Villemo Steichert
Przyszła realizatorka dźwięku. Póki co, szczyci się mianem pomocniczki akustyka.
Ambicja większa niż wzrost. Tysiące muzycznych miłości. Serduszka w oczach, zbyt dużo marzeń i nieodłączne słuchawki.
W pakiecie nadzwyczaj cięty język.
I niebywała zdolność ukrywania własnych uczuć.
I niebywała zdolność ukrywania własnych uczuć.
Duncan usiadł na pobliskim fotelu i schował twarz w dłoniach. Ciężko westchnął... Nie pora była na kłamstwa. Nawet nie miał ochoty wymyślać.
OdpowiedzUsuń-Za każdym razem kiedy pieprzyłem się z inną wyobrażałem sobie, że to ona... Żadna nie była odpowiednia bo nie wyglądała tak jak Alice. Nie wiem czy kiedyś byłaś bardzo zakochana... czy darzyłaś kogoś tak wielkim uczuciem. -Podniósł głowę i spojrzał na nią. -To nie była zwykła miłość nastolatków wiem to... Byliśmy po prostu idealni. A ja nie mogłem się pogodzić i nie mogę dalej z jej stratą. Tylko, że teraz... Nie powinienem kochać ducha. -Zacytował ją. -Wiem, że nie wróci. Wiem, że życie toczy się dalej i sam chcę zacząć od nowa. Chce pokochać jakaś dziewczynę zupełnie inną niż Alice wiesz dlaczego? Żeby już nic mi o niej nie przypominało. Ale nie potrafię sam sobie z tym poradzić. I nie jestem dla ciebie miły tylko jak mam chwile słabości. Jestem miły jak nie jestem mega naćpany i wtedy też przychodzą te głupie myśli o niej... o moim życiu.
-No i mam być szczery? Tego chcesz? -Wstał i podszedł do niej. Pieprzyć to raz się żyje, pomyślał... -Pierwszy raz kiedy się całowałem... z tobą. Tak bo pamiętam to dokładnie, nie myślałem o Alice tylko o tobie. Więc nie jesteś pieprzoną zastępczą zabawką. -Zbliżył się do niej tak, że byli oddaleni od siebie o zaledwie kilka centymetrów. -I twoje obawy są słuszne mogę złamać ci serce... tylko dlatego, ze wiem jaki jestem.
OdpowiedzUsuń-Rany boskie chcesz tego naprawdę? Chcesz trzymać się z daleka? Nic prostszego. Mówisz i masz. -Wyszedł na korytarz. Tym razem nie zatrzymał się. Nie czekał aż wyjdzie i porozmawiają. Próbował jej jakoś wyjaśnić co czuje ale ona ciągle na niego naskakiwała, ciągle widział jakiś problem. A że była jedyną osoba której o tym powiedział, nie wiedział jak sobie poradzić.
OdpowiedzUsuń-To sobie żyj w wiecznych fochach i problemach. -Zamknął swoje drzwi od pokoju. Wyjął kokainę i rozsypał ją na blacie od szafki nocnej. -Pierdolić to. -Wciągnął większą część. Nic juz się nie liczyło. Kompletnie nic ani nikt.
Dobrze pamiętał co powiedziała Vill w motelu i po weselu. Nie ciężko było wywnioskować, że cholernie na niego leciała. Może nawet i była zakochana. Raczej na pewno. On z kolei przy niej czuł się inaczej niż przy wszystkich kobietach. Kto wie może z czasem by mogło coś z tego być, ale wolał nie wybiegać tak w przyszłość bo najpierw musiał pozbyć się Alice. A raczej tego co siedzi mu w głowie i niszczy od środka. Tylko że Vill była cholernie chamska, złośliwa i ogólnie nie do życia. Myślała, że tym głupim dogryzaniem wyżyje się na nim za nie wiadomo co.... Bo chyba tylko za to, że cierpiał po stracie ukochanej, a ona była zazdrosna o ducha.
OdpowiedzUsuńTak nie powinno się kochać duchów, ale nie powinno się też być o nie zazdrosnym.
Kiedy na salę koncertową wkroczyła jej mamusia i wyrwała mu mikrofon początkowo chciał się wydrzeć na nią, ale potem wydała mu się pokrewną duszą. Więc zaśmiał się wesoło i kiwnął do ochrony, że nic się nie dzieje. Dlatego nie rzucili się na nią i nie wyprowadzili tylnym wyjściem.
I to była właśnie okazja by Vill poczuła się jak wszyscy ci ludzie dla których była złośliwa, a zwłaszcza jak on się czuł. Bo chciał się z nią spotykać, spędzać czas a dostawał tylko chamskie komentarze wzamian i ciągłe wypominanie jakby była jego dziewczyna, a on zdradzał ją na każdym kroku.
-Dzień dobry, pani. -Uśmiechnął się do niej. -Kompletne przeciwieństwo córki. Szkoda, że Vill taka chętna do bzykania nie jest jak pani. -Wszyscy w koło się zaśmiali. -Daje tylko jak wypije albo się ujara, a tak to tylko 'głowa mnie boli'.... -Przewrócił oczami udając ją. -W porządku Peter to moja przyszła, seksowna teściowa. -Pomachał mu ręką. -Vill kochanie przywitaj się z mamusią. I przestań się złościć już za te zdjęcia w gazecie. Dobrze, że nie zrobił ich pół godziny wcześniej jak szczytowałaś w wodzie.
Duncana najwyraźniej cała ta akcja strasznie bawiła. W końcu mogł się odgryźć na Vill, do tego jej matka wydawała się fajną kobietą, a Peter aż gotował się ze złości.
OdpowiedzUsuń-O już dawno... Wtedy mi obiecywała, że będziemy to robić codziennie... A teraz tylko gada o pracy...
Słuchał uważnie co ta kobieta mówiła do Petera i prawdopodobnie zaraz będą tu mieli niezłą komedię. Duncan stanął obok Vill i spytał po cichu:
-Twoja mama i Peter się znają? Ale przynajmniej nieźle mu przygadała
Duncanowi nie trzeba było powtarzać dwa razy, żeby skumał o co chodzi.Może dla większości był tylko głupią gwiazdą, ale pozory myliły. Oczywiście nie zdziwiła go reakcja Villemo na to, że zbliżył się do niej. Ta dziewczyna po prostu za wszelką cene chciała mu dopiec. Była złośliwa i chamska bo się w nim bujała. Trudno... Ale na słowa jej mamy aż go zatkało.
OdpowiedzUsuń-O kurwa! -Wrzasnął nagle. -Peter ta wordzona wredota to twoja córka?! -Podszedł bliżej Petera. -Faktycznie widać jakieś podobne rysy! To już wiem po kim ma charakter bo na pewno nie po pani. Pani wydaje się być wyluzowana. -Uśmiechnął się do matki Vill. -A ona jest taki sam cham jak i ty! -Wskazał na Petera. -Ale jaja! Dobrze, że jej nie bzyknąłeś a wspominałeś, że mogłbyś! -A potem dotarło do niego, że przecież rzekomo on ją bzyknął... -O kurwa... Peter ale nie nie zasuń mi tu teraz gadki w stylu teścia... Ja jej nic nie zrobiłem. Nic co by nie chciała. No nie Vill? To ty kazałaś mi ściagać stanik...
Dla samego Duncana był to szok, a co dopiero dla Vill. W końcu poznała swojego prawdziwego ojca i to wcale nie w miłych okolicznościach.
OdpowiedzUsuń-Dobra kumam aluzję mam się zamknąć. -W końcu przestał mówić i czekał na dalszy rozwój wydarzeń. Chociaż miał nadzieję, że obejdzie się łagodnie bo za godzinę czekał ich koncert.
Duncan widział że Vill unika go i skoro nie chciała z nim żadnego kontaktu został na miejscu kiedy to się stało. Perkusista podbiegl do niej by ją podnieść.
OdpowiedzUsuń-Nic ci nie jest?-Spytall.
-Może zalatwicie sprawy rodzinne po koncercie bo zaraz zaczną wpuszczać fanów. -Zauważył Duncan.
Nie pobiegnal za nią bo miał dość złośliwości z jej strony i wiecznego niezadowolenia. A do tego była w szoku więc już wogole groziło to śmiercią....
OdpowiedzUsuń-Peter bierz się z szukanie kogoś i to już ba jutro. A wy... -Wziął sprawy w swoje ręce ku zaskoczeniu wszystkich. -Podepnijcie gitary.
Peter zorganizował jakiegoś faceta w ciągu chwili. Ponoć był to dzwiekowiec od jakiegoś zespołu który miał grać zaraz po Sleepwalkers. Dzięki temu koncert opoznil się tylko o parę minut. Jak zawsze wszyscy bawili się świetnie. Ale na sam koniec Duncan zamierzał przedstawić ich najnowsza piosenkę. Głosna muzyka ucichla a on wziął mikrofon do reki.
OdpowiedzUsuń-Chce wam opowiedzieć o pewnej osobie. Cóż zaczynam podejrzewać ze ma rozdwojenie jaźni. -Wszyscy wybuneli śmiechem. -Raz potrafi byc najbardziej wkurwiajaca osoba na świecie... Papierosa wyrwie i zgasi a wódkę wyleje... -Sala znów zasniala się . -Bo ona tego nie lubi bo się śmierdzi i takie tam. Mówię wam masakra. Ale innym razem jest najwspanialsza osoba ktora spotkałem ba tym świecie. Najchętniej wtedy bym ją wpakował do torby i zabrał do domu. I to właśnie dzięki tej osobie powstał nasz nowy kawałek "Nie powinno się kochac duchów". Niesteety jej z nami nie ma i raczej już nie będzie a szkoda bo.może w końcu przestała by patrzeć na mnie jak na potwora którym wcale nie jestem.
Kiedy ją zobaczył początkowo przeraził się że mogła usłyszeć te słowa. Mówił do fanów bo zawsze jako wokalista nie chciał tylko bezmyślnie grać, ale nawiązać kontakt z nimi. Do tego nowa piosenka była dla niego wyjątkowa i chciał tym fanom obecnym aktualnie na koncercie wyjaśnić jako pierwszym skąd powstała i jakie ma dla niego znaczenia. Był przy tym pewny, że Vill nie usłyszy go. Jednak stało się inaczej...
OdpowiedzUsuńWziął kartkę do reki i spojrzał na nią. No tak wypowiedzenie. Mógł się spodziewac po złośliwej, wrednej i chamskiej Vill, że wisi jej jego przemówienie, którego i tak miała nigdy nie usłyszeć oraz ma w dupie jego, swoją pracę i zespół.
-Rozumiem... -Powiedział oddając jej kartkę. -Ale Peter zajmuje się wypowiedzeniami nie ja. -Spojrzał na nią. -Ale jeśli naprawdę chcesz odejść to obróć się i po prostu wyjdź, a jeśli pozwolisz mi... daj mi pięć minut, tam na zapleczu. -Wskazał miejsce gdzie wczesniej przygotowywał się na koncert. -A przekonam cię byś została. Wybór należy do ciebie.
-Chodź. -Obrócił się od razu i prowadził ją na zaplecze. Ludzie trochę dziwnie się na nich patrzyli ale nie zwracał na nich uwagi. Kiedy byli już w środku zamknął drzwi by nikt im nie przeszkadzal i sięgnął do małej lodówki po butelkę z zimną woda i podał Vill.
OdpowiedzUsuń-Jeśli chcesz odejść tylko ze względu na Petera to zrozumiem. Sam nie chcialbym robić z takim ojcem. Ale wiem że nie jest to jedyny powód... Ostatnio przeglądałem kontrakty do Japonii i twój przedluzajacy umowę też tam jest. -Spojrzał na nią i usiadł na kanapie. -Pamiętam że się calowalismy. Jak mówiłeś że za dużo sobie wyobrażasz i cierpisz. Obecnie tez uważam że będziesz cierpieć bo nie nadaje się do normalnego życia. Ale... Chcę się zmienić chociaż idzie mi beznadziejnie. I nigdy nie porownywalem się do Alice ... Ani nie byłaś zastępcza zabawka ... Nimi były te inne...
Dancan sięgnął po puszkę pepsi, która leżała na stoliku i otowrzył ją. Zrobił kilka łyków i wpatrywał się przez chwilę w ciszy w dywan. Mało interesujący bo nawet nie miał wzorków tylko był szary jak i to miejsce. Ale wolał patrzeć w podłogę niż na nią. Bo sam nie miał pojęcia już jak ma jej to wyjaśnić wszystko tak, żeby znów się nie zmieniła w tą Vill, której nie cierpiał.
OdpowiedzUsuń-Nie chcę w żaden sposób się urazić, ani nic... Powiem to po prostu prosto z mostu. Chociaż nie znam cię długo to jesteś dla mnie kimś w rodzaju.... Przyjaciółki. Przy tobie nie boję się otworzyć i zwierzyć. Nawet z chłopakami z zespołu tak nie mam. Lubię z tobą spędzać czas i mogąc współpracować z taką osobą zwłaszcza w Japonii byłoby jakoś raźniej, lepiej. A skrzywdzić faktycznie cię mogę w obecnej chwili bo skoro wyobrażasz sobie coś więcej... A ja... ja nie potrafię przez... tak i znów się wkurzysz bo powiem jej imię. Musze zupełnie uwolnić się od Alice, bo dzięki tobie zrozumiałem, że nie ma sensu jej kochać. Jej nie ma i nie wróci, a ja jestem tu i mogę zacząć od nowa i czuję, że to najodpowiedniejsza pora. Chcę cię zmienić, ale pewnie nie przyjdzie mi to łatwo. Chociaż powinno po tym co mi powiedział lekarz...
-Wiesz po co chce cię namuwic na to? Po tym przyjmie cię do pracy każdy. Japonia... Wszyscy o tym marzą. -to była prawda w cv wpisać kontrakt z zespołem który robi karierę w Japonii to na prawdę cos.
OdpowiedzUsuńKiedy jej mama wparowala do środka spojrzał na Vill czekając aż wyjaśni jej że wcale nie są razem .
Duncan jednak odsunął się od niej. Potem wstał z kanapy i podszedł do drzwi.
OdpowiedzUsuń-No powiedz mamie jaka jest prawda. Nie chcesz chyba jej okłamywać? -Uśmiechnął się bo na nic znów były jego gadki... Vill jest zbyt złośliwa by zrozumieć. -Nie jesteśmy parą. Znaleźliśmy się w złym momencie i miejscu to wszystko. Nawet się nie lubimy, prawda?
-Ja cię lubię? JA CIĘ LUBIĘ? -Duncan roześmiał się bo po prostu już nie wytrzymał tego wszystkiego. -Nie ogarniam twojego umysłu wiesz? -Wstał i zapalił papierosa. -Decyzja należy do ciebie z Japonią. Ja cię więcej nie będę przekonywać. I spróbuj zgasić tego papierosa, a potargam ten kontrakt do Japonii.
OdpowiedzUsuńTego było za wiele. Bo kto normalny wyrywa i gasi komuś papierosa? Ich basista też nie palił i nawet nie przepadał za papierosami, ale nigdy nie zachowałby się w podobny sposób bo było to zwyczajnie dziecinne. Zachowywała się jak rozpuszczona nastolatka. Dlatego nerwy w nim puściły.
OdpowiedzUsuńWyjął kolejnego papierosa, zapalił, a potem podpalił od żaru kontrakt Vill do Japonii. Usiadł na kanapie i mocno się zaciągnął.
-Wypowiedzenie przyjęte. Dziękuję za współpracę. Resztę dokumentów i referencję odeśle Peter.
Pocałunek w obecnym stanie Duncana był ostatnią rzeczą na jaką miał ochotę. Po pierwsze nazwała go ćpunem. I chociaż wiedział, że nim jest nikt nie musiał mu o tym mówić. Jeśli ktoś jest uzależniony zwłaszcza od narkotyków nie może tak po prostu z dnia na dzień powiedzieć nie biorę i koniec. Rzucenie nałogu wiąże się z długą drogą, która wiedzie przez najgorsze zakamarki ludzkiego umysłu. I choć Duncan obiecał sobie, że dziś nie weźmie nic to i tak koniec końców ciągnął kokainę przed występem. Bo po prostu go skręcało... Nie dlatego, że chciał, ale dlatego, że musiał. A Vill kompletnie tego nie rozumiała. Coś albo było białe albo czarne.
OdpowiedzUsuńPo drugie obiecał sobie, że koniec z kobietami póki nie pozbędzie się traumy związanej ze śmiercią Alice. I akurat tą obietnice dotrzymywał. A już na pewno nie miał ochoty wiązać się z kimś bo to byłoby nie w porządku wobec tego kogoś.
Tak więc nie odwzajemnił jej pocałunku. Nie spojrzał na nią. Tylko odwrócił głowę w bok spoglądając na spalony kontrakt.
Duncan przez chwilę siedział w milczeniu, ale kiedy wstała w stronę drzwi on też się podniósł i złapał ją delikatnie za ramię by tym samym powstrzymać ją od wychodzenia.
OdpowiedzUsuń-Czekaj. -Spojrzał w jej oczy. -Posłuchaj... Ja... Vill ja... -Sam nie wiedział co ma powiedzieć. -Muszę się najpierw zmienić. -Opuścił głowę i ciężko westchnął. -Zadbać o siebie... a na razie nawet nie potrafię tego, a co dopiero dbać o kogoś drugiego.
-Wyrywanie papierosów i ich gaszenie nie jest żadną formą pomocy dla kogoś tak uzależnionego jak ja. Powiedziałem, że chcę rzucić narkotyki i picie, ale nie wspominałem o fajkach. -Wytłumaczył spokojnie. -Chociaż i tak może już... -Na chwile zamilknął. -Może być za późno na wszystko.
OdpowiedzUsuń-Tak najgorsze, że chcę do niej dołączyć, ale i nie chcę! I nie powiedział mi, że jeśli się nie opamiętam to umrę! -Obrócił się gwałtownie w stronę stolika i zrzucił z niego wazon, który na nim stał. Roztrzaskał się z hukiem. -Jesteś jak kurwa cholernie złośliwa, że nawet gdybym był normalnym facetem nie wytrzymałbym z tobą tygodnia... Nic nie wiesz, nie masz pojęcia co czują ludzie tacy jak ja a najbardziej się mądrzysz! Sądzisz, że osoba uzależniona od lat może tak po prostu odmówić i suuuuper.... -Teraz znów spojrzał na nią. -I nagle ozdrowiała! Już nie weźmie nawet grama pierdolonej kokainy bo nie chce! Nie Vill! To kurwa tak nie funkcjonuje! Ale ty jestes przecież taka IDEALNA! Nie palisz, nie pijesz i nie bierzesz! Masz kochającą mamusię i... rodzinę! Takie IDEALNE życie! I zaraz mi powiesz, że się wściekam bo ci zazdroszczę! TAK! Zazdroszczę każdemu kto miał normalne dzieciństwo! Zazdroszczę każdemu kto dożył chwili kiedy ze swoją pierwszą miłością stanął przed ołtarzem i wziął z nią ślub! I zazdroszczę wszystkim tym którzy dożyją starości!
OdpowiedzUsuńSpodziewał się wybuchu złości, nerwow i wszystkiego co gorsze ale nie spokojnego tonu i przyznania się ze ma rację.
OdpowiedzUsuń-Ale miałaś gdzie spać i masz gdzie wrócić. Ja nie miałem takiego przywileju. Nie raz zanykala mi drzwi przed nosem bo pieprzyla się z z gachem. Ale nie chce z siebie robić ofiary.... Po prostu doceń to co masz i ludzi którzy jeszcze mogą z tobą wytrzymać. I niech wróci ta Vill z wesela w której mógłbym się nawet zakochać.
-Upokarzam? Nie wiem o co ci chodzi. Serio. I widzisz już zaczynasz być złośliwa. Jeśli nie przestaniesz taka być to żaden facet z tobą nie wytrzyma tak jak ze mną żadna porządna kobieta. -Usiadł ponownie na kanapie. -Z resztą kto wie... może wkrótce dołączę do tej pieprzonej Alice... -Wyjął z kieszeni telefon i sprawdził czy ma nieodebrane połączenia. -Wszystko okaże się jutro... Ale nie będę robił z siebie ofiary. W końcu kogoś takiego jak ja powinien spotkać właśnie taki los...
OdpowiedzUsuń-Mylisz się. -Spojrzał na nią. Ostatnio zmienił zdanie do wielu spraw i również do tego. -Nie chce by ktokolwiek się uzalal nade mna. I nie chcę też żebyś mi pomagała. Tak zmieniłem zdanie ale to musi być ktoś kto naprawdę będzie tego chciał. Ktoś kto nie wyrywa papierosa za każdym razem kiedy zapale i kto nie będzie co dogryzac przez moje słabości. -Tak był szczery o wiedział że z Vill prędzej by bardziej popadł w nałogi przez jej zachoeanueu złośliwe. -może ktoś kto ma podejście do takich ludzi.
OdpowiedzUsuń-Będę szczery. Poprosiłem cię o pomoc... -Zaczął mówić spokojnie. Miał gdzieś czy teraz wyjdzie i więcej nie wróci czy w końcu zmądrzeje i przestanie strzelać fochy.-Niepotrzebnie bo nie wykazujesz w ogóle chęci do czegokolwiek nawet do rozmowy ze mną. Tak więc nie zatrzymuję cię, nie proszę o pomoc... I tak użalam się nad sobą, ale przynajmniej się potrafię do tego przyznać. Obyś ty nigdy nie musiała czegoś takiego doświadczyć.
OdpowiedzUsuńI wtedy zadzownił telefon. Ten na który czekał i jednocześnie nie. Odebrał szybko.
-Tak? Już są? Jak bardzo jest źle? Rozumiem, że to nie rozmowa na telefon, ale chcę wiedzieć czy... -Spojrzał na Vill. Nie chciał by to słyszała bo pewnie znowu by powiedziała coś w stylu 'po co mi to mówisz? robisz to specjalnie? co mam się litować?' Obrócił się plecami do niej. -Czy to najgorsze? Eh... dobrze przyjadę jeszcze dziś panie doktorze.
Kiedy się przytuliła zamarł w bezruchu. Raz wrzeszczy, raz całuje, raz przytula to zaś mówi, że nie chce go znać. Jaki w tym sens? Dla Duncana nie było żadnego. Ale jakoś tak poczuł jej ciepło i bliskość i chciał by ta chwila trwała dłużej. Zwłaszcza po tym telefonie... i wizycie u lekarza, która miała okazać się najgorszą w jego życiu.
OdpowiedzUsuń-Nie jesteś zabawką... zrozum to w końcu. Proszę zrozum...
-Całe życie to mnie wszyscy traktowali jak zabawkę... -Zaczął niepewnie. -Najpierw matka, potem rodziny adopcyjne, dla których okazywałem się nie dość idealny... Tak więc nie traktuje nikogo jak zabawkę. Nawet Petera chociaż ten dupek zasługuje na najgorsze. -Westchnął ciężko i na chwilę zamknął oczy.
OdpowiedzUsuńDuncan wrócił zmęczony i zrezygnowany do swojego pokoju hotelowego. Zadzwonił do doktora Freemana i umowil się z nim na jutrzejsza wizytę. Potem usiadł na kanapie, włączył telewizje, zapalił papierosa i bezmyślnie wpatrywal się w ekran na którym wyświetlał się jakiś beznadziejny serial. Główny bohater desperacko poszukiwał żony, ale wszystkie próby kończyły się porażką. W koncu poznał cudowną dziewczynę która również się w nim zakochała i uwaga... Zginęła z rąk seryjnego mordercy.
OdpowiedzUsuń-Przynajmniej nie rozjechal jej tir na twoich oczach. -Skomentował obojętnie.
A później zaczal się zastanawiać co wogole zrobić z Villemo. Dziewczyna czuła do niego cos wiecej, a on nie był pewny czy powinien to ciągnąć dalej. Jakby nie patrzeć miała okropny charakter.raz milutka a za chwilę potwór... To nie było na jego nerwy ale w jakiś sposób ciągnęło go do niej.
Duncan obudził się następnego dnia bardzo wcześnie. Wziął prysznic, przesłuchał płytę jakiegoś nowego zespołu, który miał być ich supportem na trasie w Japonii uznając, że to całkiem niezła muzyka, a potem wyszykował się i zszedł na dół. Na parkingu wypalił papierosa, w samochodzie w drodze do lekarza chyba z cztery, na poczekalni pięć. W końcu usłyszał swoje nazwisko. Kiedy wchodził do środka miał wrażenie, że zaraz straci przytomność. Za chwilę miał usłyszeć diagnozę.
OdpowiedzUsuń-Panie O'Conner. Proszę usiąść. -Lekarz wskazał na krzesło na przeciwko. -Obawiam się, że mam bardzo złe wieści...
Wrócił do hotelu kompletnie pijany. Tak pijany, że nie dał rady otworzyć drzwi kluczem więc usiadł na wycieraczce i zapalił papierosa chyba już dwudziestego tego dnia. Nie chciał iść do swoim kumpli z zespołu. Wiedział, że wpadną w panikę. Oni bali się śmierci bardziej niż on... Przekonał się o tym po wypadku Alice. Nie miał rodziny... Co prawda z przyrodnim bratem miał się spotkać za miesiąc, ale nie zamierzał lecieć do zakładu karnego i żalić się obcemu praktycznie człowiekowi. Nie miał wiec nikogo....
Siedział tak pod drzwiami, aż w końcu po prostu zwyczajnie rozpłakał się jak dziecko.
Już od dawna nie wypił takiej ilości alkoholu. Może nie powinien, ale przecież i tak umierał... To była tylko kwestia czasu jak rak zeżre go od środka. Mógł więc wlewać w siebie tyle alkoholu ile miał ochotę. A przynajmniej tak mu się wydawało.
OdpowiedzUsuńOcknął się kiedy dotknęła go w twarz. Przez chwile miał wrażenie, że to tylko sen. Otworzył oczy i spojrzał na nią jakby była duchem. Był przekonany, że jej już nie ma. Że wyjechała razem z matką.
-Zostaw.... -Ledwo podniósł rękę chcą odepchnąć Vill, która przecież nie mogła być tą Vill, ale był tak pijany, że tylko położył dłoń na jej udzie. -Odejdź...
Jednak po chwili znów na nią spojrzał. Jakby nieco bardziej się przebudził. A potem zwyczajnie rozpłakał chowając twarz w dłoniach. Płakał długo, jak dziecko, głośno zanosząc się od łez. Wtedy po raz pierwszy zapragnął zostać na tym świecie, czerpać z niego przyjemności. Nie te w postaci używek bo to one doprowadziły do tego, że teraz umiera. Chciał kogoś kochać, chciał dzielić z kimś swoje życie, chciał zobaczyć Wielki Kanion, pojechać na safari, kupić psa i po prostu żyć...
Początkowo nic do niego nie docierało. Płakał i płakał jakby nie miało to końca. Kiedy się nieco uspokoił podniósł się gwałtownie. Zarzuciło nim dość mocno i podtrzymał się jedną ręką Vill, a drugą ściany.
OdpowiedzUsuń-Okey... -Wyszeptał pociągając nosem. -Chociaż to i tak wszystko bez znaczenia. Nie da się już mnie uratować. -Wyciągnął zza kurtki małą piersiówkę. Próbował ją odkręcić, ale na próżno. Rzucił więc buteleczką w kąt korytarza i oparł się plecami o ścianę ciężko wzdychając. -Trupom nie można już pomóc...
Wyspać... wyśpi się w grobie, pomyślał. Teraz nie chce tracić czasu na głupi sen skoro zostało mu go tak nie wiele. Wtedy nagle jakby ktoś nacisnął jakiś guzik odepchnął Vill od siebie i spojrzał na nią skrzywiony.
OdpowiedzUsuń-A ty co? Dlaczego jeszcze nie wyjechałaś? I nie. Nie pójdę spać. Już mi przechodzi. -Akurat to była prawda. Zaczynał czuć się nieco lepiej.
Spojrzał na nią, a potem na pokój. Cóż lepiej było siedzieć w pokoju i użalać się nad swoim beznadziejnym i jak się okazało krótkim losem. Wszedł więc do środka. Chociaż był pijany dał radę zapalić światło i usiąść na pobliskim fotelu.
OdpowiedzUsuń-Gdzie popielniczka? -Spytał wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. -Ach zapomniałem, że jesteś nienormalna i zaraz zaczniesz rzucać fajkami po całym pokoju bo poczujesz dym... Codziennie wdychasz gorsze gówna, a nie gasisz wszystkich samochodów jakie zapalają ludzie na twojej drodze. -Odrzucił paczkę fajek na stół. Za chwilę wyjdzie i zapali na korytarzu kiedy tylko ochłonie i dojdzie do siebie. -Daj mi tej wody.... I włącz telewizor może akurat ktoś wymyślił lek na raka, a o niczym nie wiemy.
-Może się położysz... -Powtórzył naśladując jej ton. -Wiesz, że jesteś dziwna? Czuję się już lepiej i nie mam ochoty leżeć, spać, ani tracić czasu na odpoczynek. Chcę wykorzystać to co mi zostało tak dobrze jak tylko się da. A poza tym czuję się już lepiej. -Zdjął z siebie skórzaną kurtkę i powiesił na krześle. -A radio? Działa chociaż radio? Czy będziemy siedzieć w ciszy?
OdpowiedzUsuń-Chyba zawracałaś mi głowę żebym tu wszedł, a teraz się pytasz po co to zrobiłem? -Pokręcił przecząco głową. -Trzeba było mnie tam zostawić. Nie pracujesz już dla nas, nie dostanie ci się o Petera i nie musisz się mną przejmować, opiekować czy tysiąc innych rzeczy, które tam sobie myślisz... Daj mi wodę muszę się napić, a potem spadam. Nie będę zawracał ci głowy. Tylko znowu nie truj, że właśnie to robię.
OdpowiedzUsuń-Nie bądź taki? -Spojrzał na nią. Ciężko westchnął i pokręcił głową. -To ty nie bądź taka. Nie możesz się zachowywać jak normalna dziewczyna? Masz jakieś pieprzone wahania nastrojów jak baba w ciąży. Jesteś w ciąży? A może masz wiecznie okres? -Opadł bezwładnie na fotel. Nie powinien być taki nie miły, ale miał wszystkie dość. A zwłaszcza jej komentarzy. -A najlepiej po prostu nic już nie mów tylko zamów jakaś pizze bo jestem głodny. Chyba, że to uwłacza twojej godności spełnienie prośby kogokolwiek...
OdpowiedzUsuń-Rozkazem... rozkazem... -Wstał z krzesła i podszedł w jej stronę. Zatrzymał się dość blisko. Może za blisko i mogła to odebrać w dwuznaczny sposób, ale jakoś mało go to obchodziło. Spojrzał w jej oczy przez ich chwilę, a potem westchnął. -Wygrałaś. Położę się spać, ale kiedy się obudzę byłoby fajnie gdybyś zrobiła albo kupiła coś do jedzenia. I kawa... Przyda się kawa. -Teraz powiedział to tonem spokojnym proszącym, a nie rozkazującym. A potem jak gdyby nigdy nic wskoczył na pobliskie łóżko. -Ponoć ludzie się zmieniają w takich chwilach... -wyszeptał pod nosem. -Kiedy się im dziwiłem... teraz już nie. Lepiej przeżyć godnie ten czas, który nam został, co nie Villemo? Masz więcej poduszek? -Spojrzał na nią ponownie.
OdpowiedzUsuńZasnął od razu co nie było podobne odkąd się dowiedział co mu dolega. Obudził się jednak w środku nocy. Nie czuł już odurzenia od alkoholu. Był wyjątkowo trzeźwy, aż za bardzo. Rozejrzał się po pokoju i wstał do swojej kurtki, która leżała na krześle. Wyjął z niej paczkę papierosów i zapalniczkę. Stanął w oknie i zapalił papierosa mocno się zaciągając. I wtedy wybuchnął płaczem. A potem po prostu wyrzucił papierosa za okno. To samo zrobił z resztą fajek i zapalniczką. Wyjął ze spodni działkę kokainy i wysypał ją. Jej biały proszek uniósł się na wietrze znikając w mgnieniu oka.
OdpowiedzUsuńA potem spojrzał na świat całkiem inaczej niż dotychczas. Ulica w dole, światła nocnych lamp i pojedyńczy ludzie wracający z pracy? Może imprezy? Wszystko to toczyło się wokół niego. Normalne życie, którego nie dostrzegał.
Gdybym tylko mógł to wszystko naprawić, pomyślał.
Obudził się pierwszy.Czuł się całkiem dobrze i nawet nie miał kaca. Usiadł przy stole i zauważył kartkę na której było coś napisane. Zerknął początkowo nieśmiało bo nie chciał przeczytać czegoś co nie było przeznaczone dla niego, ale zauważył, że jest to coś w rodzaju piosenki. Chwycił kartkę i przysunął do siebie, a potem zaczął ją czytać. Tekst był dobry. Z odpowiednią melodią i małymi poprawkami mógł być niezłym hitem.
OdpowiedzUsuńA potem spojrzał na Vill... Jeszcze spała i wyglądała słodko nie wrzeszcząc i nie buntując się. Wtedy złapał się na tym, że na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.
Wszystko to co w życiu zrobił i przeżył znów krążyło mu po głowie. Był z patologicznej rodziny i był z góry skazany na porażkę, a po mimo to wybił się. Stał się kimś, miał fanów, przyjaciół... ale miał też nałogi z którymi sam nie potrafił walczyć. Wtedy podjął decyzję, decyzję, która miała zmienić jego życie. Nawet jeśli skończy się ono lada dzień.
Usiadł na łóżku i położył dłoń na jej ramieniu.
-Vill... -Wyszeptał. -Vill obudź się... Vill... -Delikatnie ją szturchnął. -Musimy coś zrobić.
Duncan uśmiechnął się tylko do niej a potem zerknął w stronę stolika na którym leżała kartka z tekstem.
OdpowiedzUsuń-Na tyle długo by ją przeczytać. -Puścił do niej oczko. -Zbieraj się no. -Pociągnął ją jeszcze za ramię delikatnie. -Za pół godziny musimy się zbierać. Musimy to zrobić szybko bo potem mogę zmienić zdanie i zachce mi się znów użalać nad sobą i godzić ze śmiercią, a przecież z raka udaje się niektórym wyjść... Widziałem kiedyś taki film, gdzie facet wyleczył się z raka, znalazł fajną dziewczynę i byli szczęśliwi.
Wyprostował się rozglądając po pokoju.
-Zjadłbym też coś.
-Hej! Hej! Zostaw to! -Podbiegł do zgniecionej kartki i zaczął prostować papier. -To może być super hit, a ty to wyrzucasz od tak.... Tekst jest na prawdę dobry. Powinnaś powiedzieć coś więcej o nim, a nie targać go bezmyślnie. -Schował tekst do kieszeni, a potem zaczął grzebać w kurtce w poszukiwaniu kluczyków od samochodu. Odpowiedział jej jak gdyby nigdy nic:
OdpowiedzUsuń-A dlaczego się upijam i użalam nad sobą? Mam raka i lekarz twierdzi, że mogę umrzeć, ale zdarzają się cuda... Powiedział, że jeśli wierzę w boga to powinienem się modlić. -Zaśmiał się nerwowo. -Nie brałem dziś nic... i już nic nigdy nie wezmę choćbym miał umrzeć za miesiąc. -Teraz jego ton wydawał się być znacznie poważniejszy. -Chcę pojechać zapisać się na odwyk. Musisz zrobić to ze mną bo sam... ja nie mam chyba odwagi by przyznać się przed jakimiś ludźmi, że jestem uzależniony. -Zaczął nerwowo bawić się breloczkiem od kluczy. -Przepieprzyłem całe swoje życie Vill... -Spojrzał w jej oczy. -Ale już nie chcę... Szkoda tylko, że mogę umrzeć.
-Masz rację... rozsądniej będzie jeśli ty poprowadzisz. -Oddał jej z uśmiechem kluczyki. -Rak trzustki... -Powiedział kiedy zaczęli schodzić do samochodu. -Ale przecież są tacy co wyszli z tego. -Próbował sam sobie to wmówić. -Znalazłem taką klinikę, gdzie przyjeżdża do ciebie terapeuta, ale początkowo musisz przychodzić do nich przez pierwszy tydzień. To klinka dla znanych osobistości więc wszystko trzymane jest w tajemnicy pod przykrywką chirurgii plastycznej więc w najgorszym przypadku będą gadać, że wstrzyknąłem sobie botoks. -Jeśli poradzę sobie sam z małą pomocą terapeuty to nie będzie trzeba mnie zamykać nigdzie, a jeśli uznają, że jednak nie dam rady to wyślą mnie do inne kraju rzekomo na wakacje.
OdpowiedzUsuń-Lekarz mówił, że to dopiero początek, ale może rozwinąć się dość szybko. Z resztą objawy by się zgadzały... -Oparł głowę o szybę samochodu. -Mogłoby mi się udać, ale kiedy będę miał napad głodu to co wtedy? -Spojrzał na nią. -Mam mnóstwo kontaktów do dilerów. Nawet jeśli usunę ich numery to i tak wiem gdzie mieszkają. -Westchnął ciężko. Rzucenie takiego nałogu wcale nie było tak proste jak mu się wydawało gdy podejmował tą decyzję. -Musiałbym cały czas być z kimś... Jeśli pogadam z chłopakami to spoko pomogą mi. Ale nie zawsze będą przy mnie mają dziewczyny i żony. A ja? Brata kryminalistę z którym postanowiłem się dziś zobaczyć. A co tam... tak przed śmiercią trzeba się pojednać. Wyszedł kilka dni temu i dzwonił. Zobaczę tylko czego chce... Wiesz, że ten kretyn nie wiedział nawet, że Alice nie żyje? Myślał, że dalej z nią jestem. -Znów na nią spojrzał. -Pamiętasz jak mówiłaś, że nie powinniśmy kochać duchów? Jakiś czas temu pojechałem na jej grób. Zostawiłem tam jedną różę i pożegnałem się. Po raz pierwszy od tylu lat po prostu się pożegnałem bo zapragnąłem żyć... Wiele się wydarzyło ostatnio...
OdpowiedzUsuń-Nietolerancja glukozy, dolegliwości żołądka i jelit... Bóle brzucha, wymioty... serio mam wymieniać dalej? -Zaczął przeglądać coś w telefonie. -Dobra na Raven Street 5. -Postanowił się zamknąć. Cóż zaczął się zwierzać, ale w ogóle ją to nie wzruszyło. Nie obchodziło jej to, że dał sobie spokój z Alice która doprowadziła go do tego stanu. Właściwie czy cokolwiek ją obchodziło? Ale z jakieś powodu pomagała mu i był za to jej wdzięczny.
OdpowiedzUsuń-Skręć tutaj w prawo. -Skazał palcem. -Cholera niezły korek. Ale chyba nie da się tego objechać. Śpieszy ci się gdzieś? I dziękuję, że to robisz.
Duncan nie potrzebował nigdy żadnej nawigacji bo wszędzie woził go szofer, a kiedy jeździł swoim prywatnym samochodem raczej odwiedzał tylko dobrze znane mu miejsca. Na szczęście w samochodzie miał przyciemniane szyby więc perspektywa stania w korku nie była taka straszna ponieważ nie groziło mu rozpoznanie przez jakąś nachalną fankę.
OdpowiedzUsuńWłączył klimatyzację, a potem radio.
-Może coś powiedzą o korkach. Pewnie był jakiś wypadek. -Oparł się o siedzenie i ciężko westchnął. -Przepraszam, że taki byłem. Że byłem dupkiem i idiotą. -Spojrzał na nią, ale nie uśmiechał się jak zawsze głupkowato, ani nie sprawiał wrażenia złego czy obojętnego. -Tego dnia kiedy spóźniliśmy się na samolot i nocowaliśmy w motelu... Pamiętam wszystko. To co robiliśmy i mówiłaś. Udawałem tylko bo nie wiedziałem jak mam się po tym wszystkim zachować.
I to by było tyle jego kłamstw. W końcu się przyznał i spodziewał się, że Vill zaraz wybuchnie. Czekał na te wrzaski bo to było pewne jak w banku. Jednak najbardziej obawiał się, że wysiądzie tu na środku drogi i odejdzie.
-Zawsze lubiłem wygodę. -Odparł spokojnie, ale nawet się nie zaśmiał jak to było w jego stylu. -Nie chciałem przepraszać na drugi dzień bo bałem się, że poczujesz się jak jedna z tych głupich fanek, które można wykorzystać. Ale nie chciałem też niczego ci proponować... żadnej randki i spotkania bo wtedy wiedziałem, że nic z tego nie będzie. -Przecież nie był osobą z którą można było się związać. Pił, brał, do tego miał opinie tego który zalicza wszystko co się rusza. A ona zawsze wydawała mu się porządną dziewczyną. -Przeze mnie miałaś niezłe kłopoty... Musiałaś zajmować się mną jak dzieckiem, a ja jeszcze olewałem wszystko. Ale teraz to się zmieni Vill... -Spojrzał na nią. -No i pewnie kiedyś powiedziałbym ci, że masz boskie cycki i chętnie dotknę je jeszcze raz, ale zaczynam już świat widzieć nieco inaczej więc... Cholera właśnie to powiedziałem. -Zasłonił twarz dłonią.
OdpowiedzUsuń-Nadajemy ważny komunikat. Na obwodnicy doszło do wypadku samochodowego. Na razie wiadomo tylko tyle, że zderzyły się ze sobą dwa samochody. Zaleca się objazd inną drogą gdyż obwodnica jest już mocno zakorkowana. -Powiedział głos w radio.
-To już wiemy. -Zaśmiał się.
-Nic nawet apokalipsa zombie nie jest w stanie zmienić mojego zdania na temat twoich cycków. -Wybuchnął śmiechem chociaż po chwili trochę się uspokoił ponieważ zdziwił się, że Vill nie była zła. W końcu jakby zaczęło do niego docierać, że mogła taka być z jego powodu. Ciągle na haju i wiecznie olewał wszystkie rzeczy, które dla Vill mogły być ważne. Choćby te zdjęcia z wesela.
OdpowiedzUsuń-Najwidoczniej nie ruszymy się stąd przez kilka godzin. -Zerknął na ciągnący się w nieskończoność korek. -Wiesz co mi powiedział Edward* ? Że zaczynam przypominać Petera... Robię się tam samo egoistyczny jak on, a przecież wcale taki nie chce być. Dlatego chciałem jeszcze prosić cię byś nie odchodziła z pracy. Ekipa cię polubiła, zespół również, szczególnie Edward. Masz talent i pracujesz z pasją. Nie ma powodu byś odchodziła przez to jaki byłem. Chyba, że główny powód to Peter?
*kurcze pozapominał te imiona tych gości z zespołu to chyba był ten co wyszedł za przyjaciółkę Alice? Tylko zaś jak ona miała :P Nie skopiowałam sobie tych wpisów :(
-Masz racje... ja zawsze patrzę tylko na siebie, wiesz? Wiesz bo znasz mnie. Teraz wszystko się zmieni. Będę inny. Będę sobą. -Spojrzał w jej oczy. -Vill... -Sam nie wiedział jak zacząć. Moze w ogóle nie powinien? -Wiesz co... ty w ogóle nie przypominasz go. Jesteś cudowna... -Zbliżył się nieco do niej. Właściwie może aż za blisko. -A twoje cycki nawet jak będą chciały mnie zjeść będą zajebiste. -Zaśmiał się na głos. -Jestem totalnie trzeźwy i cholernie cię pragnę Vill... -Wypalił niespodziewanie. -Jak od tej chwili gdy byliśmy sami w tym motelu.
OdpowiedzUsuń-Rak jest nieuleczalny. Kto z tego wyjdzie i tak wcześniej czy później dopadną go przerzuty. A wtedy to koniec....
OdpowiedzUsuńNie chciał na razie o tym myśleć. Nie chciał skupiać się na chorobie, która może wykończyć go w ciagu kilku miesięcy. Nie to się teraz liczyło.
-Nie powinienem ci tego mówić skoro mogę wkrótce umrzeć. -Wciąż się w nią wpatrywał. -Ale jeśli zostało mi na tym świecie nie wiele to chce ten czas spędzić z tobą. -Zbliżył się do niej i delikatnie ją pocałował w usta.
Miał wyrzuty sumienia od razu kiedy tylko to zrobił. Nie dlatego, że przecież umrze i Vill zostawi ze złamanym sercem. Miał wyrzuty, że zrobił to dopiero teraz.
Oparł się plecami o siedzenie i ciężko westchnął. Nie liczył na to że Vill rzuci się mu w ramiona. Co to to nie, ale znów dopadły go czarne myśli na temat swojej choroby.
OdpowiedzUsuń-Być może da się wyleczyć, ale w niewielu przypadkach. Spójrz prawdzie w oczy i tak dopadną mnie przerzuty i na nic tu moja sława czy znajomości. A co dopiero pieniądze. Zamiast się poddać... Kurwa zamiast po protu odpuścić dopiero teraz chce mi się żyć. Czy tak zawsze jest na koniec? Kiedy już wiesz, że nie wiele ci zostało?
-Pewnie masz rację... pewnie zawsze tak jest kiedy zostało nam nie wiele. -Zaczął obserwować mężczyznę wychodzącego z samochodu krzyczał i machal rękami jak opętany. Najwidoczniej miał już dość stania w korku. -Tak Vill... Z własnej woli.
OdpowiedzUsuń-Co? Zaliczyć? -wybuchnąl na głos śmiechem. -Ok Vill Ty to masz szalone pomysły. Nie chce zaliczać nikogo a tym bardziej Ciebie na koniec... to znaczy jesteś atrakcyjną i chętnie bym z Tobą... ale... dobra zaczynam sie pogrążac prawda?-Spojrzał na nia ukradkiem.
OdpowiedzUsuń-Masz rację... ten korek ciagnie się w nieskończoność. -Wyjrzal przez okno. Mężczyzna który wcześniej krzyczał i gestykulowal klocil sie teraz z jakimś innym facetem. -Zjedz na pobocze tu zostawimy auto i pójdziemy dalej. Ten gość chyba nie awanturuje sie o korek... -Duncan dziwnie sie mi przyglądał cos mu się nie podobało i miał jakies złe przeczucie.
OdpowiedzUsuń-Super. -Uśmiechnął się do niej i ruszył do przodu.
OdpowiedzUsuńWtedy nagle usłyszeli pisk kobiety dochodzący z samochodu przy którym stał awanturujący się mężczyzna. Duncan spojrzał w ich stronę. Mężczyzna leżał teraz na ziemi w kałuży krwi, a nad nim stał jakiś młody, chudy chłopak, pokryty tatuażami nawet na twarzy i wymachiwał nożem.
-Na co się kurwa gapicie? -Wrzasnął w stronę Duncana i Vill.
Duncan stanął przed Vill zasłaniając ją swoim ciałem, kiedy chłopak ruszył w ich stronę.
-Dzwoń na policję. -Wrzasnął ktoś z sąsiedniego samochodu zamykając się od środka w pojeździe.
-Hej... hej koleś uspokój się... -Duncan próbował uspokoić go gestem dłoni. -Vill wejdź do auta. -Szepnął jej po cichu.
Chłopak zatrzymał się wciąż ściskając zakrwawiony nóż. Ranny mężczyzna przestał się ruszać, a kałuża krwi wokół niego powiększała się znacznie.
-Stoisz mi na drodze. -Warknął zaciskając zęby.
-Wyluzuj.... Odłóż ten nóż... -Spojrzał na niego.
Pozwolił by przyciągnęła go do siebie. Nie zamierzał dostać od niego nożem. Po chłopaku od razu było widać, że jest na głodzie. Dan od razu to rozpoznał. Kto inny mógłby lepiej się na tym znać jak nie on. zrobił kilka kroków w tył tak, że Vill przylgnęła do samochodu, a on do niej.
OdpowiedzUsuń-Wyglądacie na kasiastych. -Machnął nożem w ich stronę. -Dawajcie forse. Potrzebuję forsy! Dawaj! -Chłopak pocił się i trząsł.
-Spokojnie... Daj mi wyjąć portfel... Jasne? -Zerknął w stronę jakiejś starszej kobiety która wykręcała gdzieś numer. Modlił się by na policję. -Ok?
-Ta... Tak. -Powiedział nieco spokojniejszy.
Duncan sięgnął za kurtkę i wyciągnął portfel. Ręce mu trochę drżały bo bał się, że po ostatnich libacjach nie będzie miał nic pieniędzy. Na szczęście kiedy odsunął zamek ujrzał sto dolarów. Wyjął je pospiesznie i podał chłopakowi.
-Są ludzie którzy mogą ci pomóc. -Sam zdziwił się dlaczego to powiedział.
-Zamknij się! Nic nie rozumiesz!
-O daj spokój i schowaj ten nóż! -Warknął na niego. -Wyćpałem więc niż widziałeś przez wszystkie swoje lata ale nie odbiło mi tak jak tobie!
To było głupie nie powinien go zaczepiać zwłaszcza, że nie był sam i życie Vill też było zagrożone. Ale wtedy stało się coś zaskakującego.
-Ty jesteś Duncan O'Conner? -Opuścił nóż.
-Jak ja kurwa nienawidzę twojej muzyki. -Na jego twarzy pojawiła się ponownie złość.
OdpowiedzUsuń-Ja nie lubię Rihanny, ale bym jej nie zabił za muzykę. -Duncan poczuł, że teraz dopiero zaczyna się denerwować. Zwłaszcza, że Vill wypaliła to bezmyślnie sądząc, że na świecie wszyscy są jego fanami. Bardziej nie mogła się pomylić...
-I dajesz mi tylko stówkę? Na pewno masz coś jeszcze. Wyskakuj z forsy.
No i dupa, pomyślał Duncan. Chyba wolałby teraz żeby ten koleś prosił się o jego autograf niż ponownie groził mu nożem. Pieprzyć to, pierwsze co przyszło mu na myśl, przecież i tak umieram.
-Jasne... Mam coś w samochodzie. Chodź. -Obrócił się do Vill. Popatrzył w jej oczy. A potem otworzył drzwi od samochodu. -W schowku. -Powiedział spokojnym głosem. -Trzysta dolców, trochę trawki i koki.
Facet musiał być długo na głodzie bo od razu sięgnął do schowka bez namysłu. Dobrze, żę był na tyle głupi, że niczego się nie spodziewał. Kiedy włożył głowę do środka Dan z całej siły przytrzasnął mu głowę drzwiami.
Oczywiście Duncanowi nie trzeba było powtarzać dwa razy. Rąbnął chłopaka pięścią w nos tak, że od razu poleciała z niego krew. Napastnik, a raczej już ofiara nie bardzo kontaktowała ze światem rzeczywistym. Chwycił od Vill pasek i związał mu ręce. A potem próbując złapać oddech rzucił do niego krótko:
OdpowiedzUsuń-Takich jak ty załatwiałem mając piętnaście lat ty pieprzony dupku. -A potem spojrzał na Vill. -Wszystko ok? Dzwoń po karetkę bo te PIERDOLONE LUDZIE potrafią się tylko gapić. -Wrzasnął na cały głos. A potem zaczął iść w stronę leżącego mężczyzny. Nie pierwszy raz widział ranę zadaną nożem. Dobrze nie było bo krew wylewała się z brzucha, ale ratując nie raz swoich kolegów narkomanów wiedział, że jeśli krew nie jest ciemna i nie tryska za bardzo to narząd wewnętrzny nie jest uszkodzony. -Żyje. Ale jest nieprzytomny chyba bardziej z szoku.
*Na Ethana muszę weny nabrać bo nie wiem co tam napisac :C
Dan uciskał ranę tak mocno jak tylko potrafił. Miał już całe zakrwawione dłonie. Spojrzał na Vill i kiwnął głową na znak by mu pomogła.
OdpowiedzUsuńKaretka przyjechała dość szybko jakimś cudem przedostając się przez zakorkowaną ulicę. Od razu zajęli się rannym mężczyzną. Policja przyjechała chwilę później. Oczywiście wsadzili nieprzytomnego mężczyznę do radiowozu, a sami kazali przyjechać Duncanowi i Vill na komisariat w celu złożenia zeznań.
Młoda sanitariuszka podeszła uśmiechnięta do Duncana i wpatrzona jak w obrazek zaczęła zadawać mu pytania w ogóle nie zwracając uwagi na Vill:
-Nic ci się nie stało? Ta krew to twoja? Coś cię boli?
-Nie... Nic mi nie jest. -Odparł obojętnie spoglądając na Vill.
-To taki bohaterski czyn. -Zbliżyła się do niego. -Gdybyś chciał się umówić...
-Wybacz, ale nie jestem zainteresowany. Już mam kandydatkę na żonę. -A potem podszedł do Vill. -Wszystko gra? Jak się czujesz? Twoja bluzka... jest cała brudna od krwi. Chyba wpierw musimy się gdzieś zatrzymać i doprowadzić do porządku.
*Niespodzianka trochę wcześniej niż planowałam :D znalazłam chwilę. Mam nadzieje, że mnie natchnie na Ethana :P
-Ok. Ja poprowadzę. -Odparł wsiadając do samochodu.
OdpowiedzUsuńPolicja nie zamierzała stać przecież w korkach tak jak i karetka. Odjechali na sygnale tym samym robiąc przejazd dla Duncana i Vill.
Dan doskonale wiedział co teraz się stanie. Kiedy Alice umarła na jego kolanach i kiedy jego kumpla postrzelił diler procedury były takie same. Musieli usłyszeć ich wersje zdarzeń.
Zabrali ich do osobnych pomieszczeń gdzie każde z osobna było przesłuchiwane. Duncan miał nadzieje, że Vill trafiła na przyjemniejszego policjanta bo ten czepiał się jego o dosłownie wszystko jakby podejrzewał go o coś. Po godzinnych wyjaśnieniach udało mu się wyjść przed komisariat w oczekiwaniu na Vill. Sięgnął po telefon. Miał aż piętnaście nieodebranych połączeń od Edwarda .
-To na pewno nic ważnego... -Powiedział sam do siebie czując ogromną potrzebę wciągnięcia kolejnej działki. Zaczął więc spacerować po parkingu bawiąc się nerwowo kluczykami od samochodu.
Pojadę na ten odwyk jeszcze dziś choćby cały świat podkładał mi kłody pod nogi pojadę tam, powiedział do siebie.
*Musze spytać może chętna na jakiś nowy wątek :D?
Chciał jechać tam jak najszybciej, ale prawdopodobnie ulica była dalej zakorkowana, a oni wyglądali jakby ktoś wyciął ich z horroru. Dlatego też powrót do hotelu wydawał mu się najrozsądniejszym pomysłem.
OdpowiedzUsuń-Wracajmy... zobaczymy czy można tam umówić się telefonicznie a jak nie to jutro spróbujemy na nowo. -Westchnął ciężko i wsiadł do samochodu. -To dobrze, że przeżył. Uratowaliśmy go... -Odpalił silnik. -Dziwne... jeszcze nigdy nie uratowałem komuś życia. Przeważnie je niszczyłem.
Duncan stanął przed jednym z najważniejszych wyborów w swoim życiu... Mógł wrócić do hotelu i przeczekać do jutra... kto wie może po prostu nigdy nie zgłosić się do tej kliniki, albo pojechać tam jeszcze dziś. Spojrzał na Vill, która czekała na jego odpowiedz. Nie mógł zawieść teraz nikogo zwłaszcza siebie.
OdpowiedzUsuń-Dobra. -Zgodzi się. -Pojedziemy się umyć i przebrac a potem do kliniki. Nie ma sensu czekać. -Wyjął telefon z kieszeni. Znów dzwonił Edward, ale nie miał ochoty odbierać. Dla niego teraz liczyło się tylko jedno...Wyleczyć się z nałogu. Z raka było już za późno.
Pewnie normalnie Dan zaśmiałby się i podekscytowany zaczął opowiadać co w ostatnim odcinku zrobił jego ulubiony bohater. Niestety tak się nie stało. Bił się właśnie z własnymi myślami o tym czy aby na pewno chce rzucić narkotyki. Bo jedyne o czym teraz tak bardzo myślał to to by wciągnąć trochę koki.
OdpowiedzUsuńJeśli teraz to spieprzę to już nigdy nie zmienię się.
-Dobrze. Tak zrobimy. -Przez całą drogę milczał. Miał milion myśli na minutę. Edward znów dzwonił, a on nie miał ochoty z nim rozmawiać. Sięgnął po telefon i wyciszył go rzucając na tylne siedzenie. Wtedy dotarli do galerii. Duncan wyjrzał zza szyby samochodowej. Było stosunkowo mało ludzi więc może nie zrobią furory.
-Wpadamy do pierwszego lepszego sklepu bierzemy ciuchy na zmianę, płacę i od razu lecimy się przebrać. -Wyjawił swój plan kiedy przeszli przez ruchome drzwi. -Tam. -Wskazał palcem na sklep z ciuchami w jego stylu. -Za drogo by ktokolwiek tam kupował coś. Przynajmniej unikniemy zbędnych komentarzy.
Dan jednak wciąż pozostawał nieobecny. Zaczynał wątpić w to ze wogole uda mu się rzucić. W końcu to było takie silne że przestawal nad tym panować a jeśli osoba uzależniona byla na głodzie nie wahala sie przed niczym.
OdpowiedzUsuń-Tak... mogę przepiepszyc całą forsę na swoje zachcianki.
I na dragi... dokończył w głowie.
Podszedł do jakiejś koszulki z nadrukiem czaszki i wziął ja do ręki. Spodnie miał czyste więc powinno wystarczyć.
-Pamiętam. Wtedy jeszcze myślałem że będę żył wiecznie. Bierz cos dla siebie i spadamy. -Zetknął na zegarek za trzy godziny jego diler nie będzie dostępny az do następnego dnia. Jeśli nie załatwi towaru dzis będzie musiał czekać az do jutra.
-Będzie dobra Vill...- powiedział obojetnie ale pozwolił zaciągnąć się w stronę przymierzalni.
OdpowiedzUsuńWszedł do jednej z nich. Ściągnął od razu brudna od krwi koszulkę i założył nową. Pasowała. -Dobra... A twoje? Możemy juz iść?
Teoretycznie nie spieszylo mu mi się bo wiedział że zaczekaja ale diler przecież nie mógł. Wyszedł z przymierzalni zerkajac nerwowo na zegarek i mając nadzieję że Vill nie będzie wybrzydzac z ciuchami. Chciał już wrocic do hotelu.
Działał zupełnie automatycznie. Poszedł po spodnie. Przyniósł mniejszy rozmiar i wsunął rękę z nimi za kotarkę od przymierzalni. Naprawdę chciał ją słuchać, chciał przejmować się jej problemami, a o swoich zapomnieć. Ale nie potrafił. Ta myśl o ćpaniu wracała w każdej chwili i nasilała w nim napięcie, którego nie potrafił dłużej wytrzymać.
OdpowiedzUsuń-Vill... Zapomniałem, że muszę coś załatwić... Musimy się pospieszyć z tym zapisaniem mnie na ten odwyk. -W dłoni trzymał telefon z wystukaną wiadomością "Będę za dwie godziny. Wezmę 5 gram." i zastanawiał się czy wysłać wiadomość. Vill się akurat przebierała więc miał chwilę czasu.
Nie rób tego. Nie rób idioto.
Wykasował szybko tekst wiadomości i schował telefon do kieszeni. Nerwowo spacerował przed przymierzalnią czekając na Vill.
Boże daj mi siłę... proszę daj mi siłę już nie mogę. Kucnął opierając plecy o zimną ścianę. Zamknął oczy bo był pewny, że zaraz się popłaczę. Nie zdawał sobie sprawy, że jest aż tak uzależniony.
Słysząc, że martwi się jakimś siniakiem pomyślał, że pewnie musiała się gdzieś uderzyć podczas całej tej dzisiejszej sytuacji więc od razu podniósł się z ziemi i wszedł z nią do przymierzalni. Przetarł oczy i westchnął próbując choć na chwilę nie myśleć o dragach.
OdpowiedzUsuń-Nie przejmuj się może uderzyłaś się o samochód. Pokarz to. -Oparł się o ścianę przymierzalni. Kiedy był na głodzie dłuższą chwilę zaczynało brakować mu sił i czuł się beznadziejnie.
Duncan unikał jej wzroku. Nie chciał jej kłamać, ale nie mógł też powiedzieć prawdy. To byłoby tak jakby przyznał się w jakiś sposób do porażki. Do tego, że sam sobie nie poradzi. W końcu opuścił wzrok.
OdpowiedzUsuń-Po prostu... Po prostu muszę się tam szybko zapisać nim zmienię zdanie. To wszystko... Dlatego proszę wyjdźmy już stąd. A poza tym nie czuję się najlepiej.
Nawet przez chwile nie pomyślał, że Vill zamierza go pocałować. Kiedy dotknęła go swoimi ustami trochę zesztywniał. Nie dlatego, że nie chciał tego, ale dlatego, że to nie był dla niego odpowiedni moment. Mimo wszystko przez zaledwie ułamek sekundy odwzajemnił jej pocałunek a potem lekko wycofał głowę spoglądając w jej oczy.
OdpowiedzUsuń-Proszę wyjdźmy już stąd.
Zapłacił pospiesznie kartę i wyszedł szybko na zewnątrz pierwsze co wyciągając z kieszeni paczkę papierosów. Odpalił jednego mocno się zaciągając.
OdpowiedzUsuń-Muszę... -Powiedział drżącym głosem. -Musze bo cholera nie mogę już wytrzymać. -Podszedł do kosza na śmieci i kopnął go z całej siły, że wszystko wysypało się na ulicę. Kilkoro ludzi spojrzało w ich stronę.
-Kurwa jak to boli. -Nagle po prostu się rozpłakał. -Jak to boli... Już nie mogę wytrzymać...
Przytulił się do niej jak małe dziecko do swojej mamy. Wtulił się w nią jakby to miała być ostatnia rzecz na świecie, a przy tym strasznie płakał.
OdpowiedzUsuń-Vill ja nie dam rady... Na prawdę nie dam rady... nie będzie lepiej jest coraz gorzej. Ja muszę coś wciągnąć... -Prawda była taka, że musiał... W przeciwnym razie przestanie całkowicie panować nad sobą. Wpierw lekkie poddenerwowanie... potem płacz, później agresja a na końcu już tylko szał...
-Proszę jedźmy już tam... Muszę podjąć to leczenie. -Łkał wtulając się w nią coraz bardziej.
-Nie... -Odskoczył od niej jak oparzony. -Już okey... -siąknął nosem kilak razy i spojrzał na nią. -Przepraszam cię... jesteś cudowna, na prawdę, ale musisz użerać się z takim kretynem jak ja. -Zaczął odchodzić w stronę fundacji.
OdpowiedzUsuńBudynek wyglądał niepozornie, a ponieważ była to fundacja która pomogała rzucić ćpanie znanym osobistością wyglądała jak studia fotograficzne. Otworzył drzwi czekając aż Vill do niego dołączy, a potem spotkali się z około czterdziestoletnim mężczyzną, który czekał na nich od godziny. Zwykłe procedury podpisania dokumentów i co dalej... ale Dana to przerosło.
-Podpisz te papiery, a wyleczymy cię z nałogu. Czasem możemy cię ubezwłasnowolnić, ale tak by twoi fani i prasa o niczym nie wiedziała. Jesteśmy twoją ostatnią nadzieją tylko to podpisz. -Mężczyzna podsunął mu pod ręce kartkę papieru i długopis. Dan spojrzał na Vill. W oczach miał łzy. Przecież on tego nie zrobi... on nie potrafi...
Duncan sięgnął po długopis spoglądając obojętnie na papiery jakie podsunął mu mężczyzna. Czuł się jakby był w jakimś zupełnie innym świecie. Nie swoim świecie. Ktoś zmuszał go do tego by nagle zmieniał swoje życie. Teraz nie ważne było to, że sam podjął taką decyzję. Wewnętrzny ból jaki nim władał był nie do opisania.
OdpowiedzUsuńLeki? Po co mi leki? To mi nie pomoże.
-Duncan pracuję z takimi ludźmi jak ty codziennie. Wiem, że każdy z nich się wahał na początku, ale to jedyny sposób byś zaczął żyć normalnie. Nie jesteś pierwszą gwiazdą tutaj. Mamy ich na pęczki. To żaden wstyd. Podpisz. -Zachęcał go łagodnie. Wiedział, że nacisk nie a tutaj sensu.
Ale do Dana już nic nie docierało. Czas leciał, a diler za niedługo zniknie i wtedy nie będzie już miał skąd sobie załatwić towaru.
-Zmienię swoje życie? -Uniósł brwi do góry. A potem tak po prostu wstał od stołu. -Umieram... nie wiele mi zostało i mam jeszcze rezygnować z jedynej przyjemności? Powinienem ćpać i się bawić aż padnę na pysk i umrę.
Obrócił się i wyszedł zostawiając ich samych ze sobą. Trzasnął drzwiami, a na korytarzu uderzył pięścią z całej siły w ścianę. Zrobił dziurę i rozciął skórę na kostkach. Uspokoił przez chwile oddech i złapał ponownie za klamkę. Otworzył je gwałtownie wchodzą z powrotem do środka. Sięgnął po długopis i pospiesznie podpisał papiery.
[Pamiętasz jak pozostali z zespołu mieli na imię XD? ]
[To będzie nie wiem... Jerry i Rick :P]
OdpowiedzUsuńPrzed kliniką ręce tak mu się trzęsły, że nie mógł odpalić sobie papierosa. Między czasie złamał cztery fajki i rozwalił dwie zapalniczki. Trzecią pożyczył od przechodzącej dziewczyny. Potem wziął bez przeczytania recepty dwie tabletki i przełkną je bez zastanowienia.
-Jak jakiś pieprzony ćpun dający w żyłę... -Zaciągnął się dymem. -Daj mi powód bym nie pojechał dzisiaj do tego pieprzonego dilera.
Powód jednak znalazł się sam. W końcu Duncan sięgnął po telefon który wciąż wydzwaniał. Odebrał połączenie.
-Czego kurwa chcesz? -A potem zamarł z przerażenia. -Jak to? Kiedy? Tak w tym korku... O boże... Zaraz tam będziemy. -Odłączył się. Stał wpatrując się w uliczny ruch. Zapomniał o głodzie.
-Vill... Musimy jechać do szpitala. Rick przedawkował, spowodował jakiś wypadek. Są ranni... jego stan jest niestabilny wziął za dużo.
Kiedy jechali juz w strone szpitala Dan na początku milczał. Próbował wytłumaczyć sobie to co się stało. Miał nadzieję że Rick z tego wyjdzie tak samo jak inne osoby które uczestniczyły w wypadku.
OdpowiedzUsuń-Czegos nie rozumiem....-zaczął wpatrując się w szybę i mijające budynki. -Rick taki nie jest... nigdy nie brał niczego. Nawet pić nie lubi. Zawsze był tym najspokojniejszym tym który nas pilnował. Cos musiało się stać.
Rick był z nich najstarszy. Zawsze dbał o to by chłopaki z zespołu nie odwalaly żadnych głupich akcji. Nie miał tylko kontroli nad jedna osoba... nad Duncanem.
-Vill... -Spojrzał na nią. -Wiem, że teraz czujesz się jak niańka, która opiekuje się rozwydrzonym bachorem, ale niech nawet przez myśl ci nie przejdzie, że zostawię cię tak bez dachu nad głową. Mam tu mieszkanie dwupoziomowe. Góra jest twoja... -Oparł głowę o siedzenie. -Potem albo nie wiem znajdziesz coś swojego, albo zostaniesz albo nie wiem... nie chcę myśleć o swojej śmierci. O bólu jaki mnie czeka. Ale ty pomagasz mi i ja pomogę tobie.
OdpowiedzUsuńKiedy zajechali do szpitala musieli wejśc tylnym wejściem bo było tam mnóstwo prasy. Lekarz zaprowadził ich do sali gdzie leżał Rick. Był nieprzytomny, ale jego stan był stabilny jak wyjaśnił lekarz. Od razu po tym jak doktor wyszedł do środka wparował Edward i Jerry.
-Dlaczego nie odbierałeś?
-załatwialiśmy coś... -Spojrzał na Villemo. -Lepiej powiedz co z nim i tymi ludzmi, którzy zostali przez niego ranni?
-Naćpał się. Wjechał w rodzinny samochód. Kobiecie nic się nie stało, ale poroniła. Jej mąż i dwójka dzieci wymagają transfuzji krwi... Młodsze dziecko może nie przeżyć.
-Co mu strzeliło do głowy by ćpać? Nigdy tego nie robił.
-Bo chciał choć raz być taki jak ty... -Edward podszedł do nich nieco bliżej. -Nie widziałeś tego? Zawsze chciał być tobą. Brałeś, piłeś i paliłeś a jednak to ciebie kochali nie nas... Chciał chociaż przez jeden moment zrozumieć jak to jest być tobą.
Edward spojrzał krzywo na Vill. Zawsze kiedy tracił panowanie nad sytuacją i nie mógł sobie poradzić z tym robił się trochę opryskliwy.
OdpowiedzUsuń-A może najpierw byś spytała czy już oddałem krew zamiast pierdolić bez sensu? -Sięgnął do kieszeni i wyciągnął dziwne sreberko. -A on nie może oddać bo wiecznie jest naćpany.
-Nie brałem od wczoraj... -Serce Dana zabił szybciej kiedy zobaczył co podaje mu Edward.
-Tym się naćpał znalazł u ciebie w pokoju. Jeszcze ci zostało sporo więc lepiej to weź zanim ktoś inny zachce bawić się w Duncana.
Złapał szybko zawiniątko i włożył do kieszeni zasuwając na zamek. A więc miał towar... miał go cały czas w pokoju, ale o tym zapomniał.
I wtedy zupełnie nagle zgiął się w pół. Jedną ręką przytrzymał się ściany, a drugą bolącego miejsca. Krzyknął z bólu, a w oczach automatycznie stanęły mu łzy. To te ataki... To rak...
-Dan co ci jest? -Edward zbladł.
[Nie wiem możesz przeskoczyć]
OdpowiedzUsuń[Zależy co ty chcesz bo jak Vill odchodzi z pracy to możemy przeskoczyć że spotykają się gdzieś po kilku miesiącach, albo jesli zostaje to to samo, ale np kolejna trasa koncertowa. ]
OdpowiedzUsuń[No to akurat bedzie po odwyku i się wyjaśni rak]
OdpowiedzUsuń[Chyba że najpierw przejdziemy jak go odwiedzi po jakimś czasie w klinice? Bo np musiał być zamknięty bo wtedy naćpał się jak wyszli ze szpitala. ]
Usuń[Wiadomo, ale to silniejsze niż on i można kolejną awanturę pominąć XD że z ciekawości pójdzie go tam odwiedzić, a on nagle taka zmiana :D]
OdpowiedzUsuń[A to tym może się zająć klinka. Skorzystają z okazji ze Rick miał wypadek i że Dan ogłosił, że odwołują wszystkie występy i wywiady. No, a jak ona przyjdzie go odwiedzić to np on już będzie wiedział, że nie jest chory bo mu w klinice zrobili wszystkie badania. ]
OdpowiedzUsuń[Myślę, że wystarczy jak powiedzą, że Dan pojechał z Rickiem do jego rodziców na jakimś zadupiu, żeby pomóc mu dojść do siebie. Ewentualnie, że jedzie w odwiedziny do brata z ktorym się odnalazł. Nie wspominając o tym, że facet wyszedł z więzienia :D a w internecie zawsze może się udzielać. ]
OdpowiedzUsuń[Tak będzie najlepiej :D ]
OdpowiedzUsuń[Możemy tak zrobić, ale on jej nie powiedział, że nie jest chory chciał z tym zaczekać. Jeśli chodzi o tego gościa to on jest takim typem, że raczej by uznał ma innego więc się nie wpierdzielam :p więc jak chcesz możesz go umieścić tam albo i nie :P ]
OdpowiedzUsuń[No to zaczynaj :D Nie no bardziej z tym,że jak zobaczy innego faceta to raczej po tym co przeszedł uzna trudno ma innego i odpuści :P nawet jeśli dalej coś czuje pozwoli jej być szczęśliwą z innym ]
OdpowiedzUsuń[Oki zaczynaj :D może wcześniej wrócić bo np. uznali, że jest gotowy już na to]
OdpowiedzUsuńNie był na tyle uzalezniony by spedzić na odwyku kilka dobrych miesięcy, ale na tyle ciągło go do dragów, że musiał jakiś czas pozostać w zamknięciu. Wydawało mu się, że będzie tylko trochę nerwowy. Może pare razy rzuci talerzem, albo zbeszta swojego terapeutę, ale było znacznie gorzej. Cztery razy podawali mu środki na uspokojenie oczywiście siłą... Pięć razy wdał się w bójkę, rozwalił trzy okna, podpalił samochód na parkingu, kiedy okazało się, że nie ma w nim kluczyków oraz był notorycznie łapany na paleniu trawki, którą załatwiał mu Zack Martinez, znany aktor, który również przebywał na odwyku. Pluł, kopał i krzyczał, a nocami nie dawał spać innym po złości.
OdpowiedzUsuńAż do pewnego poranka odwiedził go Rick, który wyszedł ze szpitala. Odbyli poważną rozmową w której Rick przyznał się do tego, że zawsze chciał być taki jak on dlatego się naćpał. Myślał, że będzie taki fajny... Dan z kolei wyznał mu, że to on zawsze chciał być taki jak Rick. Wtedy nastąpił przełomowy moment i Dan odpuścił walkę z ludźmi którzy chcieli mu pomóc.
Ponieważ nie było tutaj zbytnio co robić często pisał piosenki i czytał książki. Ian model, który wyglądał jak jedna wielka operacja plastyczna nauczył grać go w szachy. Przekonał się, że nie powinno oceniać się nikogo po pozorach. Ian był na prawdę bardzo inteligentny choć uzależniony od alkoholu. Często lubił zakradać się w nocy do pokoju Cassy, córki jakiegoś ważnego polityka i oglądać od początku wszystkie sezony Walking Dead. Ktoś mógł pomyśleć, że mają się ku sobie, ale nie było niczego bardziej mylnego. Cassy była lesbijką, a Dana traktowała jak brata. Bardzo dobrze zaprzyjaźnił się ze znanym raperem Chrisem, z którym razem chodzili na terapię bo okazało się, że ich przypadki są bardzo podobne. Obiecali sobie, że kiedy już rzucą całe to gówno nagrają razem piosenkę. Poznał tam też znanego reżysera i dostał ofertę zagrania w filmie o jakiejś gwieździe rockowej, którą chce zamordować zazdrosna i zakochana fanka.
Wypuścili go z odwyku wcześniej niż planowali. Dostał namiary do swojego opiekuna i miał dzwonić do niego za każdym razem gdy tylko poczuje, że traci nad sobą panowanie. W samochodzie słuchał nowych podkładów muzycznych do jego tekstów, które przesłał chłopakom. Zapowiadało się, że Sleepwalkers będzie teraz u szczytu sławy, nowa płyta, kolejne trasy, film z Danem w roli głównej, a do tego był już zupełnie innym człowiekiem.
Wszedł od swojego mieszkania rzucając torbę na ziemię i rozejrzał się po mieszkaniu. Trzeba będzie zrobić jakiś remont, pomyślał. I koniecznie kupić psa bo wydało mu się tu jakoś pusto. Wtedy zauważył parę męskich butów. Nie jego butów bo on takich nie nosił.
-Vill? -Zawołał.
Dan odwzajemnił jej uścisk i zaśmiał się wesoło na głos, a potem poszedł w stronę lodówki i zaczął w niej grzebać. Wyjął karton z sokiem pomarańczowy, sięgnął po szklankę nalewając sobie trochę napoju. Oparł się o szafkę kuchenną i upił kilka łyków.
OdpowiedzUsuń-Wiem, ale powiedzieli mi dziś rano, że jeśli chcę to mogę już dziś wrócić do domu, a że tamto miejsce nie przypadło mi aż tak do gustu to spakowałem się, pożegnałem z wszystkimi i przyjechałem. -Dopił sok i odłożył szklankę do zlewu. Potem podszedł do okna i otworzył je a chłodne i rześkie powietrze wpadło do pomieszczenia. -Poza tym szkoda czasu, Od jutra bierzemy się ostro do pracy będziemy nagrywać płytę, nowy clip. Za tydzień będą robić mi zdjęcia do filmu, a jak wrócimy z trasy zaczniemy nagrywać pierwsze ujęcia.
A potem tak zupełnie normalnie odwrócił się w jej stronę i zapytał:
-Kto tu jeszcze jest?
-O Evan... -Powiedział spokojnie. To było jasne, że nikt a zwłaszcza ona nie będzie czekała jak ktoś taki jak on ćpun i do tego umierający wróci wyleczony z narkotyków i raka z którego teoretycznie nie mógł się wyleczyć. Nie mógł być przecież o to zły. -Rick wraca za parę dni więc zaczynamy ostro pracę. Peter ci nic nie mówił? W sumie wspominał, że chce wydać nową płytę po cichu żeby każdy był w szoku że wyszła tak szybko. -A potem schylił się do szafki gdzie zawsze trzymał piwo. Na szczęście dalej tam było. Rzucił jedną puszkę Vill, drugą otwarł dla siebie, a trzecią postawił na stole. -Zawołaj tego twojego Evana niech zakłada portki. Zostałem ozdrowiony. -Uniósł puszkę do góry.
OdpowiedzUsuńDuncan usiadł przy stole i pił powoli piwo rozkoszując się jego smakiem. Problemu z piciem teoretycznie nie miał bo mógł przecież nie pić długo. To do narkotyków go ciągnęło i to ich nie potrafił rzucić tak więc lekarze pozwolili mu pić i palić na razie, a z czasem rzucać wszystko.
OdpowiedzUsuń-Ten pieprzony doktor Nellson pomylił badania... moje i jakiegoś młodego chłopaka. Mieliśmy podobne imiona i nazwiska. Koniec końców w klinice przeprowadzili mi na nowo wszystkie badania pod kątem mojej choroby bo musiałem im o niej powiedzieć i okazało się, że jestem zdrowy jak ryba... No prawie zdrowy bo narkotyki trochę mi uszkodziły żołądek, ale biorę na to jakieś leki i jest ok. -Zaczął jeździć palcem po puszce od piwa. -Tak więc dostałem drugą szansę... Poprosiłem doktora czy mogę spotkać się z tym chłopakiem, który jest chory... To zapomnę o ich pomyłce i nie nagłośnię tego. Mam się z nim jutro spotkać. Chce... Chce mu pomóc. -Poczuł jak głos mu sie załamuje. -Wiem co on czuje... Wiem jakie to okropne myśleć, że zostało ci tak niewiele. On jest z jakiejś biednej rodziny, a ja mam kasy od cholery. Mogę sfinansować jego leczenie i prywatną operację. Może dzięki mnie i on dostanie jakaś szansę.
Kiedy go przytuliła na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Zamknął na chwilę oczy rozkoszując się tą chwilą, którą pragnął by trwała wiecznie.
OdpowiedzUsuń-Pomogę mu... może uratuję go. Wierzę w to, że chłopak sobie poradzi i zwalczy tego paskudnego raka. -Westchnął ciężko. -Dzięki niemu już nie jestem tą samą osobą co kiedyś. Nie tknę już dragów Alkohol cóż... czasem się napiję, a fajki pomagają mi gdy myślę o dragach. Mój lekarz powiedział, żebym powoli rzucał wszystko bo inaczej oszaleje. No więc tak zamierzam zrobić. -Odchylił lekko głowę tak by spojrzeć w jej oczy. -Vill... -Wyszeptał. -Przepraszam za wszystko nie myślałem trzeźwo. Nie myślałem w ogóle. Teraz to wiem.
-No za wszystko. -Wyszczerzył zęby w uśmiechu. -Za to, że tak cię traktowałem na początku, że nie mogłaś się wykazać i zająć pracą bo musiałaś mnie niańczyć. Za to, że nie zawsze byłem w porządku i że z wielka przyjemnością cię pocałowałem i patrzyłem jak się rozbierasz upalona od trawki, ale udawałem na drugi dzień, że nic nie pamiętam....
OdpowiedzUsuńPrzez chwilę zapatrzył się w stół. Miał teraz milion myśli na minutę co by było gdyby wtedy taki nie był. Teraz jednak dostał drugą szansę i zamierzał się zmienić. Zmienić swoje życie i postępowanie.
-To co z tym Evanem? -Spojrzał na nią zupełnie normalnie bez nerwów, ani bez wyśmiewającego spojrzenia. -Chłopak chyba liczy na coś więcej. A ty? Podoba ci się? Mogę go sprawdzić czy jest w porządku wobec swoich dziewczyn.
Duncan też zaśmiał się z tego co powiedział. A potem kiedy się odwróciła złapał ją delikatnie za nadgarstek i pociągnął tak by odwróciła się w jego stronę. Spojrzał w jej oczy i milczał przez chwilę...
OdpowiedzUsuń-Nie wyprowadzaj się. -W końcu wykrztusił z siebie. -Będzie mi miło jeśli zostaniesz... Ale w sumie... -Puścił ją. -W sumie to nie mogę cię zmusić więc zrobisz co będziesz chciała. -Teraz on obrócił się tyłem, ale nie odszedł. Stał tak chwilę i zastanawiał się.
Dostał drugą szansę od życia. Właściwie nigdy nie stracił pierwszej, ale gdyby nie ta ogromna pomyłka wciąż były tamtym Duncanem, który ćpał i przepieprzał swoje życie. Jeśli miał więc zacząć od nowa to musiał też postępować zupełnie inaczej niż kiedyś.
-Chrzanić to. -Powiedział pod nosem znów obracając się i podchodząc do Vill. Położył swoje dłonie na jej biodrach i przycisnął ją do ściany, która znajdowała się tuż za jej plecami. A potem nie pocałował jej... lecz wpatrując się w oczy zbliżył swoją twarz do jej. -Jeśli mam tego nie robić to po prostu mi powiedz. Możesz też kopnąć w jaja... Ale zamierzam się z tobą całować, a Evan może spadać na drzewo.
W głębi duszy miał nadzieję, że nie będzie mogła się oprzeć i po prostu go pocałuje. Ale tak się nie stało. Mimo wszystko nadal się nie poruszył pozostając w tej samej pozycji.
OdpowiedzUsuń-Nie dbam o to czy pachniesz świeżością po prysznicu czy jesteś spocona po koncercie. Ale jeśli dla ciebie to takie ważne to ok. -Odsunął się nieco dając jej wolną przestrzeń. -Będę czekał w salonie. -Odparł wpatrując się w jej oczy.
Nie liczył na seks bo wiedział jaką kobietą jest Vill. Dlatego włączył jakaś muzykę w tv a potem rozpalił kominek i podał drinki martini czekając na jej powrót. Jednak troszkę się zmartwił tym, że tak długo jej nie było. Bo dla niego to było na prawdę długo. Podszedł więc pod drzwi od łazienki i zapukał w nie.
OdpowiedzUsuń-Vill? Wszystko gra? -Uśmiechnął się sam do siebie. -Na pewno wyglądasz bosko więc chodź już do mnie...
Duncan uśmiechnął się na jej widok.
OdpowiedzUsuń-A o czym tak myślałaś? -Odszedł od drzwi zmierzając w kierunku telewizora. Podniósł pilot i załączył go. -Dziś leci fajny film tego reżysera, który chce nakręcić ze mną film. Może masz ochotę go obejrzeć? -Usiadł na kanapie spoglądając ponownie na Vill.
-W imię zasad o jakiejś mafii. -Podgłośnił nieco. A potem wstał i zajrzał do barku. -O mamy popcorn. -Pomachał jej torebeczką. -Idę go zrobić. Frank Donald był ze mną na odwyku. Może i ma nieciekawa przeszłość, ale ma dobre intencje i chce się zmienić. Ponoć jego żona jest w ciąży i zależy mu na szczęśliwej rodzinie. To całkiem spoko gość.
OdpowiedzUsuń-Gość zamierza nakręcić jakiś inny film. Będzie współpracował z innym reżyserem. A na aktora nadaje się rewelacyjnie. Całe życie grałem kogoś kim nie jestem. -Wrócił po chwili do pokoju z miską pełną popcornu i postawił ją na szklanym stoliku, a potem usiadł na kanapie. -Taaa coś tam wspominał. W końcu jesteśmy już zespołem, który i bez niego pnie się na szczyt wiec chce zająć się innymi. To chyba da mu więcej radości. Mówił mi żebym zagrał w tym filmie bo to nam przyniesie jeszcze większą sławę. Ponoć jesteśmy nominowani do Grammy za najlepszą rockowa piosenkę i album... Zaczynamy być bardzo sławni. -Duncan jednak nie był pewny czy to dobrze, że jego zespół nie będzie już znanym pośród nastolatek, które siedzą w ich klimatach tylko zaczną być już rozpoznawani dosłownie wszędzie. -No i mam nagrać tą piosenkę z Chrisem. Wiesz tym znanym raperem. Jego piosenki lecą na każdej stacji... Peter mówi, że po tym nawet w spożywczaku będę rozpoznawalny. Trochę mnie to przeraża.
OdpowiedzUsuń-Chcę zagrać w tym filmie. -Odparł Duncan bez zastanowienia. -Chcę współpracować z innymi artystami i piąć się na szczyt. Co mi pozostało? Jestem sam, nie ćpam już i będę żył bo rak mnie jednak nie zjada od środka. Wiem kiedy przestać, kiedy to wszystko zajdzie za daleko więc spokojnie. -Uśmiechnął się do niej.
OdpowiedzUsuń