak bezczelny sposób przeszkodzić mu w odprawianiu rytuału. Założył, że był to jakiś zbłąkany łowca i wyglądało na to, że miał rację. I pomyśleć, że Elias poświęcał się dla tego miasta, że chciał pomóc i raz na zawsze pozbyć się grasującego tu wilkołaka albo i wilkołaków, że tak chciał być tym dobrym!
– Idiota! Czy wy w ogóle kiedykolwiek myślicie?! – warknął z irytacją, pewnie zbliżając się do wciąż celującego w niego z broni mężczyzny. Musiał być jednym z młodszych łowców, jakich Elias kiedykolwiek miał w ogóle nieprzyjemność spotkać, do tego nie miał wokół siebie żadnej wyczuwalnej nadnaturalnej energii, co zdecydowanie ułatwiało całą sprawę. Widział, że facet znowu przymierza się do strzelania, więc wyciągnął rękę w jego kierunku i zacisnął pięść, wyginając spory kawałek jego lufy. Od razu lepiej, teraz nie zrobi mu już więcej dziur w ulubionej koszuli. – A gdybym był ciekawskim dzieckiem bawiącym się w starym tartaku? Młodą parą na ekscytującej zakazanej schadzce? Albo słodkim, bezbronnym kotkiem? Chciałbyś mieć ich na sumieniu? – zapytał ze zniecierpliwieniem, krzywiąc się lekko. Nie do wiary, że to on brał pod uwagę podobną ewentualność.
Był wkurzony. Teraz będzie musiał zaczynać wszystko od nowa, zmarnował zioła… do tego był zmuszony włożyć dwa palce w ranę na swoim boku i siłą wyciągnąć z niej kulę, aby móc się wyleczyć. Srebro. A więc przynajmniej zgadzali się, że to wilkołaki.
– No? Masz coś jeszcze, zabijamy się? – zapytał prześmiewczo, rzucając pokrywą krwią kulę na ziemię. Mógł zacząć się tłumaczyć, ale nie byłoby z tego przecież żadnej zabawy. Wiedział, że łowcy i tak nie są dobrymi słuchaczami, że chcą się bić i wygrać i Elias uwielbiał udowadniać im, że wcale nie są tacy dobrzy, za jakich się uważają.
Chciał odpowiedzieć, ale kilka kolejnych wystrzałów skutecznie zamknęło mu usta, odciągnęło jego uwagę od wszystkiego i tylko się skrzywił, lekko się pochylając. Mężczyzna miał rację, wyciąganie kuli z mózgu było dużo bardziej problematyczne niż z innych części ciała, ale nie było wcale wystarczające, żeby zastraszyć Eliasa. Musiał jeszcze tylko przez chwilę pograć na czas, żeby nie musieć skupiać się już na leczeniu ran i móc włożyć całą swoją moc w pokazanie, co właściwie potrafi. Na razie tylko się przecież zgrywał.
OdpowiedzUsuń– A na co ci to wygląda? Przygotowywałem sabat, moje koleżanki wiedźmy będą tutaj w każdej chwili i oddamy się naszej comiesięcznej orgii – odpowiedział powoli, uśmiechając się tylko kątem ust. Spojrzał na nieznajomego wyzywająco, unosząc jedną brew. Mało co bawiło go bardziej niż wypatrywanie trwającego zaledwie ułamek sekundy zawahania, jakby facet próbował przypomnieć sobie, czy to rzeczywiście jeden ze zwyczajów wiedźm. Gdyby tylko wiedział, jak wiele ułatwia Eliasowi, stojąc tak blisko.
– Poważnie, pomyśl. To nie ja próbuję zabić ciebie. Dzieliło mnie jakieś dwadzieścia minut od dowiedzenia się, kim i gdzie są te cholerne wilkołaki. Jestem tu na wakacjach i nie doceniam, że panoszą się po mieście i ściągają mi tu łowców. Także możesz wracać skąd przyszedłeś, załatwię to – zapewnił całkiem spokojnie, zerkając na przeciwległą ścianę tartaku.
To wystarczyło. Kucnął gwałtownie, na wypadek gdyby mężczyzna rzeczywiście strzelił, jednocześnie skupiając się na mentalnym ściśnięciu przestrzeni wokół niego i odrzuceniu go do tyłu. Przez chwilę widział tylko cztery punkty na ścianie, które sam sobie wyznaczył dwa niżej, dwa wyżej, na których to zaraz znalazły się ręce i nogi nieznajomego. Siła uderzeniowa wytrąciła mu z ręki pistolet i teraz stał przyciśnięty do ściany, zapewne mając wrażenie, że przygniata go coś ciężkiego, uniemożliwiającego mu ruchy, chociaż naturalnie działo się tak tylko w jego głowie. Elias się uśmiechnął, stając prosto i podchodząc bliżej, bo to pomagało w podtrzymaniu zaklęcia. Utrzymanie kogoś w takiej pozycji, szczególnie gdy ten ktoś się opierał, nie należało do najprzyjemniejszych i najłatwiejszych, ale było za to całkiem satysfakcjonujące. Tak, kiedyś będzie musiał go puścić, ale w międzyczasie…
– Powtarzam, żeby na pewno dotarło: nie próbuję cię zabić. A na brak okazji nie narzekam – mruknął, podnosząc z ziemi pistolet i obrócił go między palcami, nie odrywając jednak wzroku ani skupienia od mężczyzny. – Nie wiem, z jakimi wiedźmami miałeś do tej pory do czynienia, ale ja nie oddałem duszy za możliwość kreatywnej zemsty na niewiernym kochanku. Czary to sztuka, której po prostu nie zrozumiesz. Ale nic do ciebie nie mam, gdybyś nie wyskoczył ze swoimi spluwami i rozwalaniem mi głowy, to porozmawialibyśmy jak normalni, cywilizowani ludzie – powiedział, wzdychając ciężko, bo jego rozmówca cały czas próbował się wyrwać. Nadwyrężało to tylko cierpliwość Eliasa i sprawiało, że musiał bardziej się skupiać, ale nie pozwolił mu na nic poza nieznacznym przesunięciem nadgarstka. Pokręcił głową. – Jak widzisz, mam tu wszystko pod kontrolą. Mogę liczyć na to, że sobie pójdziesz i nie będziesz mi więcej przeszkadzać?
Zacisnął szczęki, skupiając się, żeby trzymać mężczyznę w miejscu. Mało kto tak niesamowicie wierzgał w podobnych sytuacjach, ludzie przeważnie próbowali się targować i nie był pewny, czy bardziej go to wszystko irytuje czy też zadziwia. Zwykle trafiał na trochę rozsądniejszych łowców, nie tak napalonych na zrównanie z ziemią wszystkiego, co miało w sobie chociaż małą cząstkę nieczłowieczeństwa, ale wyglądało na to, że tym razem jakieś znudzone bóstwo testowało jego cierpliwość. Nie widział innego powodu, dla którego akurat jemu trafił się ten facet. Przez myśl przeszło mu, że przecież prościej i szybciej byłoby go po prostu zabić tu i teraz i mieć z głowy cały ten cyrk. Miał do tego idealną okazję, a gdyby sytuacja była odwrotna, łowca by się nawet nie zawahał. To albo podrzucić mu worek złego uroku i trochę się z nim zabawić, bo dawno nie miał ku temu okazji. Ale Elias chciał mu udowodnić, że jest lepszy. Poważniejszy. Spokojniejszy. Że wie lepiej.
OdpowiedzUsuń– Racja, nie jestem, nigdy nawet nie byłem człowiekiem. Zabawne, że mimo to z nas dwóch to tobie bliżej do niekontrolującej swoich odruchów krwiożerczej bestii. Pomyśl o tym. Nie zdziwiłbym się, gdybyś miał więcej krwi na rękach niż ja – stwierdził całkiem poważnie, lekko mrużąc oczy. Nie był przecież szalejącym w mieście potworem. Dokładnie wiedział, co robi. Przełknął resztki krwi zbierającej mu się w ustach, oczywisty sygnał, że z jego ciałem już wszystko w porządku.
Właśnie dlatego gardził łowcami. Z jego doświadczeń wynikało, że uważali się za bogów, sądzili, że to, kto ma prawo żyć, a kto musi umrzeć jest w ich rękach, że mogą o tym tak po prostu decydować. Roili sobie, że oczyszczają ten świat ze zła, rozpaczliwie łapiąc się tego jako całego sensu swojego mizernego, smutnego życia. Prawie im współczuł.
– Jakbyś na chwilę przestał być taki uprzedzony, to mógłbym ci pomóc. Wiem, jak znaleźć wilkołaki bez tropienia ich godzinami po lasach. Mogę zrobić z nimi to, co robię z tobą, a wtedy… – Elias wyciągnął przed siebie pistolet, celując nim w głowę mężczyzny, ale nie pociągnął za spust. Jego siła w utrzymywaniu go w dokładnie tej pozycji zaczynała trochę popuszczać, musiał dać mu trochę się poszarpać, ale wciąż był bez szans na całkowite wyrwanie się. – Bum! Srebrna kulka i po nich. Byłoby miło, gdybyś przynajmniej nie próbował mnie już zabijać, nawet bym cię puścił i oddał ci twoją zabawkę. Co ty na to? – zapytał, kładąc spluwę na swojej otwartej dłoni i wyciągnął ją w jego kierunku. Był pewny siebie, w końcu wiedział, że nie ma szans, aby zginął od postrzału. Wątpił, że mężczyzna w ogóle miał pojęcie jak zabrać się za zabijanie wiedźmy jego pokroju.
[Przeprosiny przyjęte, ale niepotrzebne <3]
OdpowiedzUsuńWestchnął głośno, prawie teatralnie, kręcąc głową. Za jakie grzechy?, pomyślał z niezadowoleniem, ale gdy cichy głosik gdzieś z tyłu głowy zaczął obszernie odpowiadać na to czysto hipotetyczne pytanie, musiał go szybko uciszyć. No dobra, może trochę sobie zasłużył na negocjowanie z kimś, kto nawet całkowicie zdany na jego łaskę wciąż próbował ustalać warunki ich współpracy.
– I co niby pozwala ci sądzić, że zrobimy tak jak ty chcesz? – zapytał z nieukrywanym rozbawieniem, prawie niedowierzaniem. Nie miał zamiaru niczego obiecywać ani na nic się zgadzać. To nie on był tutaj dosłownie postawiony pod ścianą. Obrócił pistolet w dłoni i zręcznie wyjął z niego magazynek, który to schował do kieszeni spodni, tak po prostu, jakby było nie było w tym nic niecodziennego.
Wiedział, że pożałuje jeszcze zanim się za to zabrał, ale wolną dłonią wykonał płynny, szybki gest, jakby odsuwał jakąś niewidzialną zasłonę i uwolnił nieznajomego od trzymającego go w miejscu zaklęcia. Zgadywał, że mężczyzna wciąż może mieć przy sobie jakieś potencjalnie niebezpieczne przedmioty, ale nie sądził, że są gorsze od pistoletu, więc nieszczególnie go to zajmowało.
Odetchną głęboko, sam również uwolniony od ciężaru podtrzymywania niewidzialnych więzów i oddał łowcy jego chwilowo zupełnie bezużyteczną broń. Tej przynajmniej mu nie wygiął, a więc nie zniszczył, ale wątpił, że jego dobra wolna zostanie zauważona.
– Skoro wciąż chcesz mnie zabić, dostaniesz magazynek dopiero jak będziemy się żegnać. Jeśli będę jednocześnie skupiał się na zaklęciu lokalizującym i nieumieraniu, to gówno się dowiesz – powiedział, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Nie był przecież idiotą, zauważył jego niechęć do współpracy oraz obiecania czegokolwiek, co było zresztą w stu procentach odwzajemnione. Z tą małą różnicą, że Elias naprawdę nie planował go zabijać. Nie kręciło go to tak jak kiedyś. Jasne, gdy ktoś naprawdę mu przeszkadzał, jak właśnie te wilkołaki rozwalające mu urlop, miał ochotę go wyeliminować, ale to by było na tyle.
Przez chwilę podświadomie czekał aż nieznajomy znów trochę za bardzo w siebie uwierzy i go zaatakuje, aby móc po raz kolejny przyszpilić go do ściany i tym razem być dużo mniej miłym i wyrozumiałym, ale nic takiego się nie stało. Zadowolił się więc rzuceniem mu ostrzegawczego spojrzenia.
– Rzucę zaklęcie od nowa – podkreślił powoli, dobitnie dając mu do zrozumienia, że to wszystko przez niego i tylko to spowalnia. Jeszcze raz, czemu w ogóle pozwalał temu kolesiowi żyć? Żeby planował jego śmierć, pewnie zaraz po tym jak zabije wilkołaki? Elias zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo był ostatnio znudzony dopiero gdy dotarło do niego, że chętnie zobaczy, czy łowca w ogóle wykombinuje, jak poważnie go skrzywdzić. – Zostań, pooglądaj, jeśli chcesz. Ale byłoby miło, gdybyś tym razem mnie w trakcie nie postrzelił. Tak wiesz, ze względów estetycznych. Zostają mi po tym blizny – powiedział dość obojętnie, odwracając się, żeby wrócić do swoich teraz już nie palących się ziół. W myślach pogratulował samemu sobie, że miał w tartaku ich mały zapas, tak na wszelki wypadek.
W pewnym sensie był pod wrażeniem tego, że facet miał siłę do bycia tak nieprzyjemnym i napiętym przez cały czas. Nie mówiąc nawet o niepotrzebnym, czy to nie było męczące? Tak nie cierpieć wszystkiego, co się spotka na swojej drodze? W odpowiedzi na jego nienawistne spojrzenie, Elias mógł się tylko uśmiechnąć, z zadowoleniem przyjmując rolę tego wręcz irytująco niezirytowanego. Lata praktyki. Zresztą i tak musiał się wyciszyć, inaczej rzucanie zaklęcia szło by mu dość opornie. To, że w pomieszczeniu był z nim ktoś, kto nie życzył mu za dobrze również nie pomagało, ale musiał pracować z tym, co miał.
OdpowiedzUsuń– Rób, co chcesz, ale się nie odzywaj dopóki nie skończę. Inkantacja musi być idealna albo zaczynam od nowa – powiedział, nawet nie starając się nie rzucać tego w formie rozkazu. To była najważniejsza i jedyna zasada, więc jeśli chciał się szybko pożegnać, łowca będzie musiał się dostosować.
Elias rozpoczął zaklęcie, układając zioła na odpowiednich miejscach i wcale się nie popisywał, gdy zapalił zarówno te zioła, jak i wszystkie świeczki jednocześnie tylko jednym szybkim gestem. Tak było po prostu szybciej. Trochę to trwało, ale pierwsza część rytuału przebiegła bez zakłóceń, słowa płynnie, bez zająknięcia wydostawały się z jego ust, aż w końcu musiał skupić się na tej drugiej, poważniejszej części.
Stanął, a potem powoli uklęknął pośrodku stworzonego przez siebie ołtarzyka, napawając się zapachem znajomej mieszanki ziół i wziął głęboki oddech, kładąc obie dłonie płasko na ziemi przed sobą. Prawie zapomniał o tym, że nie jest sam; czuł, zapewne kompletnie niepojęte dla większości śmiertelników, drgania magii pod samymi opuszkami palców, a gładka, przeźroczysta powłoka owinęła się ciasno wokół jego klatki piersiowej. Przymknął oczy i pewnie wypowiedział ostatnie słowa zaklęcia. Być może wyglądał w tym momencie na łatwy cel, ale dzięki sporemu doświadczeniu teoretycznie był w stanie w ułamku sekundy otrząsnąć się z podobnego transu. Na razie jednak nie wyczuwał żadnego zagrożenia, więc pozwolił sobie wejść głębiej.
Nagle zamiast spoczywać na deskach tartaku, jego dłonie zanurzyły się w wilgotnej ziemi, a gdy uniósł głowę, zobaczył stojące zaraz obok, trzy pochylone nad martwą łanią osoby. Jedna z nich coś krzyczała, dwie pozostałe słuchały ze spuszczonymi głowami. Kojarzył te dwie pozostałe, albo raczej ich ludzkie postacie. Powietrze pachniało zbliżającym się deszczem. Był w lesie, na obrośniętej zbyt wysoką trawą polanie, którą kojarzył aż za dobrze. Potrzebował siedmiu sekund, żeby dokładnie skatalogować wszystko, czego się dowiedział. Potem znów z premedytacją zacisnął oczy i gdy je otworzył, znów był w tartaku. No, fizycznie nigdy tartaku nie opuścił, a dla gapia wyglądał po prostu jakby nieruchomo wpatrywał się w przestrzeń, ale nie w tym rzecz. Wszystkie świece zgasły jednocześnie, a zioła kończyły się dopalać. Elias wstał z klęczek i przeciągnął się nieśpiesznie, poszukując wzrokiem swojego nieproszonego gościa. Czuł się świetnie. Uwielbiał czarować.
– Trzy wilkołaki, starszy facet i dwie kobiety. Moje sąsiadki, niestety. Szkoda, bo nigdy mnie nigdzie nie zapraszały i za to je lubiłem. – Westchnął głęboko. Teraz i tak było już za późno, żeby je uratować. – Mniejsza. Widziałem kiedyś coś podobnego, wygląda mi to na doświadczonego wilkołaka, który stracił stado i desperacko próbuje przemienić sobie nowe, z marnym skutkiem. W tej chwili są właśnie tutaj, w lesie, jakieś półtora kilometra stąd. Mógłbym cię zaprowadzić – zaproponował, zawczasu unosząc ręce w teatralnie obronnym geście. – Albo nie, jeśli masz naprawdę dokładną mapę okolicy, zaznaczę ci odpowiednią polanę. Mam nadzieję, że lubisz tropić wilkołaki po nocach.
Wyglądało na to, że nie będzie mu dane wziąć udziału w tej najfajniejszej części polowania na potwory, czyli zabijaniu ich. Cóż, coś mu podpowiadało, że i tak niespecjalnie dogadałby się z łowcą, więc, co prawda z ostentacyjnym westchnieniem, ale zostawiał to w jego rękach.
OdpowiedzUsuń– Jak chcesz – powiedział obojętnie, rozkładając mapę. – To tutaj – dodał, kreśląc na niej palcem mały krzyżyk, a papier pod jego dotykiem zbrązowiał nieco, lekko przypalony, ale nie wypalony na wylot. No co, nie miał pod ręką długopisu. Kiedy to było już załatwione, wyjął z kieszeni magazynek i jego również przekazał właścicielowi. – Proszę. Tylko nie zapomnij go odkazić czy coś, bo jeszcze zamienisz się w żabę, nigdy nic nie wiadomo – dodał, unosząc brwi, choć nie był to potrzebny komentarz. Nie jego wina, że facet zachowywał się tak zabawnie, jakby serio mógł coś od niego złapać.
W każdym razie dotrzymali swoich części umowy. Elias znalazł wilkołaki, co miał zamiar zrobić tak czy inaczej i nawet nie został już więcej postrzelony, choć wyobrażał sobie, że łowcy trudno było zostawić go tak całego i zdrowego, no i się pożegnali. W miarę bezbolesne spotkanie, choć jego koszula nadawała się już tylko na śmietnik.
Nie spodziewał się, że zdąży jedynie wrócić do domu, nakarmić czekającego na niego przed drzwiami kocura, który brał się nie wiadomo skąd, a potem znikał też niewiadomo gdzie i trochę się przespać zanim los zabawi się jego kosztem, ale właśnie tak się stało. Ledwo zaczynało świtać, gdy ktoś zaczął zacięcie dobijać się do jego drzwi. Gdy stało się jasne, że to nie jakieś dzieciaki, które bawią się w pukanie do drzwi nieznajomych, a potem uciekają, Elias zwlekł się z łóżka. Przez myśl przeszło mu, że może znowu tak długo nie sprawdzał skrzynki pocztowej, że listonosz nie ma już miejsca, żeby zostawiać mu w niej listy i w takim wypadku mógł za tę niedogodność winić jedynie siebie.
Mrucząc pod nosem idę, no już, nie pali się przecież, przeszedł do drzwi wejściowych i otworzył je zamaszystym ruchem. Był przygotowany na wiele ewentualności, ale nigdy by nie zgadł, że zastanie w swoim progu tego samego łowcę, którego kilka godzin wcześniej naprowadzał na miejsce pobytu wilkołaków. Mężczyzna wyglądał… źle. Okropnie. Cholera. To by chyba było na tyle, jeśli chodziło o jego wczorajsze nie martw się o mnie, wiedźmo.
– Pogryzły cię? – zapytał szybko, bo było to dużo ważniejsze niż jakiekolwiek inne adekwatne w podobnej sytuacji pytanie. Elias znał się na czarach, ale nie był cudotwórcą i po prostu nie mógł sobie pozwolić na kolejne wilkołaki grasujące po okolicy.
Zaklął pod nosem, rzucając się, aby złapać mężczyznę pod pachami zanim ten do kompletu rozbije sobie głowę na betonowych schodkach przed jego domem. Nie miał czasu, żeby poważniej przemyśleć sytuację, musiał po prostu sam mu pomóc. Dlaczego? A dlaczego nie? Wolał nie mieć go na sumieniu, w końcu rozstali się wcześniej pokojowo… albo no, cywilizowanie.
OdpowiedzUsuńWciągnął go do środka, trochę pomagając sobie magią, żeby go podtrzymać i ułożyć na sporej, beżowej (ale już niedługo pewnie czerwonej) kanapie w salonie. Odwrócił się, żeby machnąć ręką i zamknąć drzwi wejściowe, ale jego wzrok spoczął na obwąchującym próg biało-rudym kocie. No nie, następny?
– No chodź, kici, kici – mruknął, tonem, a zwierzak posłusznie pośpieszył w jego stronę. Westchnął, wreszcie zatrzaskując drzwi i od razu skupił uwagę na rannym.
Zaklęcia uzdrawiające nigdy nie były jego najmocniejszą stroną, ale wciąż był zdecydowanie lepszą opcją niż znajdujący się kilka godzin drogi dalej szpital. Szczególnie dla kogoś zaatakowanego przez wilkołaki. Najpierw musiał ocenić szkody i zająć się tymi najpoważniejszymi, więc upewnił się, że mężczyzna wciąż oddycha, po czym rozebrał go do bielizny i od razu stało się jasne, co wymaga natychmiastowej uwagi. Łowca miał sporo mniejszych i większym ran i zadrapań, ogólnie miał też sporo starych blizn, ale Elias dawno nie widział kończyny w gorszym stanie niż jego rozszarpana prawa ręka. Szczerze mówiąc, na pierwszy rzut oka wyglądała na kompletnie nie do odratowania. Zmusił się jednak do myślenia w zupełnie wypranych z emocji kategoriach. Odkazić, zszyć, zrobić opatrunek… zaklęcia mogły pomóc, ale nie go wyręczyć, więc musiał wziąć się do roboty natychmiast.
To też zrobił. Nie miał pod ręką profesjonalnego zestawu do zakładania szwów, dla siebie do niczego ich nie potrzebował, ale zszywał już kiedyś czyjąś ranę zwykłą sterylną igłą i nitką. Tyle, że tym razem jego pacjent był wygodnie nieprzytomny i nie rzucał się jak opętany. Odkażanie nie zajęło mu dużo czasu, głównie dlatego, że nie miał dużo czasu. W międzyczasie potrafił zrobić małe rzeczy, jak na chwilę powstrzymać krwawienie, o ile naprawdę się skupił, przywołać z szafki w kuchni pasty z ziół oczyszczających, ale głównym punktem programu, szwami, musiał zająć się własnoręcznie.
Jakąś godzinę, kilkanaście brzydkich przekleństw rzuconych pod nosem i kilka przesiąkniętych krwią ręczników później panował już nad sytuacją. Ręka łowcy nie wyglądała i pewnie już nigdy nie będzie wyglądać jak nowa po tym ataku, ale Elias oczyścił ją i założył szwy najstaranniej jak tylko potrafił i właśnie kończył zakładać mu opatrunek, który dzięki kilku pomocnym ziołom powinien mieć właściwości przeciwbólowe. Reszta świeżych obrażeń nie wymagała szycia tylko kilku porządnych opatrunków, którymi również się zajął i czuł się z siebie wyjątkowo dumny, gdy skończył.
Cóż. Klatka piersiowa mężczyzny unosiła się i opadała powoli, kanapa, na której leżał wyglądała jakby ktoś został na niej zadźgany, po całym salonie walały się opakowania po gazach i słoiki po ziołach, a Elias czuł się magicznie wyczerpany, ale nie to było teraz ważne. Może zrobienie czegoś dobrego raz na jakiś czas nie było wcale tak przereklamowane, jak mu się wydawało.
Kot nieprzerwanie siedział przy sofie, spoglądając na nich i został tam również gdy Elias wyszedł do kuchni, aby zmyć z siebie krew. Przygotował też wywar z ziół, który był pewny, że zadziała nawet lepiej niż przeciwbólowe kroplówki w szpitalu i wrócił do salonu z miksturą wyglądającą (ale nie pachnącą) jak zwykła herbata. W momencie, w którym stawiał ją na stoliku usłyszał pierwszy nieco przytłumiony jęk dochodzący z kanapy, więc natychmiast odwrócił się w tamtą stronę. Mężczyzna mógł poczekać jeszcze chwilę z budzeniem się, przynajmniej aż Elias posprząta, ale niech będzie. Przynajmniej żył. Dzięki pewnej bardzo miłej wiedźmie. Jeśli to nie sprawi, że będzie trochę mniej życzyć tej wiedźmie śmierci, to Elias miał zamiar bez skrupułów wykopać go ze swojego domu.
Skrzywił się i zacisnął zęby, patrząc jak mężczyzna zrywa się do siadu, najpewniej rujnując część jego ciężkiej pracy przy opatrunku. Nikt dawno tak strasznie nie wystawiał jego cierpliwości na próbę, i to raz za razem.
OdpowiedzUsuń– Oszalałeś? – zapytał z nieukrywanym wyrzutem. – Przestań się spinać i się kładź. Albo chociaż się oprzyj, masz – dodał, podając mu poduszkę z pobliskiego fotela. Normalnie gorzej było się z nim dogadać niż z dzieckiem, pomyślałby kto, że dorosły facet będzie wiedział, że może nie powinien się przemęczać zaraz po tym jak prawie zszedł z tego świata przez, jak Elias zgadywał, własną głupotę i przekonanie, że sam sobie ze wszystkim poradzi. – Uważaj, bo jak puszczą ci szwy, to następne założę ci bez znieczulenia i dwa razy grubszą igłą.
Westchnął głęboko, przyglądając się swojemu pacjentowi. Dziwne, jakoś lubił go bardziej, kiedy był nieprzytomny. Ale przynajmniej byli w jego domu, gdzie czuł się dużo lepiej i pewniej niż wcześniej w tartaku. Powoli podszedł do kanapy i ukucnął, żeby mniej więcej zrównać się z łowcą i nie patrzeć na niego z góry, w końcu nie o to chodziło.
– Zdziwiony, że ci pomogłem? To, że ty byś mnie dobił nie znaczy, że ja też mam ochotę to zrobić. Ale już nie musisz mi tak dziękować, serio, tylko uratowałem ci rękę – powiedział, wywracając oczami. Był bardziej rozbawiony niż urażony, w końcu widział już naprawdę wiele i mało rzeczy wciąż go naprawdę ruszało. Z jakiegoś powodu jedną z tych rzeczy było życie tego łowcy, chociaż nie miał pojęcia, czemu. Może chciał mu udowodnić, że nie jest potworem takiej samej kategorii jak cała reszta potworów, że jest od nich lepszy i ważniejszy… nie był pewny.
– Daj rękę, zobaczę, ile zepsułeś – zarządził, wyciągając dłoń w jego stronę. – Dobrze, że jeszcze nie posprzątałem. Masz szczęście, że jakimś cudem przywiało cię akurat do mnie, bo w okolicy nie ma żadnych prawdziwych lekarzy, a w przydługiej drodze do najbliższego szpitala jak nic straciłbyś kończynę albo w ogóle życie. Tak na marginesie, wisisz mi nową kanapę – dodał, sugestywnie spoglądając w dół, na krew rozsmarowaną na beżowym obiciu.
Tak naprawdę nie obchodził go mebel, bardziej starał się trochę odwrócić jego uwagę, bo jego przesadna ostrożność nie była konieczna. Przecież nie miał zamiaru go zabijać, na wszystkich istniejących bogów, gdyby chciał to zrobić, to po jaką cholerę męczyłby się przy jego ranach i marnował na niego zioła? Znał lepsze sposoby na sprawdzenie swoich umiejętności chirurgicznych niż coś takiego.
[Słuchaj, ja tyle odpisuję jak jestem w domu.]
OdpowiedzUsuńSkinął głową na wiadomość, że łowca jest mu winny przysługę, bo, szczerze mówiąc, było to i tak więcej niż spodziewał się od niego usłyszeć. Poza tym, dłużnicy zawsze się przydawali, wciąż pamiętał wszystkie osoby, które obiecały mu przysługi. Prawdopodobnie kiedyś to wykorzysta.
Na razie jednak zajął się sprawdzaniem, czy z opatrunkiem wszystko w porządku. Zdawał sobie sprawę, jak bolesne musiały być te świeżo zszyte rany nawet gdy ich nie dotykał, a jego celem nie było przysporzyć mu jeszcze więcej niepotrzebnego bólu, więc był delikatny. Nie zrobił wiele, odwinął tylko kawałek bandaża, aby sprawdzić, czy krew nie przesiąka przez gazy w zbyt alarmującym tempie, ale wyglądało na to, że nie. Ponownie, mężczyzna miał szczęście, szwy nie puściły, były na miejscu. Elias poprawił opatrunek i zabrał ręce, opierając je na własnych kolanach.
– Wygląda dobrze… no wiesz, jak na ranę po ataku szalonego wilkołaka. Chyba nie muszę nawet mówić, że na jakiś czas zostajesz leworęczny? – zapytał całkiem poważnie, bo było to raczej oczywiste, że prawa ręka łowcy była chwilowo dość bezużyteczna. A jeśli będzie próbował od razu się na niej opierać albo nawet zacznie za bardzo ją machać, o zginaniu nie wspominając, tylko sobie zaszkodzi.
– Nie tak szybko, nie wywiniesz się z przysługi nową kanapą. – Zaśmiał się, chyba po raz pierwszy w trakcie ich rozmowy po prostu rozbawiony, bez sarkastycznej nuty w głosie. Odwrócił się i spojrzał na stół, gdzie stał przygotowany przez niego wcześniej wywar. Ach, rzeczywiście, jeszcze by zapomniał. Obowiązkowe trzy minuty parzenia ziół już minęły. Uśmiechnął się.
– Nie. To dla ciebie – powiedział, wstając, żeby zdjąć kubek ze stołu. – To nie herbata, no… nie do końca. Bardziej naprawdę porządnie przeciwbólowy wywar z ziół, pomyślałem, że możesz być zainteresowany. Powinien też trochę przyśpieszyć gojenie – wyjaśnił, podając wciąż gorący napój swojemu gościowi. – Oczywiście nie musisz go pić, jeśli nie chcesz. Jest gorzki jak cholera, no i przygotowałem go ja, fuj – dodał, unosząc jedną brew w nieco wyzywającym geście, jakby zachęcał go do zgodzenia się i udowodnienia, że zachowuje się jak dziecko.
Chociaż był pewny, że jego wywar pomoże, pozostawiał decyzję łowcy, w końcu nie wleje mu tego do gardła siłą. Westchnął, robiąc krok w tył i rozglądając się po tym całym bałaganie. Biało-ruda kulka futra drzemała zwinięta na nogach mężczyzny, co przypominało o czymś Eliasowi.
– Jeszcze coś. Przyniosę ci twoje rzeczy. Ale ubrania już się raczej do niczego nie dają, masz gdzieś jakieś na zmianę? Przyjechałeś tu samochodem? – zapytał, bo dopiero teraz w ogóle o tym pomyślał. Zdawało się to dość logiczne, bo wątpił, że ranny dałby radę dojść z polany, na której znajdowały się wilkołaki aż tutaj, do jego domu. Pewnie powinien wyjść na zewnątrz i się rozejrzeć za autem, ale cóż, do tej pory był zbyt zajęty.
Wziął od niego pusty kubek i zrobił kilka kroków w tył, całkiem jakby dawał mu możliwość pójścia sobie, jeśli właśnie takie było jego życzenie. Wiedział jednak, że to raczej nie wchodziło w grę, szczególnie po tym, jak mężczyzna wypił cały wywar duszkiem. Powinien całkiem wyraźnie poczuć jego efekty już w każdej chwili i choć będzie mu się pewnie zdawało, że nagle nic go nie boli, ozdrowiał i może ruszać, Elias poczuwał się do obowiązku wyłożenia mu jasno i wyraźnie, że jest naćpany i jak nic kogoś, może i siebie, zabije, jeśli wsiądzie za kierownicę.
OdpowiedzUsuń– Spokojnie, jak wolisz sam iść po rzeczy, to idź, jak tylko twój kompan ci pozwoli – powiedział, spoglądając na wciąż wygodnie rozłożonego kota. Dobrze się składało, że łowca zdawał się być do niego przywiązany, przynajmniej nie wstał i mu nie uciekł zanim Elias dokończył, co miał do powiedzenia. – Ale nie powinieneś teraz wyjeżdżać. Nie po to cię zszywałem, żebyś się rozbił na drodze, bo za bardzo odleciałeś na mojej ziołowej herbatce. Poza tym, nawet nie chcę pytać, kiedy ostatnio spałeś, tak oprócz leżenia nieprzytomnie na mojej kanapie. – Skrzywił się, bo doszło do niego, że zaczyna brzmieć jakby się martwił, na co przecież nie mógł sobie pozwolić. Po prostu nie chciał, żeby jego starania poszły na marne, to wszystko! Tylko on i kot łowcy zdawali się być tutaj logicznie myślącymi istotami, do których docierało, że ta wizyta nie była jeszcze skończona.
– Ale jeśli naprawdę tak bardzo ci się śpieszy, to proponuję chociaż się ubrać, bo jeszcze sąsiedzi pomyślą, że się puszczam i co gorsza, że coś ze mną nie tak skoro uciekasz – dodał, nawet nie próbując kryć, że go to bawi. Nie mógł pozwolić, żeby wyglądało na to, że za bardzo mu zależy, w końcu zrobił już wszystko, co powinien, a nawet więcej.
Jakimś cudem wpakował się w tę sytuację, w której pomaga łowcy, do tej pory nie do końca docierało do niego, jak to się stało, ale przynajmniej działo się coś ciekawego. Elias utrzymywał, że jest na wakacjach i chce wreszcie mieć spokój, że nie interesuje go, co dzieje się w nadnaturalnym, wiecznie polującym na siebie nawzajem świecie, co również w pewnym sensie było prawdą. Ale jednocześnie wiedział, że gdyby mógł cofnąć czas i mieć możliwość nie pojawiania się wczoraj w tartaku, nie skorzystałby z niej.
Elias odetchnął z zadowoleniem i pewnego rodzaju ulgą, gdy zdał sobie sprawę, że zioła zaczęły już robić swoje. Teoretycznie nie były nawet narkotykami, sprzedawał wszystkie u siebie w sklepie całkowicie legalnie, a te, które podał łowcy były przez niego tylko trochę magicznie ulepszone, w końcu obrażenia, na które miały pomóc tego wymagały. Co przypominało mu, że chyba będzie musiał odpuścić sobie dzień pracy na rzecz pilnowania swojego gościa. Gości, jeśli liczyć też kota.
OdpowiedzUsuń– Nie zaprzeczam, jestem dość znudzony, do wczoraj nikt nie próbował mnie zabić już od lat – potwierdził, wzruszając lekko ramionami. Niby się do tego przyzwyczaił, przepadał na samotnością i spokojem, ale kto nie potrzebuje jakiejś rozrywki raz na jakiś czas? – Zwykle nie lubię się wtrącać w wasze sprawy, ale co mam zrobić jak dosłownie dobijacie mi się do drzwi – dodał, a poprzez wy miał na myśli naturalnie łowców. Właściwie to dawno nie wymienił z żadnym tyle słów, na tym etapie można to już było chyba nazwać po prostu rozmową, co rzeczywiście było trochę dziwne.
Mężczyzna wyglądał i brzmiał na dużo bardziej odprężonego, więc Elias gratulował sobie w myślach dobrze wykonanej roboty. Co prawda działanie ziół ustąpi w ciągu kilku godzin, ale dzięki ich właściwościom do tego czasu rana powinna zagoić się przynajmniej na tyle, by ból nie był wszechogarniający. To jest o ile zrobił wszystko dobrze, tak, jak dawno temu uczyła go znajoma starsza i bardziej doświadczona wiedźma, ale wszystko wskazywało na to, że tak. I pomyśleć, że tan sam koleś całkiem niedawno próbował go zabić. Teraz chyba porzucił ten pomysł, nawet jeśli wciąż żywił do niego jakąś głęboko zakorzenioną nienawiść, jaką odczuwał też do całej reszty nieludzi. Elias też nie przepadał za niektórymi gatunkami, które prawie spieprzyły mu całą resztę egzystencji, więc to nie tak, że kompletnie tego nie łapał.
– Racja, to proszę, osiągnęliśmy impas. Chyba, że pożyczyłbyś jakieś moje ubrania, żeby pójść po te swoje – zaproponował, bo oczywiście dla niego nie był to problem, tak się szczęśliwie składało, że miał w sypialni szafę pełną ubrań. Coś takiego. – Są tylko trochę przeklęte – dodał, niby całkiem poważnie, ale nie powstrzymał uśmiechu powoli wpływającego mu na usta. Żartował, dobra? Po prostu żartował.
Oprócz ludzi, których spotykał w sklepie, rzadko miał jakiekolwiek towarzystwo i teraz rzeczywiście nie kwapił się do wyrzucenia od siebie łowcy. Nie przeszkadzałoby mu nawet, gdyby został tu do jutra, co nie było chyba takie niezwykłe biorąc pod uwagę to, że prawie zginął, potrzebował odpoczynku i tak dalej. Nie był pewny, czemu go to obchodziło, było to trochę dziwne, ale raczej nieszkodliwe. Chyba, że mężczyzna jakimś cudem zabiłby go we śnie, co wymagałoby od niego tyle zaangażowania, że Elias nawet nie byłby zły, tylko pod wrażeniem.
– Chciałem tylko być miły i pomocny, nie będę cię powstrzymywać, skoro chcesz, żeby sąsiedzi sobie popatrzyli... – zapewnił, rozkładając ręce w zupełnie niewinnym geście. Obserwował go, kiedy mężczyzna powoli przygotowywał się do wstania z kanapy, aż w końcu to zrobił, chyba wolniej niż mu się wydawało, ale najważniejsze, że mu się udało. Mógł iść dokładnie tak, jak stał, na bieliźnie, gdzie tylko chciał. To nie tak, że Eliasa naprawdę obchodziło, co jego sąsiedzi myślą o tym, kogo u siebie gości. Zresztą pewnie i tak nie zauważą, najbliższy dom nie był wystarczająco blisko, żeby zaglądać sobie nawzajem przez okna przy każdej okazji. Z wiadomych powodów nieraz potrzebował prywatności, nie uśmiechali mu się sąsiedzi zaglądający mu przez ramię do księgi z zaklęciami. Którą oczywiście miał, przecież był wiedźmą, musiał sobie jakąś skombinować chociażby tylko po to, by robić odpowiednio poważne wrażenie na… nie był do końca pewny, na kim, ale z pewnością kiedyś tego kogoś znajdzie.
OdpowiedzUsuńNa usta zaraz cisnęło mu się nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz, tak a propos tego półnagiego łowcy na kanapie, ale w ostatniej chwili odpuścił sobie ten komentarz, nie zamierzając przeciągać struny. To nie on był tutaj tym lekko pod wpływem, żeby nie musieć uważać na słowa.
– Elias – odpowiedział zamiast tego i dopiero wtedy dotarło do niego, że rzeczywiście nawet się sobie nie przedstawiali. Cóż, był chyba po prostu przyzwyczajony do tego, że łowcy najczęściej nazywali go po prostu wiedźmą i dawno przestał zwracać na to uwagę. Miło było jednak dopasować twarz do imienia Keirana, dopełniało to niejako obraz jego osoby w mniemaniu Eliasa. No i niedobrze tak nie znać swojego dłużnika nawet z imienia.
Mężczyzna najwyraźniej naprawdę wcale nie przejmował się tym, co ma na sobie, wychodząc, więc pozwolił mu po prostu sobie pójść. Niech weźmie ze swojego auta, co chce, skoro najwyraźniej miał tam jakieś ważne rzeczy, których nikt inny nie mógł dotykać. Elias w międzyczasie zaniósł do kuchni kubek i wziął wszystkie ręczniki i puste opakowania po bandażach, które nadawały się już tylko do kosza. Zostawała jeszcze jego biedna beżowa kanapa, na której czystym od krwi fragmencie obecnie spał kot.
Próbował przypomnieć sobie jakieś zaklęcie, zioło, cokolwiek, co doprowadziłoby mebel do poprzedniego stanu, ale nie mógł. I zdawał sobie sprawy z tego, jakie to zabawne, że ze wszystkich rzeczy, jakie mogłyby znajdować się poza jego zasięgiem, pokonało go wyczyszczenie kanapy. Co mógł poradzić, nigdy wcześniej nie miał takiego problemu. A więc jednak były rzeczy, które mogły go jeszcze zaskoczyć.
– Poradzę sobie – zapewnił, odwracając się do wracającego ze swojego samochodu Keirana. Wyglądało na to, że przyniósł sobie tylko ubrania na zmianę, Elias nie widział żadnych spluw czy innych ciekawych broni w jego rękach, co zaskakiwało go tylko trochę.
OdpowiedzUsuńNa tym etapie pogodził się już z wyrzuceniem kanapy. Zastanawiał się tylko jak to zrobić bez wzbudzania większego zainteresowania, w końcu wyglądało jakby na niej kogoś rozszarpał. Cóż, coś wymyśli, znał się na czarach i miał numer do kogoś, kto mógłby pomóc.
– Nie pochlebiaj sobie za bardzo, sprawdzałem, czy nie połamałeś nóg czy coś. Z wami, ludźmi, to wszystko jest możliwe – powiedział całkiem szczerze, bo na przestrzeni lat był już świadkiem nabawiania się przez pewne osoby naprawdę przedziwnych obrażeń w naprawdę przedziwnych sytuacjach. – Nie, kąpiemy się raz na miesiąc w blasku księżyca w pełni i to by było na tyle – dodał, krzyżując ręce na piersi. Domyślał się, że łowca tak naprawdę nie kwestionował posiadania przez niego łazienki, ale jakie pytanie, taka odpowiedź. – Tam, drugie drzwi na lewo. – Skinął głową w odpowiednim kierunku. Zresztą dom nie był na tyle duży, aby się w nim zgubić, do tego miał tylko jedno piętro. – Pierwsze na lewo to moja sypialnia, a pierwsze na prawo to pokój gościnny, jeśli chcesz zostać na noc. Używaj w łazience, czego chcesz.
Skinął głową, bardziej do samego siebie, stwierdzając, czy to już wszystko, co powinien powiedzieć. No, może prawie wszystko.
– Jesteś głodny? Tak, wiedźmy mają kuchnie i jak nie zamawiają pizzy, to nawet czasem w nich jedzą – powiedział, unosząc brwi.
Teraz, gdy żaden z nich nie był już w śmiertelnym niebezpieczeństwie i gdy się o nic nie sprzeczali, wszelkie tematy ewentualnej rozmowy nagle wydawały się dość nudne i o wiele za banalne. Elias był tym wręcz zdegustowany, ale nie przemyślał tego, nie do końca był na to przygotowany i właśnie dlatego poszedł z tą okropną banalnością na całość, prawie jakby był jakiś normalny.
Może był też staroświecki, sam już nie wiedział, do czego to sformułowanie się właściwie odnosi, ale po raz kolejny, miał gościa, więc czuł, że po uratowaniu mu życia w dobrym guście było zaproponować mu nocleg i coś co jedzenia, skoro sam również miał zamiar jeść. Wbrew temu, co wcześniej wspominał o nigdy nie byciu człowiekiem, tak naprawdę było mu do tego bardzo blisko, posunąłby się wręcz do stwierdzenia, że ze wszystkich nadnaturalnych istot, wiedźmom było najprościej wtopić się w otoczenie. W znacznej mierze były tylko ludźmi, których pasja do zielarstwa wymknęła się trochę spod kontroli, a lepsze to niż żywienie się ludzkim mięsem.
Nie spodziewał się, że ze wszystkich opcji ucieczki z jego domu, gość wybierze sobie akurat łazienkowe okno, i to tak bez pożegnania, ale tak na dobrą sprawę wiedział, że nie powinien być szczególnie zaskoczony. Gdy tego dnia kładł się w swoim własnym, wygodnym łóżku, przekonany, że był to zdecydowany koniec jego dziwacznej znajomości z tym łowcą, stwierdził, że w pewnym sensie mu współczuł. Wiedział, jak męczące było życie w ciągłe drodze, jak przez większość czasu nie miało się nawet do kogo gęby otworzyć, a każda napotkana osoba zdawała się być najgorszym wrogiem, z jakim miało się do czynienia. Kiedyś też właśnie tak funkcjonował. A potem poznał Elizabeth, która uświadomiła mu, że istnieje wiele starszych i mądrzejszych od niego wiedź gotowych mu pomóc, tak po prostu, nie oczekując żadnej zapłaty. Właśnie w tamtym okresie, prawie dwieście lat temu, zmienił się do tego stopnia, że myślał o sobie z tamtych czasów jako o poprzednim wcieleniu, bo inaczej nie potrafił tego nazwać.
OdpowiedzUsuńKilka kolejnych dni, albo może tygodni, bo liczenie czasu nie było jego mocną stroną, minęło mu w miarę spokojnie. W każdym razie zdążył już zostawić całą sprawę z wilkołakami w mieście za sobą i zdecydować, że zostanie w Alabamie jeszcze kilka lat. Właśnie wtedy jego spokój znowu został dość brutalnie zakłócony. Z dnia na dzień sąsiedzi zaczęli wyjątkowo dziwnie się do niego odzywać, nagle przestali również pojawiać się w jego sklepie. Wywnioskowanie, że ktoś próbuje zrujnować mu interes nie było trudne, ale utwierdził się w przekonaniu, że to nie jakiś zwykły nastoletni żartowniś roznoszący o nim dziwne plotki dopiero, gdy pewnego pięknego, słonecznego dnia wrócił do domu i został powitany kulką między oczy.
Jak można się domyślić, nie był zbyt szczęśliwy, gdy kilka minut później obudził się z rozdzierającą mu czaszkę migreną i kończynami skutymi żelaznymi łańcuchami. Wyglądało na to, że kolejny łowca, który złożył mu wizytę odrobił zadanie domowe: wiedział, że należy użyć żelaza, żeby go powstrzymać lub, cóż, w jego przypadku spowolnić… ale popełnił kilka kardynalnych błędów. Po pierwsze, nie zakneblował Eliasa, a więc pozostawił mu możliwość wypowiadania inkantacji, a po drugie, zamiast zająć się natychmiastowym ćwiartowaniem go i spalaniem kawałek po kawałku, tylko go związał i zaczął opowiadać mu niesamowicie nudną historię swojego życia, gdy Elias się ocknął. To było wręcz komiczne, jakby potrzebował upewnić się poza wszelką wątpliwość, że jego ofiara wie, kto i dlaczego ją zabija.
Naturalnie właśnie to go zgubiło. Nie spodziewał się chyba, że Elias okaże się na tyle potężny i wściekły z powodu zaistniałej sytuacji, żeby wyswobodzić z łańcuchów jeden nadgarstek i szybkim zaklęciem wtrącić mu z rąk broń, ale właśnie tak się stało. Zwykle starał się nie zabijać zwykłych ludzi, w tym łowców, ale ten facet wkurwił go do samych granic możliwości i absolutnie nie było dla niego nadziei, gdy Elias dostał go wreszcie w swoje ręce. Szczególnie, gdy zdołał wydobyć od niego, że wiedział, w jakim mieście go szukać od Keirana, który najwyraźniej w jakimś podrzędnym barze chwalił się swoim spotkaniem z wiedźmą. Co za sukinsyn. A on jeszcze niedawno mu współczuł!
Tego samego dnia, którego musiał pozbyć się ciała w pobliskim lesie, stwierdził, że Alabama, to miasto, ten dom nie są już dłużej dla niego. Nie mógł pozwolić na to, by przypałętało mu się tutaj więcej ciekawskich łowców, a skoro gdzieś tam był taki Keiran kompromitujący całą jego dotychczasową przykrywkę, nie miał wyboru. Jego też musiał znaleźć i unieszkodliwić. Poczynił już w tym kierunku odpowiednie kroki.
Dał sobie kilka kolejnych dni na próbę zminimalizowania widoczności nowonabytej blizny na środku swojego pieprzonego czoła, no i zapakowanie się do swojego czarnego SUVa, żeby wyruszyć w drogę, całkiem jak za starych dobrych czasów.
Gdy dotarł do baru, którego adres zdobył od swojej ostatniej ofiary, nawet się nie zawahał zanim wszedł do środka. Nie obchodziło go, ile łowców tam siedziało i popijało piwka, był gotowy podpalić im tę żałosną budę jednym cichym pstryknięciem zręcznych palców, jeśli będzie musiał. Poza tym, w swoim obecnym nastroju całkiem pasował do tych wszystkich wyglądających na wiecznie niezadowolonych facetów. Nikt nawet nie rzucił mu więcej niż pół niezainteresowanego spojrzenia, gdy zaczął się rozglądać. Było mu to na rękę, bo i chociaż raz dopisało mu szczęście: przyuważył Keirana samotnie siedzącego przy jednym ze stolików. Był odwrócony do niego tyłem, ale Elias zmarnował jakikolwiek większy element zaskoczenia, po prostu bezceremonialnie siadając na miejscu naprzeciwko niego.
Usuń– Keiran – zaczął rzeczowo, kładąc na stoliku splecione ze sobą dłonie. Spojrzał na niego z wyraźną groźbą czającą się w spojrzeniu. Wcześniej był dla niego za miły. Stanowczo za miły i popełnił taki błąd pierwszy i ostatni raz. – Masz taką ładną buźkę, powiesz mi, czemu kłapiesz nią co popadnie i komu popadnie jak skończony debil?
[Poniosło mnie z długością, nie wiem do końca, jak to się stało, więc przepraszam. Albo nie ma za co, zależy jak spojrzysz na moje wypociny ;)]
Nie było mu już ani trochę do śmiechu. Teraz wyraźnie widział swój wcześniejszy błąd: pozwolił na to, żeby pierwszy lepszy łowca poznał jego twarz, imię i adres. W jakiś pokrętny sposób mu zaufał, jakby widział w nim coś innego, specjalnego, nawet nie biorąc pod uwagę tego, że idiota jest alkoholikiem, jak i cała reszta tej jego żałosnej bandy, a więc nie będzie miał oporów przed snuciem pijackich historii nad butelką piwa, wódki, czy czym tam się truł. Nie był nawet zły, to mało powiedziane, był wściekły. Nie tylko na łowcę, ale również na samego siebie, powinien był wiedzieć lepiej. Gdyby coś takiego przydarzyło mu się te sto lat wcześniej, już by nie rozmawiali, już byłoby po wszystkim. Teraz również musiał siłą odciągać wzrok od zapalonego papierosa w dłoni Keirana. Ogień zawsze pociągał go najbardziej ze wszystkich sposobów na sianie zniszczenia. A tutaj, wśród drewnianych krzeseł i stolików, dziecinne prosto byłoby przypadkowo go rozniecić. Potrząsnął głową. Jego myśli zbaczały na dość niebezpieczne tory, gdy był niezadowolony.
OdpowiedzUsuń– Nie pytałem go o imię, ale za to chętnie wyśpiewał mi twoje – odpowiedział, lekko pochylając się do przodu. Cała jego postawa była napięta, wyrażała wrogość: miał zaciśnięte szczęki, zmrużone oczy, a jego ramiona gotowe były do reakcji w zaledwie ułamku sekundy. Miał wrażenie, że w pewnym sensie zamienili się miejscami, teraz to łowca siedział sobie spokojnie, a Elias był nastawiony zdecydowanie nieprzyjaźnie.
– Powinien był wiedzieć, że będziesz równie niewdzięczny, co cała reszta twojego pierdolonego gatunku. Mam nadzieję, że lubiłeś kumpla, którego na mnie nasłałeś, bo już nigdy więcej go nie zobaczysz. Kutas sam się prosił – powiedział, albo raczej wypluł, krzywiąc się lekko.
Tak, przyznał się do morderstwa. I co z tego? Był przygotowany na każda ewentualność, gotowy natychmiast zniszczyć i sto wymierzonych w siebie pistoletów zanim choć jeden wystrzeli. Było coś, czego łowcy wciąż zdawali się do końca nie rozumieć: najczystsza, pierwotna postać magii była ściśle związania z emocjami. Karmiła się nimi, pobudzała je, ciągle wołając o jeszcze, przy niej głośne inkantacje często okazywały się nagle zbędne. Właśnie dlatego Elias przez większość czasu wykazywał raczej uprzejme niezainteresowanie lub ironiczne rozbawienie, na ogół nie lubił czuć się pochłonięty przez własne emocje. Teraz był jednak gotowy złamać tę zasadę. Nie wiedział, czemu akurat ten łowca wzbudzał w niej tak wyjątkowo skrajne emocje, ale na dłuższą metę miało to nie mieć już żadnego znaczenia.
– Gdybyś pomyślał o konsekwencjach i nie rozpowiadał ludziom o naszym niedawnym przemiłym spotkaniu, pewnie już nigdy więcej byś mnie nie zobaczył – powiedział zimno, kładąc dłonie płasko na blacie i ułamek sekundy później trzymał w ręce nóż, którym wcześniej bawił się Keiran. Nie miał zamiaru zabijać go tu i teraz, choć pokusa była spora. Irytowanie wstawionego łowcy nie było aż takie ekscytujące jak trzeźwego, ale i tak podobało mu się oburzenie wpływające na twarz mężczyzny, gdy ten zorientował się, co właśnie się stało. Uśmiechnął się pod nosem, choć nie było w tym nic wesołego. – Teraz mogę co najwyżej zostać ostatnim, co kiedykolwiek zobaczysz.
[Dziękuję! I będę miała to na uwadze, nie przejmuj się, podobno czekanie wzmaga apetyt.]
Zazgrzytał zębami z frustracji. Nie, nie tak miało być, inaczej to sobie wyobrażał. Nie rozumiał, jakim cudem ten sam facet, który jeszcze nie tak dawno wykazywał całkiem sporą wolę przetrwania, teraz nagle nie miał nic przeciwko własnej śmierci i nie obszedł go też los jednego ze swoich. Czy w ciągu tych tygodni, kiedy się nie widzieli stało się coś, czym można by to wyjaśnić? Może blefował, domyślając się, że go w ten sposób zniechęci, że Elias nie będzie miał ochoty na zakończenie jego żywota z litości, że oczekiwał oporu, wyzwania, a nie wystawiania mu się jak na tacy? Nie podobało mu się to. Ani trochę. Niewykorzystana na nic energia wciąż w nim buzowała, wręcz błagając o jakieś ujście. Jakiekolwiek, byle brutalne i agresywne, miał ochotę warknąć jak jakieś pieprzone zwierzę, co normalnie było dużo poniżej jego godności. Nie wiedział, co ze sobą zrobić.
OdpowiedzUsuńZadziałał instynktownie. Wyciągnął rękę w jego stronę i chwycił w garść przód jego koszulki, szarpiąc go jeszcze bliżej siebie. Nie siedział już na krześle, stał, pochylając się nad stołem. Keiran sam go podpuszczał, sam się prosił, dosłownie… Elias patrzył mu prosto w oczy i wiedział, jak gładko mógł zakończyć to, po co tu przyszedł dokładnie w tej chwili. Przeprosiny jednak kompletnie wybiły go z rytmu. Na co mu teraz cholerne przeprosiny? I czemu podświadomie go to ruszało, czemu to w ogóle miało coś dla niego znaczyć? Chyba kompletnie odbijało mu na starość.
– Nie będziesz miał nic przeciwko – powtórzył po nim, jakby była to najdotkliwsza obelga, jaką kiedykolwiek słyszał. Poniekąd właśnie tak było.
Słyszał jak siedzący blisko łowcy niespokojnie poprawiali się na swoich miejscach, zapewne gotowi wkroczyć do akcji, jeśli sprzeczka wymknie się spod kontroli, czuł na sobie ich spojrzenia. Żarówka przy barze zamigotała niebezpiecznie, grożąc przepaleniem i Elias wiedział, że to przez niego. Magia buzowała mu pod skórą, odbierała oddech, popychała do działania. Co to za różnica, że facet nie chciał się stawiać? Tym lepiej dla niego, prawda? Nie warknął na samego siebie w myślach, nie, kurwa, lepiej. Zamknął oczy, biorąc głęboki wdech i puścił Keirana. Opadł na swoje krzesło, przeklinając się siarczyście za tę dziwną słabość. Ze wszystkich ludzi…
– Przeprosiny przyjęte – rzucił z niezadowoleniem. Pieprzony łowca. Co on sobie myślał. – Teraz to mam wielką ochotę na danie ci w ryj, może byś trochę wytrzeźwiał. Jak mam cię zabić jak już zachowujesz się jak pieprzone zombie – prychnął, rzucając mu poirytowane spojrzenie. Nienawidził się. Dokładnie, nie jego, nienawidził siebie.
Sam chciałby znać odpowiedź na zadane mu pytania. Poważnie, czemu wzburzenie, które gromadził w sobie już od kilku dni, które napędziło całą tę wycieczkę i pomogło w planowaniu wyrównania rachunków, nie było wystarczająco silne, żeby zrobił to, po co przyszedł? Mógł zabić Keirana w jakiś spektakularny sposób, podciąć mu gardło, ściągając na siebie uwagę reszty obecnych tu łowców, a potem zabić też ich, mógł też pokusić się o coś mniej teatralnego, powoli zamknąć mu gardło, uniemożliwić wzięcie oddechu, bo cóż, taki los palaczy, musza liczyć się z możliwością podobnej śmierci, prawda? Powstrzymywała go jednak pewna dość wyraźna myśl: co potem? Co, kiedy już to zrobi? Wyjedzie do kolejnego stanu, kupi kolejny dom, otworzy kolejny sklep, spędzi tak kolejne kilka lat? Czemu nie, prawda? A czemu tak? Zaczynał poduszczać do siebie myśl, że przechodzi jakiś poważny kryzys czarodziejskiego wieku średniego.
OdpowiedzUsuń– To jak kopanie leżącego, jeśli chcesz, żebym to zrobił – powiedział, bo chociaż nie powinno mieć to dla niego znaczenia, było inaczej. Uświadomił sobie, że chyba by żałował, gdyby go zabił. Nagle wydało mu się to bardzo nieodpowiednie, bo nie wiedział, czemu się dl niego poświęcał, ale przecież jeszcze niedawno z całkiem sporym zapałem pomagał mu przeżyć. I wszystko, co wtedy zrobił miałoby pójść na marne?
Poza tym, wyglądało na to, że łowca ma już swoje własne problemy, które zjadały go od środka. Oczywiście nie było to nic szczególnie dziwnego, w tym biznesie wyjątkowo łatwo było znaleźć ludzi z traumatycznymi przeżyciami, rodzinami zamordowanymi w jakiś okrutny sposób, pijących, żeby zapomnieć, stojących samotnie naprzeciw reszty świata. I to wszystko nigdy wcześniej nie interesowało Eliasa, nie obchodziły go te smutne historie i żale, ale cóż, kiedyś musiał być ten pierwszy raz. Chyba. Jego myśli miały coraz mniej sensu.
– Nie żałuję, że cię uratowałem. Teraz to, kto wie, że ci pomogłem i gdzie mieszkam i tak nie ma już dużego znaczenia. Wyprowadziłem się. Zacieram ślady – powiedział, wzruszając ramionami, wciąż jednak w napięciu. Nie był spokojny, jedynie trochę spokojniejszy, ale i tak wszystko przypominało mu, że nie spełnił żadnych swoich zamiarów.
Przyglądał się Keiranowi jakby nie wiedział, co z nim zrobić. Bo nie wiedział. Pewnie powinien zostawić go w spokoju, zarówno teraz, jak i wcześniej, ale z jakiegoś powodu wyglądało na to, że to niemożliwe. Rozważył nawet opcję, że łowca naprawdę nie chciał narobić mu kłopotów, że nie wiedział, że jego kolega pójdzie i spróbuje zabić Eliasa. Że naprawdę było mu przykro. W takim wypadku wychodziłoby na to, że był po prostu bezmyślny w tym, co i komu mówił.
– Jeśli naprawdę chcesz zginąć, idź i strzel sobie w łeb. Założę się, że masz z czego – dodał, zupełnie nieporuszony, bo przecież dla ludzi było to naprawdę łatwe, aż za łatwe. – Albo to albo weź się w garść. Użalanie się nad sobą po pijaku jeszcze nigdy nikomu nie pomogło.
Nie namawiał go do samobójstwa, a przynajmniej nie było to jego intencją. Po prostu wiedział, że łowcy nie są typem, którym brakuje odwagi na zrobienie czegokolwiek, a więc jeśli żyli, znaczyło to, że chcieli żyć, że coś ich jeszcze tu trzymało.
Uniósł brwi, słysząc jego propozycję. Już otwierał usta, żeby grzecznie odmówić, ponieważ w żadnym wypadku nie potrzebował pomocy w znikaniu, był w tym całkiem dobry i miał kilka kontaktów, które mogły pomóc i w dodatku nie były łowcą, którego widział dosłownie trzy razy w życiu… ale jednak zamknął buzię i tylko lekko przechylił głowę w bok, wpatrując się w niego uważnie. W porządku, może i nie potrzebował tej pomocy, ale nie znaczyło to, że jej nie chciał.
OdpowiedzUsuń– Naprawdę? – zapytał, chociaż nie oczekiwał na to żadnej odpowiedzi. Chciał w ten sposób po prostu wyrazić zainteresowanie, więc zaraz kontynuował. – W porządku, i tak nie miałem żadnego konkretnego planu. Poza zabiciem cię oczywiście i nawet to mi nie wyszło – westchnął z udawanym smutkiem, wzruszając lekko ramionami.
Tak czy inaczej nic nie tracił, wszystkie rzeczy, które cenił i bez których nie mógł się obejść miał ze sobą, w stojącym przed barem aucie, więc był to dokładnie ten moment, w którym mógł zrobić, co tylko chciał. Liczył się nawet z tym, że jeśli nie zastanie na miejscu Keirana, to zostanie chwilę właśnie tutaj, wśród łowców i sprawdzi, czy któryś w ogóle zorientuje się, z kim lub czym ma do czynienia. Musiał zapewniać sobie jakąś rozrywkę… ale okazało się to niekonieczne.
Jeśli Keiran znał jakieś miejsce, gdzie przez chwilę nikt i nic nie będzie mu przeszkadzać, pewnie warto było się z nim zabrać, choćby po to, żeby na przyszłość wiedzieć, gdzie to miejsce się znajduje. Elias myślał przyszłościowo.
– Kiedy wyruszamy? – zapytał i nagle przypomniał sobie o czymś jeszcze. Jego wzrok z zainteresowaniem zsunął się z twarzy łowcy na jego prawy bok, ramię, dłoń. – Jak twoja ręka? – dodał, bo przecież w ten czy inny sposób było to jego dzieło, miał prawo wiedzieć, jak się trzyma. Czy rana już się zagoiła, jakie zostawiła mu blizny? Kto wie, czy w ogóle powinno go to obchodzić.
Pokiwał głową, zgadzając się na wyruszenie z samego rana. W końcu nic go tu nie trzymało, nic go nigdzie nie trzymało tak na dobrą sprawę. Nawet gdy kupował gdzieś dom i osiedlał się tam na jakiś czas, był gotowy zwinąć swoje graty i się wnieść, jeśli zajdzie taka potrzeba, co zresztą chyba właśnie udowadniał. Nie miał szczególnej ochoty tego robić, podczas ostatnich kilkudziesięciu lat zrobił się dość wygodny, ale było to raczej poza tematem. Poza tym powinien był zgadnąć, że Keiran będzie chciał wymykać się pod osłoną zdecydowanie zbyt wczesnej godziny porannej.
OdpowiedzUsuń– W porządku, tylko nie każ mi uciekać przez okno, jestem już na to za stary – powiedział, bardziej w formie małego przytyku co do tego, w jaki sposób łowca opuścił jego dom kilkanaście dni wcześniej niż czegokolwiek innego. Chociaż prawie trzysta lat robiło swoje, w przypadku Eliasa nie chodziło o brak sprawności fizycznej, a najzwyczajniejszy brak konsekwentnej motywacji do wysilania się. Jak się okazywało, wyjątkiem było tu ratowanie życia komuś, kto chciał go zabić albo planowanie śmierci tej właśnie osoby.
– Idąc tym tokiem rozumowania, to ty jesteś moim dziełem. Po części – zauważył, unosząc brew. Prawie nie zauważył, że to robi, że właśnie w takich kategoriach myśli, do tego nie do końca odpowiedział na zadane pytanie, ale tak na dobrą sprawę, chyba dokładnie o to chodziło. Teraz, gdy już poświęcił się dla Keirana i własnoręcznie założył mu szwy, nie patrzył na niego jak na każdego innego łowcę. Co było w pewnym sensie zabawne, bo wiedział o nim niewiele więcej niż o każdym innym łowcy, a jednak przejmował się, o ile przejmować się było tutaj odpowiednim określeniem, jego losem. Na pewno odczuwał satysfakcję z tego, że wykonał kawał dobrej roboty ze zszywaniem i opatrywaniem mężczyzny.
– Mówisz? Tak po prostu, bez żadnego pokaż mi swoje, to ci pokażę moje? – zapytał, uśmiechając się zaczepnie. I nie miał nawet wymówki w postaci bycia pijanym, jedynie jego rozmówca miał ten komfort. Cóż, Keiran zaczął. Takie usprawiedliwienie podejrzanie sugestywnej wymiany zdań nigdy się nie starzało i zawsze było tak samo logiczne, prawda? Poza tym, Elias robił, co chciał. Z kim chciał. To nie on był tutaj uprzedzony. Gdyby nie wszedł przez drzwi baru z zamiarem morderstwa, może nawet nie wydałoby mu się to wszystko naprawdę cholernie dziwne i prawie nierealne. Miał wrażenie, że coś głęboko w nim porusza się niespokojnie, z niezadowoleniem, że nie wykorzystał całej tej nagromadzanej w złości magii. Może obscenicznie podgrzeje sobie zimną wodę w prysznicu zamiast przekręcać kurek, żeby coś z ta magią zrobić. Brzmiało jak dobry plan.
– Tak czy inaczej, wygląda na to, że zostaję na noc. Powiedz mi tylko, o której mam jutro rano być na dole, parkingu, czy gdzie tam chcesz się spotkać. Szósta? Piąta? – dodał, bo nie wiedział przecież, o której łowcy zwykle wstają i kiedy będą mieli najmniejszą szansę się na kogoś natknąć. Punktualność nigdy nie była jego najmocniejszą stroną, ale tym razem powinien się chyba trochę postarać.
– Zdziwiłbyś się, jak dobrze się trzymam jak na swoje lata. Kiedy się urodziłem, czarownice wciąż paliło się na stosie. Publicznie – powiedział, unosząc brwi, bo rzeczywiście tak było. Co prawda załapał się na końcówkę podobnych obyczajów, ale wciąż się załapał. Łowcy nie byli wtedy nawet łowcami, a skorumpowanymi pionkami władz i Elias mógłby pewnie zginąć z ich rąk gdyby komukolwiek wtedy przyszło do głowy, że facet też może bawić się magią. W końcu tylko kobiety miały do tego szatańskie predyspozycje. Czy coś.
OdpowiedzUsuńCzasem zastanawiał się, co by było gdyby nigdy nie udało mu się powstrzymać u siebie procesu starzenia się, co wbrew pozorom nie jest wliczone w pakiet bycia wiedźmą i rzucania zaklęć. On odniósł sukces, ponieważ miał pomoc. Zastanawiałby się, czy czułby, że ma jakikolwiek cel, bo na tym etapie już tka nie było. Lata zlewały mu się ze sobą tak bardzo, że nigdy nie był pewny, który w ogóle był rok. Przestał liczyć.
– Pewnie, możesz uznać mnie, za co chcesz. Ale myślałem, że wygodnie ci ze strasznym okropnym potworem i tym podobnymi. – Elias uśmiechnął się, wzdychając głęboko. Nie przeszkadzało mu to, w końcu to tylko słowa, nazwy. Ale wciąż uważał za całkiem ciekawe to, jak Keiran wciąż zwracał się do niego raczej per wiedźmo zamiast po imieniu.
Przez chwilę przyglądał się wstającemu z krzesła mężczyźnie, po czym sam również się podniósł z zamiarem podejścia do recepcji, czy baru, czy jakiegokolwiek miejsca, gdzie zajmie sobie na nic pokój. Jego zamiar nie doszedł jednak do skutku przez propozycję łowcy, aby przespał się w jego pokoju. Elias posłał mu wręcz podejrzliwe spojrzenie, lekko marszcząc brwi, ale nie zdążył tego skomentować, bo mężczyzna już poszedł, zapewne właśnie do siebie. Powodem, dla którego mimo wszystko ruszył za nim praktycznie bez wahania było całkiem proste i zwykłe czemu nie?, no przecież to nie tak, że wpraszał się tam siłą. Do tego mogło być to pomocne, gdyby rano przez przypadek przespało mu się budzik, co nie, nie jest problemem jedynie śmiertelnych nastolatków wstających o świcie, żeby zdążyć do szkoły. W tym jednym zdecydowanie się z nimi solidaryzował.
Keiran był wyraźnie nawet nie tyle wstawiony, co po prostu pijany i wchodzenie po schodach zaraz za nim było bardziej zajmujące niż można by się spodziewać… ale w końcu dotarł do jednego z pomieszczeń, a Elias dołączył do niego, przytrzymując sobie drzwi jeszcze zanim te zdążyły się zatrzasnąć.
– Chyba nie myślałeś, że puszę ci to zaproszenie płazem? – zapytał od razu, spoglądając na niego z wyraźnym zadowoleniem. – Współlokatorze? – dodał, co było zapewne jedną z bardziej irytujących rzeczy, jakie mógł zrobić. I powiedzieć. Wcale nie było mu przykro.
[Jasne! Mogą zatrzymać ich jakieś zniknięcia, nie wiem, jeśli wolisz od razu do tego przeskoczyć czy coś, to naturalnie możesz, ale nie musisz. Znajoma wiedźma Eliasa też może się jak najbardziej pojawić, może być przyjaciółkom/cielem, którego kiedyś wykiwał albo i jego byłą/byłym, tak czy inaczej będzie śmiesznie (tragicznie?). To ostatni odpis, jaki posyłam przed wyjazdem, bo nawet jeszcze nie skończyłam się pakować. Ale w razie czego na mailu i tak mnie złapiesz, może nie 24/7, ale będę codziennie wchodzić, jeśli będę mieć czas ♥]
Elias wciąż zadawał sobie pytanie, co właściwie robi i czego oczekuje od tej wycieczki z łowcą. Ostatecznie zawsze stwierdzał, że biorąc pod uwagę okoliczności, w jakich się znalazł, tak czy inaczej podjął dobrą decyzję. W końcu kto wpadłby na to, aby szukać go nie w jego własnych ulubionych kryjówkach, ale poprzez jakiegoś łowcę?
OdpowiedzUsuńMiało to jednak też swoje minusy: nie wiedział, gdzie właściwie jadą, a więc kontrola nad sytuacją pozostawała w rękach Keirana. Oczywiście Elias zdążył zauważyć, że kierują się na północ, ale to nie dawało mu zbyt wiele. Zatrzymywali się czasem w przydrożnych hotelach, z których każdy kolejny zdawał się być bardziej ponury od poprzedniego, aż w końcu wylądowali gdzieś na północy Missouri, gdzie działy się dziwne rzeczy.
Na pierwszy rzut oka trudno było to zauważyć, głównie dlatego, że atmosfera w miasteczku nie różniła się zbytnio od atmosfery w ich poprzednich miejscach pobytu. Kiedy jednak zaczynało się zauważać i kwestionować nieprzyjemne, ostrożne spojrzenia mieszkańców, na jaw wychodziło, że w ostatnim czasie w okolicy zaginęło sporo osób.
Eliasowi nie spodobało się to odkrycie. Po pierwsze, spodziewał się, że zaburzy ono ich dotychczasowy rytm podróży, jeśli łowca również do niego dojdzie. Po drugie, miał złe przeczucia, a wiedział, że nie należało ich ignorować. Dlatego kiedy tylko wrócił do hotelu, skrupulatnie wyliczył fazę księżyca i ustawienie najbliższych planet, ostatecznie dochodząc do wniosku, że być może zamieszana była w to inna wiedźma. Jeśli miał rację, sprawa była poważna. Poważna, ale kompletnie niedotyczące jego ani Keirana, więc powinni się spakować i ruszyć dalej. Jeśli ktoś niedawno zaczął odprawiać tutaj wyjątkowo nieprzyjemny, starożytny rytuał, to nie był ich problem, to też nie tak, że zagrażało to ludzkości… jedynie kilku pojedynczym osobom, które zeszłyby z tego świata prędzej czy później.
Z zamyślenia wyrwał go wchodzący do pokoju łowca i ledwo powstrzymał się od skrzywiania z dezaprobata na wieść o tym, że mężczyzna chciał chwilę tu zostać. Niedobrze, bo w takim wypadku absolutnie nie mógł powiedzieć mu o swoich przepuszczeniach; wiedział, że jedynie by go to zachęciło. Łowcy już tacy byli, bezmyślni w swojej potrzebie ratowania każdego zagrożonego przez nadnaturalne siły biedaka, jaki im się napatoczył.
– Nie więcej niż ty. Kilka zaginionych osób to jeszcze nie powód, żeby się nakręcać, wiesz? Też bym zniknął i nie wrócił, gdybym musiał gnieść się w tym ponurym mieście – stwierdził raczej obojętnie, wzdychając.
Zabrzmiał dość sceptycznie, ale było to nieodłączną częścią jego osobowości, więc nie powinno być dziwne. Skierował wzrok na siedzącego w fotelu Keirana, najwyraźniej zajętego szukaniem informacji o zaginionych i nie mógł zaprzeczyć, że trochę go to irytowało. Jasne, zawsze mógłby po prostu sam odjechać w drugą stronę i go tu zostawić, ale to przecież też byłoby podejrzane, szczególnie, że do tej pory wcale nie dogadywali się tak najgorzej.
Łowca miał jednak trochę drażniących nawyków, jak na przykład palenie w pokoju, co tylko przypominało Eliasowi o tym, czego nie może mieć. Bycie praktycznie nieśmiertelnym miało swoje skutki uboczne. Jak to, że żadne substancje uzależniające nie działały na niego tak, jak działały na ludzi. Nawet najlepsze papierosy i cygara dusiły jak dym z wielkiego ogniska, palenie czegokolwiek, jak i branie narkotyków w innych formach było bezsensowne z tego samego powodu, z jakiego zabicie go trucizną było niemożliwe – jego ciało natychmiast zaczynało pracować nad pozbyciem się potencjalnie niebezpiecznej substancji, siłą wydalając ją z organizmu. Istniały oczywiście wyjątki, w większości takie z garnka innych wiedźm, ale zdobycie ich graniczyło z cudem.
– Ale rób co chcesz. Daj znać, jeśli znajdziesz coś ciekawego – dodał, wstając z łóżka i skierował się w stronę okna, które dość ostentacyjnie otworzył na oścież. – Serio, czy uzależnienie od adrenaliny ci nie wystarcza? – zapytał, niby poważne, chociaż uniesiona w rozbawianiu brew go zdradzała.
Elias zacisnął usta w, powstrzymując się przed zaprotestowaniem przeciwko słowom Keirana. Nie podobało mu się jego rozumowanie. Jasne, może i miał rację, może tutaj ludzie nie znikali od tak, bo w mieście nie było tak źle, jednak nie mogło to zaważyć na ich wyjeździe. Elias obawiał się, że gdy powie łowcy, iż ktoś najprawdopodobniej składa tutaj ofiary z ludzi, w ogóle przekreśli jakiekolwiek szanse na zgrabne wycofanie się z miasta. Z drugiej strony, jeśli nic nie powie, będzie kompletnie bezużyteczny. Wglądało na to, że nie mógł w tej sytuacji wygrać, ale nie chciał siedzieć bezczynnie.
OdpowiedzUsuń– Skoro tak sądzisz, szukaj dalej. Wciąż uważam, że tracisz czas… – powiedział, starając się nie brzmieć na zniecierpliwionego i odszedł od okna, kierując się w stronę Keirana. Pochylił się nad nim, jedną ręką opierając się o podłokietnik jego fotela. – Ale jeśli jakimś cudem znalazłbyś coś ważnego, będę w barze naprzeciwko, udając, że wciąż mogę się upić, może czegoś się dowiem – dodał, uśmiechając się szeroko, po czym powoli się wyprostował i odszedł.
Nie miał po co zostawać w pokoju, skoro nie szykowali się do wyjazdu, nie miał też zamiaru jakimś cudem dać pociągnąć się łowcy za język i wygadać się o swoich podejrzeniach. Wbrew pozorom, była to całkiem realna obawa, spędzali razem zdecydowanie za dużo czasu i zaczynał to zauważać.
Zszedł na dół i jak powiedział, tak zrobił, skierował się do pubu po drugiej stronie ulicy. Wiedział, że lepiej na własną rękę wybadać, co dzieje się w mieście. Potem będzie mógł zdecydować, co dalej. Właśnie dlatego rzeczywiście udawał, że jest bardzo przybitym przyjezdnym z pobliskiego miasta, który lubi zapijać smutki tanią whiskey. Udało mu się porozmawiać z barmanką i kilkoma innymi klientami baru. Specjalnie czekał aż sami wejdą na temat zaginięć, nie chcąc wyglądać zbyt podejrzanie. Zajęło mu to trochę, ale w końcu dowiedział się, że osoby, które zniknęły nie miały raczej powodów do ucieczki, nie zostawiły po sobie nawet żadnych listów, do tego wszystko zaczęło się równe dwa tygodnie temu… niedobrze, potwierdzało to jego obawy.
Gdy po kilku godzin niezobowiązującej rozmowy wyszedł z baru, żeby odetchnąć świeżym powietrzem i zebrać myśli, na zewnątrz zauważył wysokiego bruneta palącego papierosa. Nie kojarzył go z baru, co nieco go zaniepokoiło. Facet odwrócił się w jego stronę i uważnie zlustrował go wzrokiem od góry do dołu, po czym uśmiechnął się jakby właśnie znalazł jakąś swoją ważną zgubę. Elias zmarszczył brwi, natychmiast przygotowując się na ewentualny atak, zaczął nawet się rozglądać, ale wtedy nieznajomy wyciągnął w jego stronę paczkę papierosów, uśmiechając się do nieco zadziornie.
– Poczęstujesz się? – zapytał, a jego wzrok znowu zjechał po sylwetce Eliasa. – Niekoniecznie mam na myśli papierosy – dodał, przechylając głowę w bok, a Hawthorne odetchnął z ulgą, zdając sobie sprawę, że mężczyzna chciałby go chyba tylko przelecieć i nie powinien być taki przewrażliwiony.
– Pewnie – odpowiedział z zadowoleniem, mając zamiar chociaż udawać, że jest normalny i w jednej chwili sięgał po tą nieszczęsną fajkę, która i tak by mu przecież nie smakowała, a w następnej leżał na ziemi.
Nie miał pojęcia, co i jak się stało, kompletnie stracił poczucie czasu, ale ktoś uderzył go od tyłu, poczuł wszechogarniającą słabość, taką, jakiej nie pamiętał, żeby doświadczył kiedykolwiek wcześniej, dzwoniło mu w uszach i nagle wszystko pogrążyło się w ciemności. Czuł jedynie jak ktoś ciągnie go za ramię, ale większość odgłosów świata zewnętrznego tonęło w nieznośnym brzęczeniu i jedynym, co do niego dotarło był głośny, gromki śmiech, który poznałby wszędzie. Camilla.
Gdy otworzył oczy, kto wie jaki czas później, znajdował się w jakimś obskurnej, ciemnej piwnicy, którą oświetlały jedynie promienie księżyca wpadające przez małe okienko zaraz przy suficie. Był przykuty do krzesła, dosłownie przykuty, czuł żelazne pręty przebijające mu dłonie i stopy, żelazne łańcuchy trzymające go w miejscu i z niejakim niesmakiem pomyślał, że Camilla zawsze lubiła religijne nawiązania. Ona niestety wiedziała, jak go powstrzymać, jak osłabić, pomyślała nawet o kneblu, a ból, jaki towarzyszył niemogącym zabliźnić się wokół metalu ranom, szczególnie tym na rękach, przyprawiał go o porządną migrenę. Najgorsze było jednak to, że jego znajomej nie było nigdzie w pomieszczeniu, na drugim końcu piwnicy stał jedynie facet, który wcześniej proponował mu papierosa, jego sylwetka rozmazywała się Eliasowi przed oczami i wiedział, że ostatni raz miał przejebane na podobną skalę prawie dwieście lat temu. Kurwa. Mać.
UsuńElias próbował się uwolnić. Oczywiście, że próbował, był gotowy siłą wyrwać wszystkie swoje kończyny z łańcuchów, nie zważając na ból, jaki to spowoduje, ale był na to po prostu zbyt słaby. Cholera, Camilla musiała coś mu podać, kiedy był nieprzytomny, na przykład, o ironio, jakiś z wywarów, które wiedźmy warzyły, żeby przeżyć coś podobnego do haju, o czym to myślał jeszcze niedawno. A może dawno? Nie miał pojęcia, ile tu właściwie siedział. Nie mógł nawet spróbować pogadać z facetem, który zdawał się go pilnować, bo był zakneblowany. Zrobił już wszystko, co mógł, żeby zgromadzić jak najwięcej wciąż uciekającej mu energii, pozwolił sobie na wewnętrzne wzburzenie się do tego stopnia, że coś zaczynało palić go w gardle i gdyby nie wiedział lepiej, pomyślałby, że to jad i przemienia się właśnie w jakiś gorszy rodzaj potwora.
OdpowiedzUsuńMusiało minąć kilka godzin zanim w końcu usłyszał jakiś ruch za drzwiami i do pomieszczenia weszła Camilla. Tak, to była niezaprzeczalnie ona, tak samo drobna i niepozorna jak ją zapamiętał. Jedne, co się zmieniło, to szaleństwo w jej spojrzeniu, które zdecydowanie przybrało na sile. W świetle obecnych wydarzeń, Elias żałował, że trochę wykorzystał ją do własnych celów, gdy widzieli się po raz ostatni, ale to nie tak, że jej się to wtedy nie podobało… Usiłował coś powiedzieć, ale było to po prostu niemożliwe. Po krótkiej przemowie na temat tego, jak bardzo cieszy się, że znów na siebie wpadli, kobieta rzuciła kilka zaklęć, w większości mających jeszcze bardziej osłabić Eliasa, co szczerze mówiąc nieco mu pochlebiało, bo przynajmniej go doceniała… i wreszcie zdjęła mu knebel.
– Cam… nie uważasz, że to lekka przesada? – zapytał, oddychając ciężko. Camilla pochylała się nad nim, a jej długie, ciemnobrązowe włosy łaskotały go w nos, gdy wbijała paznokcie w jego ramię, mrucząc jakąś nieznaną mu inkantację. Pachniała ziołami i dusząco słodkimi perfumami, które mieszały mu w głowie w najgorszy z możliwych sposobów. Pomyślał, że być może powinien był przyłączyć się do niej, kiedy jeszcze miał okazję. – Wiem, co chcesz zrobić, potrzebujesz ludzi, a nie… – zaczął ze zniecierpliwieniem, ale nie dane mu było dokończyć, bo wiedźma wyszarpnęła paznokcie z jego ramienia, jednocześnie wyrywając z jego ust jęk bólu, z którego ani trochę nie był dumny. Cam uśmiechnęła się szeroko, wycierając brudną od krwi rękę w swoją koszulkę i jakieś pół sekundy później Elias znów był zakneblowany.
– Chciałam tylko posłuchać, jak cię boli. Możesz zacząć się przyzwyczajać, bo nigdzie się nie wybierasz – powiedziała z zadowoleniem, po czym spojrzała na niego, przygryzając dolną wargę. – Doszły mnie słuchy, że jesteś tu z człowiekiem – dodała z wyraźną pogardą, przyglądając mu się uważnie, jakby szukając czegoś ważnego w wyrazie jego twarzy. – No nie, chyba go nie lubisz? Na wszystkich bogów, Eli… pozwól, że wyświadczę ci przysługę – warknęła, trzaskając drzwiami.
Elias wkrótce został całkiem sam, bo nieznajomy również wyszedł z pomieszczenia i przez następne godziny (dni? Nie był pewien) próbował jednak wyrwać się z łańcuchów. Problem polegał na tym, że kręciło mu się w głowie tak straszliwie, że obraz zamazywał mu się przed oczami i nie wiedział, co Camilla właściwie mu zrobiła, ale musiała naprawdę dobrze przemyśleć sprawę. Zwykle polegał na swoich mocach jako jedynej broni, ale w tym wypadku okazywały się bezużyteczne przez magię innej wiedźmy trzymającą go w miejscu.
Coś zaczęło się dziać dopiero, gdy pomocnik Camilli wrzucił do piwnicy Keirana i Elias nie mógł powstrzymać się od zduszonego przez knebel jęku, bo teraz naprawdę nie było już nikogo, kto mógłby zacząć go szukać. Oczywiście pozostawała też kwestia tego, że gdyby nie zrobił kiedyś na złość pewnej wiedźmie, Keirana by tu w ogóle nie było, za co, aż bał się to przyznać, ale było mu trochę głupio.
Łowca był nieprzytomny, zapewne z tego samego powodu co i on, gdy przykuwali go do cholernego krzesła… ale oddychał, Elias przynajmniej nie stracił jeszcze dobrego słuchu. Nie wiedział jednak, czy Keiran też jest gdzieś przykuty czy tylko przywiązany, bo znajdował się gdzieś za nim, a trudno mu było odwrócić głowę. Gdy sługus Camilli wyszedł z piwnicy, łowca się przebudził i nawet zaczął mówić, także nie tylko nie był zakneblowany, ale wyglądało na to, że stara znajoma Eliasa niekoniecznie połączyła fakty i wiedziała, że człowiek, z którym Elias przyjechał był łowcą albo po prostu mimo to nie uważała go za zagrożenie. Jak inaczej wytłumaczyć fakt, że wyraźnie przesuwał się właśnie po podłodze, nie grzechocząc przy tym żadnymi łańcuchami?
UsuńGdyby tylko mógł, to by się zaśmiał, jednak sytuacja nagle znowu obróciła się przeciwko niemu, bo ktoś szedł korytarzem i oczywiście niedługo później w drzwiach stanęła Camilla. W przykrótkiej sukience i pełnym makijażu wyglądała bardziej jakby szła na imprezę niż zamierzała składać ofiary z ludzi, ale cóż, właśnie o to chodziło. Nikt by się nie spodziewał, że to ona tak namieszała.
– Skoro jesteśmy w komplecie, zaraz będziemy zaczynać. Eli, nie wiem, na ile kontaktujesz po tym, co ci podałam, doceń swoje miejsce w pierwszym rzędzie podczas kiedy ja zajmę się twoim… znajomym – powiedziała, wzdychając głęboko, po czym machnęła ręką i Keiran znalazł się nagle na klęczkach tuż przed Eliasem. Camilla stała za nim, pochylając się lekko, jednak jej wzrok utkwiony był w Eliasie. To jego tak naprawdę chciała skrzywdzić i nie dało się tego przegapić. Znów poruszyła jedynie dłonią, a knebel zsunął się na jego szyję. To była okazja. Elias czuł w ustach metaliczny posmak krwi, a wszystkie jego mięśnie krzyczały z wysiłku ciągłej regeneracji, ale psychicznie było mu jeszcze bardzo daleko do jakiegokolwiek złamania się. Camilla jedynie bardzo dobrze udawała wszechpotężną i gdyby tylko popełniła jeden mały błąd… a może już popełniła? Była nieostrożna, odkąd go tu sprowadziła kierowały nią emocje, prawda?
– Jakieś słowa pożegnania? – rzuciła, a Elias z trudem poruszył głową w dół, żeby spojrzeć na Keirana.
– Widzisz, właśnie dlatego nie umawiam się już z młodszymi… ani z kobietami, ten dramaatyzm – przeciągnął niewzruszony, co chyba niezbyt spodobało się wiedźmie, bo wraz z głośnym warknięciem tupnęła nogą tak zamaszyście, że magia zawirowała wokół niej i wszystkie cztery gwoździe w kończynach Eliasa przeszły na wylot i upadły na kamienną podłogę z głośnym brzdękiem. Zacisnął zęby i zamknął oczy, ale nic to nie dało, jego ciałem i tak wstrząsnął niekontrolowany kaszel, który zaowocował wypluciem przez niego sporej ilości bardzo nieprzyjemnie wyglądającej, w połowie już zakrzepniętej krwi. Skrzywił się, czując łzy zbierające mu się w kącikach oczu, ale wytrzymał. Został w miejscu. Nie próbował się nawet wyleczyć, oszczędzając siły, mając nadzieję, że Camilla źle oceniała jego stan, a Keiran załapał aluzję co do tego, że jeśli jest młodsza, łatwiej będzie powstrzymać ją niż Eliasa, więc jeśli jakimś cudem miał jak, mógł próbować.
Elias wiedział, że to spotkanie przeżyje albo Camilla albo Keiran już w momencie, w którym mężczyźnie udało się jakimś cudem uwolnić z więzów. Do tego nie, chciał, żeby była to Cam, wolał, żeby nie . Kiedyś za nią przepadał, ale kiedyś była inna, albo może tylko mu się taka wydawała. Tak czy inaczej, właśnie stracił do niej resztki sympatii, a każdy kolejny błąd, który popełniała dawał mu przekonanie, że niczego się jeszcze nie nauczyła. Była zbyt zadufana w sobie, żeby zauważyć niebezpieczeństwo, zbyt pewna swego, by trzymać Keirana na dystans, do tego chyba również zbyt głupia, żeby domyślić się, że ma do czynienia z łowcą, a nie jakimś tam pierwszym lepszym człowiekiem.
OdpowiedzUsuńElias widział całą ich interakcję jak przez mgłę, do tego walczył sam ze sobą, żeby utrzymać oczy otwarte, ale w momencie, w którym Keiran wbił Camilli gwóźdź w czaszkę, a jej ciało bezwładnie upadło na podłogę, poczuł niezdrową wręcz satysfakcję. Odetchnął głęboko, czując, jak rzucone przez kobietę zaklęcia, które dodatkowo krępowały mu ruchy nikną wraz z ulatującym z niej życiem.
Mimo tego był za słaby, żeby uwolnić się z fizycznych łańcuchów, jakimi był skrępowany i wciąż czuł się, z braku lepszego określenia, trochę naćpany. Haj ten pozbawiony był jednak jakichkolwiek pozytywnych efektów.
Podniósł głowę, żeby spojrzeć na łowcę, który właśnie uratował mu życie i pomyślał, że teraz byli już chyba kwita. Życie za życie, mogliby tak to zostawić i się rozstać, prawda? Cóż, z jakiegoś powodu wcale mu się to nie uśmiechało... nie chciał jechać dalej dla odebrania długu, a raczej tak po prostu. Ta świadomość okazała się nieco niewygodna, ale nie był to dobry czas na wgłębianie się w szczegóły.
– Mm, byłbym wdzięczny – wymamrotał, krzywiąc się nieco, gdy znów nie udało mu się opanować kaszlu. Zdał sobie sprawę, że Keiran wyglądał... bardziej niebezpiecznie niż go pamiętał. Dziwne. Miał krew na twarzy i włosach i... Elias nie potrafił się skupić. Na niczym. Wciąż kręciło mu się w głowie, co było dość niecodzienne, bo podobny problem z dojściem do siebie miał wcześniej tylko wtedy, gdy... och. Och. No tak. Już rozumiał, co Camilla mu zrobiła, albo raczej, co takiego mu podała i dlaczego efekty nie odeszły wraz z jej… cóż, odejściem.
– Otruła mnie – zauważył z oburzeniem, zerkając na dosłowną dziurę w swojej dłoni. Nie leczył się, i to wcale nie naumyślnie, oszczędzając siły, jak sądził chwilę wcześniej. Po prostu nie mógł nic zrobić póki w jego żyłach wciąż krążyła niepożądana substancja. Camilla zawsze była od niego lepsza w warzeniu eliksirów, miała do tego rękę. Suka. – Musisz zdjąć te łańcuchy i... – Odetchnął głęboko. – dać mi chwilę. Albo wyrzygam truciznę albo mogę rozpocząć nowe życie jako naznaczony przez Boga stygmatami, bo ni chuja się nie zagoję – dodał, prychając z największym niezadowoleniem. Nikt nigdy nie powiedział, że bycie teoretycznie nieśmiertelnym będzie przyjemne. Musiał to z siebie wyrzucić, dosłownie, cholerna Camilla. Dobrze, że jednak nie udało jej się dokończył rytuału, bo w innym wypadku pozbycie się jej byłoby się dużo trudniejsze. Prawie tak trudne jak pozbycie się Eliasa, a to już dużo mówiło.
Gdy trzymające go w miejscu łańcuchy wreszcie opadły, Elias odetchnął głęboko i, pomimo zawrotów głowy, które wciąż nie ustępowały, poczuł się trochę lepiej. Siedział w jednej pozycji przez... nie był pewny, przez ile, ale jeśli nie dni, to były to całe długie godziny. Nawet samo podniesienie się stanowiło pewne wyzwanie.
OdpowiedzUsuń– Wypraszam sobie, byłbym niesamowitym widmem – obruszył się, choć nie miało to takiej mocy jakby sobie wyobrażał, bo w tej chwili musiał przedstawiać sobą dość nędzny obrazek; gdy już udało mu się wstać, ledwo trzymał się na nogach, pomimo wszelkich usilnych prób udawania, że czuje się świetnie. Nie było dobrze, ale to nie tak, że umierał, po prostu Camilla zapewniła mu naprawdę niezłą rozrywkę, która niestety nie zakończyła się wraz z jej śmiercią. Nienawidził jej, choć teraz nie miało to już znaczenia.
Nie lubił, gdy ktokolwiek widział go w takim stanie, ale musiało to być zrozumiało, bo kto lubił okazywać słabość? No właśnie. Nawet jeśli Keiran wyraźnie nie miał zamiaru go zabijać, przynajmniej nie w tej chwili, nie znaczyło to jeszcze, że Elias mógł mu całkowicie zaufać i funkcjonować na jego łasce.
Dlatego to, że łowca wyszedł z pomieszczenia i zostawił go samego było mu jak najbardziej na rękę. Wiedział, że musi wziąć się w garść, żeby mogli zaraz po prostu stąd wyjść i wrócić… do hotelu? Auta? To nie miało wielkiego znaczenia, chciał po prostu wydostać się z tej cholernej piwnicy. A żeby to zrobić, musiał koniecznie poczuć się lepiej. Najszybciej, jak to tylko było możliwe.
Uklęknął więc na zimnej, twardej posadzce i zmusił się do zaprzestania walki z naturalnymi odruchami usilnie starającego się zregenerować ciała. Minęło sporo czasu odkąd ostatnio wypluwał fragmenty swoich narządów wewnętrznych, bo same narządy zaczynały się już oczywiście regenerować, ale te skażone części musiały jakoś wydostać się na zewnątrz. Nie było innej opcji. Elias musiał je z siebie wyrzucić i czuł się prawie jakby powrócił do bycia zwykłym, śmiertelnym człowiekiem, kiedy pochylał się nad kałużą swojej własnej krwi i na chwilę kompletnie stracił kontrolę nad własnym ciałem.
Na szczęście ta straszna chwila szybko przeminęła i Elias w końcu poczuł, że wszystkie resztki trucizny opuściły jego organizm. Wytarł usta i tak brudnym już rękawem swojej koszuli i podniósł się z kolan, wzdychając głęboko. Nareszcie, zdolność logicznego myślenia powoli do niego wracała. Miał dziwne wrażenie, że ma gorączkę, a ręce nieco mu drżały, gdy wyciągnął je przed siebie, by spojrzeć na swoje nieco wolnej iż zwykle zabliźniające się dłonie. Niech to, w ciągu ostatnich kilku miesięcy nabawił się zdecydowanie zbyt wielu blizn.
Gdzieś z zewnątrz dochodziły go też nagle jakieś dziwne odgłosy, jakby szuranie i pomyślał, że to musi być robiący coś Keiran, no bo kto inny? A może natknął się na tego faceta, pomocnika Camilli? Elias prawie o nim zapomniał, być może dlatego, że to tylko człowiek i nie widział w nim wielkiego zagrożenia, szczególnie bez wiedźmy po jego stronie. Mimo wszystko, z nowymi, choć wciąż niezbyt dużymi, pokładami mocy ruszył, żeby to sprawdzić.
Powinien był się spodziewać, że u góry zastanie kolejne istne pole bitwy. Wystarczyło zaledwie kilka sekund nieuwagi, w trakcie których Elias próbował zorientować się w sytuacji (krew? Szkło? Broń? Co tu się właściwie działo?), żeby pomocnik wiedźmy rzucił się na niego z wyraźnym zamiarem zrobienia mu krzywdy kawałkiem szkła, który trzymał w dłoni.
OdpowiedzUsuńElias już zbierał w sobie resztki mocy i unosił dłoń, żeby go powstrzymać, ale Keiran go uprzedził, praktycznie bez zawahania strzelając w stronę mężczyzny. Trafił go w ramię i facet z głośnym jękiem upadł na ziemię. Elias spojrzał na łowcę z pewnym zaskoczeniem, powoli przetrawiając zaistniałą sytuację. Owszem, miał chyba wciąż trochę spowolnione odruchy przez to całe zatrucie, ale poradziłby sobie… a nawet jeśli nie, wyleczyłby się. A jednak Keiran stanął w jego obronie, odruchowo chyba chcąc nawet upewnić się najpierw, czy to wiedźmie nic się nie stało i to było… interesujące. Zaskakujące. Hawthorne cieszył się, że łowca zajął się tracącym przytomność rannym zanim zdążył zobaczyć uśmiech wpływający na jego twarz.
– Dziękuję – powiedział szczerze, podchodząc bliżej i ukucnął zaraz przy Keiranie. Postrzelony mężczyzna dawno wypuścił już z ręki odłamek szkła i najwyraźniej zaczynał odpływać. Elias wcale nie odczuwał potrzeby udzielenia mu jakiejkolwiek pomocy, ale zgadywał, że łowca nie będzie w stanie tak po prostu spisać na straty innego człowieka, który winny był zapewne tylko trochę zbyt zażyłeś relacji z wiedźmą. A i w to mogło być zaangażowane trochę magii. – Jestem za słaby, żeby mu pomóc w jakikolwiek magiczny sposób, ale jak podrzucimy go do jakiegoś szpitala, to będzie żył. Chociaż nie mogę powiedzieć, że bardzo obchodzi mnie jego los – przyznał, bo nie miał zamiaru ukrywać swoich odczuć w tej kwestii. W końcu gdyby nie ten facet, być może Elias jednak nie wpadłby w pułapkę Camilli i nie czułby się teraz jak gówno. Nikt go dawno tak nie wkurwił, nawet Keiran, kiedy jakiś czas temu to do niego strzelał, okoliczności były wtedy zupełnie inne.
– Powinieneś wiedzieć coś jeszcze – dodał, spoglądając na łowcę w skupieniu. Prawie zapomniał. Byłoby źle, gdyby zapomniał. To wszystko było naprawdę skomplikowane, a jego wciąż bolała głowa. Skrzywił się lekko. – Camilla pewnie go zaczarowała. Wraz z jej śmiercią, zaklęcie wiążące powinno stracić całą moc, ale jeśli facet się zakochał, to pewnie i tak nie odpuści, to zawsze wszystko komplikuje. Najgorsza z możliwych opcji jest taka, że Camilla powiedziała mu, gdzie trzyma swoją księgę zaklęć. Jeśli ją znajdzie, droga do zostania kolejną rządną zemsty wiedźmą jest już… zadziwiająco krótka. – Westchnął głęboko, spoglądając na leżącego na ziemi mężczyznę. Co mieli z nim zrobić? Nie miał pojęcia, ale trzeba było decydować szybko. To nie tak, że chciał go zabić, nie, ale nie mógł zaprzeczyć, że ewentualny uczeń Camilli mógł w przyszłości stanowi zagrożenie. W końcu nie mieli pojęcia, ile wiedźma spędziła z nim czasu, jak dobrze się znali i co takiego mu powiedziała lub pokazała, a od samego zainteresowane z pewnością się tego nie dowiedzą. Naprawdę stąpali tutaj po cienkim lodzie.
Elias podniósł się powoli i, zupełnie bez potrzeby otrzepawszy rękaw swojego i tak niesamowicie brudnego swetra, odsunął się od Keirana klęczącego przy mężczyźnie.
OdpowiedzUsuń– Oczywiście. Masz to jak w banku, nie będę cię już długo zadręczał swoją obecnością – zapewnił, uśmiechając się nieznacznie.
Nie czuł się winny. Nigdy się przecież nie narzucał. Tak na dobrą sprawę, to wszystko było pomysłem łowcy, a Eliasowi po prostu podobała się perspektywa oderwania się na chwilę od swojego dość nudnego żywota. Cóż, nie dało się nie zauważyć, że teraz rozrywek miał wręcz przesyt.
– Wracam do hotelu – powiedział, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę wyjścia.
Skoro Keiran chciał samodzielnie zająć się sprawą, mógł się nią zajmować. Elias nie mógł być już chyba mniej ciekawy dalszych losów wspólnika Camilli. Poza tym, powiedział wszystko, co wiedział, a nawet czego tylko się domyślał, co mogłoby mieć jakieś znaczenie dla sprawy, więc odchodził z czystym sumieniem.
Droga do hotelu minęła mu raczej spokojnie; tym razem nikt go nie porwał, za to taksówkarz rzucał mu dość zaniepokojone spojrzenia, pewnie z uwagi na dość opłakany stan jego ubrań. Elias myślał jednak wtedy już tylko o gorącym prysznicu i na nim też się skupił, gdy wrócił do pokoju. Przez chwilę nie liczyło się dla niego nic poza przyjemnie rozgrzewającą wodą spływającą po jego ciele i zmywającą z niego krew, która sam już nie wiedział, do kogo właściwie należała.
Dopiero później, gdy oglądał swoje świeże blizny w zaparowanym lustrze, zdał sobie sprawę z tego, w jakiej właściwie znajdował się pozycji. Doprawdy, co go napadło, żeby uznać podróż do nieznanego mu miejsca, z nie za dobrze znanym mu łowcą, za dobry pomysł? Gdyby nie brał pod uwagę uczuć Keirana, już dawno nie byłoby go w tym mieście, nigdy nie spotkałby Camilli i nie znalazłby się na skraju odejścia z tego świata. Z drugiej strony, gdyby jednak jakimś cudem spotkał ją tak czy inaczej, bez Keirana mógłby tego spotkania nie przeżyć. To nie była dobra sytuacja. Wpakował się w coś, przed czym zawsze przestrzegał innych: w bycie zależnym. Co prawda tylko w pewnym stopniu, tylko przez chwilę, tylko troszeczkę, ale to wystarczyło, żeby go zaniepokoić.
Właśnie dlatego, gdy następnego dnia przebudził się nad ranem i zobaczył, że wciąż jest w pokoju sam, okazja do usunięcia się z tego niewygodnego położenia sama się napatoczyła. Pomimo tego, że jego wymęczone ciało prosiło o jeszcze trochę odpoczynku, Elias był przekonany, że kilkugodzinna regeneracja na razie mu starczy i zmusił się do wstania. Wstał z mocnym postanowieniem ucieknięcia w sposób podobny do tego, jaki wybrał Keiran, gdy wymykał się jego łazienkowym oknem – w tajemnicy. To rzeczywiście wydawało się dużo lepszą opcją niż kontynuowanie podróży tylko po to, żeby tak czy inaczej zniknąć. Bo Elias tak naprawdę nie potrzebował w znikaniu żadnej pomocy, robił to wcześniej wiele razy i zawsze mu się udawało; po prostu całkiem podobało mu się towarzystwo człowieka, dlatego się z nim zabrał. Widział jednak, że najwyraźniej nie był to najmądrzejszy wybór.
Zabrał wszystko, co ze sobą miał, a nie było tego dużo i był już w drodze, by wyjść i po prostu odjechać, kiedy ktoś z rozmachem otworzył drzwi. Zaklął pod nosem i z największym niezadowoleniem omiótł wzrokiem sylwetkę wchodzącego do pokoju Keirana. No tak. Oczywiście, to byłoby za łatwe, gdyby mu się udało.
– Wróciłeś – zauważył bez większego entuzjazmu, do tego dość niezręcznie, bo ukrycie swoich zamiarów było teraz już praktycznie niemożliwe. – Świetnie, skoro przeżyłeś, to sam się wymeldujesz – dodał więc z westchnieniem, tak czy inaczej ruszając w stronę drzwi. Przynajmniej będzie jasne, że obaj byli w jednym kawałku, kiedy się rozstawali.
Elias zmarszczył brwi, nie do końca przygotowany na taki obrót spraw. Jak to nie musiał jechać? Serio? Czy aby na pewno rozmawiał z tym samym facetem, który dopiero co dość dobitnie zasugerował mu szybkie zniknięcie? Jasne, mówił, żeby Elias zrobił to dopiero, gdy zniknie z wszelkich radarów, ale to tak naprawdę nie był dla niego żaden problem, mógł zniknąć sam, i to od razu, więc dlaczego łowcy nagle coś się odwidziało?
OdpowiedzUsuńPo bliższym i dokładniejszym przyjrzeniu mu się i przeanalizowaniu sytuacji, doszedł do wniosku, że mężczyzna jest po prostu trochę wstawiony. Oczywiście dość daleko mu było do tego stanu, w jakim znajdował się wtedy w barze, gdy Elias miał wszelki zamiar go zabić, ale wciąż dało się wyczuć, że pił. I to chyba po tym piciu najwyraźniej miał ochotę Eliasa poderwać, bo serio, ostatniej osobie, która tak się wobec niego zachowywała nieźle się tamtego dnia poszczęściło. Aż uśmiechnął się na samo wspomnienie, ale szybko przywołał się do porządku, przypominając sobie, że to poważna sprawa. Bardzo poważna. Bycie rozproszonym nie wchodziło w grę, szczególnie że dzięki swojej całkowitej trzeźwości umysłu czuł, że ma nad rozkojarzonym Keiranem pewnego rodzaju przewagę, której nie chciał stracić. Może miał nawet szansę wreszcie czegoś się od niego dowiedzieć.
– Bo masz ochotę…? – podjął, unosząc brwi w tylko trochę przesadzonym wyrazie dezorientacji. – No właśnie, Keiran, czego ty właściwie chcesz? – zapytał całkiem szczerze. Trudno mu było to stwierdzić. Łowca zaprzeczał samemu sobie: najpierw chciał jedynie wyrównać rachunki i się go pozbyć, teraz zdawał się znajdywać śmieszne wręcz rzeczy, za które jeszcze był mu coś winny. No i Elias nie miał pojęcia, co takiego zajmującego jest w jego dłoni, ale nie zabrał jej łowcy dopóki ten sam jej nie puścił. Interesujące.
– Nie wyjeżdżam, bo się boję jakiegoś twojego wydumanego pecha, którego mógłbyś na mnie ściągnąć – zapewnił z pewnego rodzaju rozbawieniem, robiąc śmiały krok przed siebie. Dzięki temu stali już wręcz nieodpowiednio blisko siebie; tak blisko, że Elias był w stanie wyczuć resztki dymu i kobiecych perfum na włosach łowcy. Zmrużył oczy, nagle przyglądając mu się jeszcze intensywniej. – Nie udawaj, że nie wiesz, że nie jesteś mi już nic winien. Jesteśmy kwita, zapomnij o kanapie. Jeśli chcesz, żebym został, możesz po prostu powiedzieć. Nie jesteś najgorszym towarzyszem podróży, jakiego kiedykolwiek miałem, wiesz – dodał, siląc się na obojętność.
Naprawdę powinien po prosty wyminąć Keirana i sobie pójść. Nie miał w zwyczaju zostawać w miejscach i przy osobach, przy których nie był mile widziany, ale teraz już sam nie był pewny, jak to wyglądało w przypadku łowcy. Mimo wszystko, mógł po prostu wyjść. Odjechać. Nie powinno go to nawet obchodzić, czego chce jakiś tam zwykły facet. Niech to szlag, dlaczego to właśnie łowcy zawsze okazywali się najbardziej interesujący?
– To nie przebywanie z tobą, to po prostu przebywanie z łowcami, wszyscy jednakowo przyciągacie kłopoty i jednakowo uważacie, że jesteście z tego powodu wyjątkowi – stwierdził z westchnieniem, prawie niezauważalnie kręcąc głową. Czasem po prostu nie mógł powstrzymać tych małych przytyków pod adresem polujących na istoty nadprzyrodzone: były zbyt proste, a do tego zbyt prawdziwe.
OdpowiedzUsuńRzeczywiście nie dało się jednak nie zauważyć, że mało kto miewał takiego pecha, ale i też takie szczęście, jak zdarzało się to łowcom. Z nimi po prostu nie powinno się liczyć na nic pomiędzy, bywało wspaniale albo okropnie, przynajmniej w dotychczasowym, choć należy dodać, że również trochę ograniczonym, doświadczeniu Eliasa. I był to tylko jeden z powodów, dla których dawno powinno go już tutaj nie być. Odejść nie dawała mu z drugiej strony ta straszna ciekawość i pewność siebie, cichy głosik gdzieś z tyłu głowy podpowiadający mu, że jak najbardziej powinien zostać, w końcu co było najgorszym, co mogło się stać? Cokolwiek by to nie było, nie mogło przebić jego dosłownie przebitych podczas niedawnych tortur kończyn, więc czuł się bezpieczny. Widział się na wygranej pozycji, a możliwości przypominania Keiranowi, że sam chciał go zatrzymać i dążył do tego w sposób dość dwuznaczny po prostu nie mógłby przepuścić. Mógłby za to dać mu spokój, szczególnie, że łowca był trochę wstawiony, ale znowu, pokusa, aby sprawdzić, co jeszcze zrobi w takim stanie była wyjątkowo silna. Elias nawet nie musiał być pijany, żeby bezpardonowo zrobić krok w stronę Keirana zaraz po tym, jak ten się odsunął, na powrót zmniejszając odległość między nimi do, cóż, niepokojącej. Uśmiechnął się lekko, zaczepnie, unosząc zaledwie jeden kącik ust.
– Tarzasz się w damskich perfumach czy tylko łóżkach? – zapytał, nie potrafiąc się powstrzymać; okazja aż sama się prosiła o podobną odpowiedź. Nie, żeby go to tak naprawdę obchodziło, pewnie, że nie; był zupełnie niezniechęcony obrotem wydarzeń. Zastanawiał się, co by było, gdyby zdążył wyjść przed powrotem łowcy i stwierdził, że pewnie byłoby nudno. W porządku, może i powinien dać się namówić na zmianę planów, z własnych, egoistycznych pobudek.
– A co, jeśli chciałbym zostać właśnie po to, żeby słuchać twojego jęczenia? – zapytał, pozwalając sobie na znaczące zlustrowanie mężczyzny od góry do dołu dopiero po tym, jak był pewny, że sens jego słów dotarł do niego głośno i wyraźnie. Elias już zdecydował, że zostanie, przynajmniej na razie, dopóki wyglądało na to, że wciąż jest mile widziany. Ale nie znaczyło to, że tak po prostu zostawi sprawę flirtujące z nim łowcy niezaadresowaną. – Teraz ty się na mnie gapisz. Jakbyś nie sugerował mi tego samego – zauważył ze słabo ukrywanym zadowoleniem. Należało dodać, że był całkowicie fair: wszystkie magiczne sztuczki trzymał przy sobie, nie potrzebował ich. To po prostu Keiran z jakiegoś powodu nagle zdawał się stwierdzić, że jednak nie zarazi się potwornością albo wiedźmowstwem, kiedy go dotknie.