'cause I need a man who's got blood on his hands

...and the truth on his face

Francesca Vea Accardi

tylko i wyłącznie Vea

Zasady panujące w mafii zakładają, że dziewczynki nigdy nie będą miały nic do powiedzenia, nawet jeśli wyrosną na inteligentne kobiety. A przynajmniej tak było w czasie, gdy Vea była mała. Dodatkowo, była drugim dzieckiem w rodzinie, więc oczywistym zdawało się, że wszelkie sprawy związane z "biznesem" spadną prędzej czy później na głowę pierworodnego syna. Ją ubierali w sukienki i kazali ładnie wyglądać, była cenna pod względem politycznym tylko w taki sposób, że mogła robić dobre wrażenie, może trochę przyciągać uwagę i ewentualnie zostać czyjąś żoną - choć ta myśl była absurdalna i w jakimś stopniu przerażająca. Buntowała się przeciw temu, choć niewiele to dawało, bo zasady to zasady.
A potem wszystko się zmieniło.
Pierworodny syn i następca stracił życie i choć wszyscy aż nazbyt dobrze wiedzieli, że to morderstwo, nikt nie potrafił tego udowodnić. Zaraz po tym Felicja Accardi po urodzeniu trzeciego dziecka zwyczajnie odeszła z tego świata. Skoro zabrakło matki narzucającej Vei stroje i uczącej zachowania, to nie chciała słuchać już nikogo i trudno było nad nią zapanować. A skoro zabrakło brata mającego przejąć obowiązki ojca, ten praktycznie na rok wypadł z życia, zastanawiając się, jak teraz poukładać interesy. Zapomniał o reszcie swoich dzieci, więc Vea bezkarnie mogła chodzić w trampkach, ścinać włosy na krótko, nauczyć się strzelać i zamiast się malować, siedzieć przy komputerze.
A po upływie tego roku znów wszystko przewróciło się do góry  nogami.
Nigdy nie chciała wtrącać się w podejmowane decyzje, nie chciała zajmować się polityką, nie chciała babrać się we krwi, od tego zawsze byli inni ludzie. Chciała mieć tylko święty spokój i nie musieć wciskać się w sukienki. Zawsze próbowała ukryć to, że jest dziewczyną, a jakby na złość nadal ma uroczą buzię małej dziewczynki, niespecjalnie odrosła od podłoża, co dyskwalifikowałoby ją jako faceta, no i ani trochę nie może ukryć piersi, choć zawsze pragnęła być płaską deską. I nagle to wszystko, czego tak bardzo nie cierpiała, stało się integralną częścią roli, którą Vea musiała przejąć. 

Z początku zupełnie nie mogła się połapać, czego się od niej oczekuje. Czy powinna być stanowczą suką, która kilkoma zdaniami ustawia do pionu wszystkich ludzi ojca, czy jednak nadal ma tylko ładnie wyglądać i w przyszłości być jedynie oficjalną głową mafii, podczas gdy w rzeczywistości wszystkim zarządzałby consigliere? Miała wrażenie, że przygotowywano ją równocześnie do obu tych ról, z czego żadna ani trochę jej się nie podobała. Kilka rzeczy jest jednak pewnych: na broni zna się jak nikt inny, strzela niemalże jak snajper, jest w stanie naprawić każde elektroniczne urządzenie, a do tego nawet trochę dojrzała, bo maluje przecież paznokcie i rzęsy, choć wciąż nienawidzi obcasów. Jedynie kontakty z kontrahentami dotychczas ją omijały, a przyszłe zadania nie do końca są określone, choć wie, że już całkowicie należy do mafii i nie uda jej się z niej wyrwać.
Mimo to, nadal wierzy, że marzenie o beztroskim życiu nastolatki, która idzie na zwyczajnie, bezsensowne studia, farbuje włosy na różowo i wymyka się z domu, aby bez wiedzy rodziców pojechać na festiwal coachella jeszcze kiedyś się ziści. Nawet jeśli szanse na to są bardzo, bardzo nikłe.