Kill them all
26 lat | uzależniony od wszelkich prochów | aspołeczny | brak
empatii | wulgarny | wokalista w Sleepwalkers| ma za sobą dwie próby
samobójcze | matka narkomanka i prostytutka | ojciec nieznany | cel w
życiu? zabawa | 6 lat w poprawczaku | zazwyczaj maluje twarz by ukryć
swoje prawdziwe ja | muzyka tylko ostra z dużą ilością wrzasku i mocnej
gitary | czasami słyszy dziwny głos w głowie, który mówi mu straszne
rzeczy | uwielbia bójki | ciągle wpada w kłopoty | wierzy w apokalipsę
zombie
Głupie pytanie. Oczywiście, że miał być szczery, każdy tego oczekiwał, bo nikt nie chciał usłyszeć kłamstwa w odpowiedzi na pytanie.
OdpowiedzUsuń- Nie, oczywiście mi skłam – powiedziała to z lekką ironią, przewracając przy tym oczami.
Cofnęła się odruchowo, zaskoczona tym razem tym, ze przyznał się do tego, że pamięta. Zdawało jej się, że wypił wtedy tyle, aby nie pamiętać kompletnie nic, ani pocałunków, ani tym bardziej tego, że zasnął z dłonią na piersi Vill.
- To czym jestem? – spytała dziwnie opryskliwie, nie zdając sobie sprawy z tego, ze nieświadomie powiedziała o sobie „coś”, a nie „ktoś”, a tym samym umniejszyła własne znaczenie.- Skoro wiesz, to po co cała ta dyskusja i szopka? Najlepiej trzymać się od siebie z daleka i już, problem rozwiązany. To właśnie próbowałam robić od samego początku, a ty mi tu skutecznie uniemożliwiasz.
Chciała tego. Na początku. Teraz nie wiedziała, czego chce, ale najwyraźniej Duncan zdecydował za nią. W takim razie niepotrzebnie wchodził za nią, przez to tylko się pokłócili bardziej i wszystko, dokładnie wszystko się posypało.
OdpowiedzUsuńVillemo miała ochotę rzucić się na łóżko i dosłownie ryczeć. Martwiła się tym, co będzie dalej. O ile Peter pewnie by się ucieszył, że nie rozmawiają, bo na tym mu przecież zależało, to sama współpraca zapowiadała się okropnie. No i jak miałaby wytłumaczyć te zdjęcia matce?
Czekała na jej przyjazd praktycznie jak na szpilkach, dziwnie zestresowana. Myślała o tym od rana następnego dnia, kiedy podłączała kable na nowej hali. Dosłownie co sekundę zerkała na telefon, a kiedy dostała zapytanie, gdzie jest, skoro nie ma jej w hotelu, zwlekała dobre dwadzieścia minut z odpowiedzią.
Atmosfera sama w sobie była napięta, bo Vill włączył się tryb wiecznej złośliwości. Dogryzła Duncanowi ze dwa razy, żeby nie gwiazdorzy, a za drugim razem aż się kolega perkusista pokładał ze śmiechu. Potem starała się zachować profesjonalizm, sprawdzając każdy dźwięk i niewzruszonym głosem mówiąc, aby mówił coś do mikrofonu albo żeby perkusista w nieskończoność uderzał w jeden bęben. Peter gdzieś zniknął, żeby się dogadać z właścicielem hali, Vill właśnie udało się w końcu ustawić natężenie na ten nieszczęsny bęben i dosłownie zamarła, widząc wkraczającą na scenę w szpileczkach blondynkę po czterdziestce.
Dopadła do Duncana i dosłownie wyrwała mu mikrofon z ręki.
- Cześć, kochanie! – ryknęła do niego, aż Vill zabolały uszy, bo słyszała do kilkakrotnie głośniej w słuchawce. Matka do niej pomachała, a potem skupiła swoją uwagę na Duncanie.
Vill wybiegła z budki ze sprzętem, ale i tak było już za późno.
- No, kochaniutki! – wykrzyknęła, wychylając się tak, jakby chciała go uściskać. Zamiast tego, złapała go za ramiona i ścisnęła lekko, jakby sprawdzała mięśnie.- Ale ci się udało, Villemo – wyciągnęła kciuk do góry, pokazując córce, a Villemo miała ochotę zapaść się pod ziemię i na sto procent była już potwornie czerwona. A do tego jeszcze się potknęła, tak szybko pędziła na scenę przez całą halę.- Na żywo też jesteś śliczniutki! Sama bym cię bzyknęła, ale przecież nie będę zabierać córce faceta – zaśmiała się na koniec,
- Co to za baba!? – syknął Peter, który pojawił się nie wiadomo skąd. Szedł razem z Vill w stronę sceny, mając zamiar przegonić intruza.
Vill wdrapała się na scenę z Peterem depczącym jej po piętach. Wiedziałą, że matka narobi jej wstydu i w sumie przyzwyczaiła się już do jej zachowań i do świadomości, że prędzej czy później stanie się pośmiewiskiem przez to, co Cecilia wygadywała. Teraz, owszem, zrobiła się trochę czerwona, ale to, co powiedział Duncan było gorsze. Mimo to, postanowiła, że nie zareaguje, zwłaszcza, że Peter pewnie zaraz wybuchnie przez takie insynuacje i przez to, że ktoś przeszkadza w próbie.
OdpowiedzUsuńMamusia jednak nie miała zamiaru milczeć.
- Och, Villemo, dałaś się w końcu rozdziewiczyć? – spytała głośno i to z autentycznym zdziwieniem i to okazało się gorsze niż wszystkie głupie komentarze Duncana.- Gratu... – urwała.
Pewnie chciała podbiec, uściskać córkę, ale zrobiła ledwie krok w jej stronę i dostrzegła, kto stoi za Vill. Minę miała niewyraźną, więc Vill się odwróciła, aby zobaczyć, o co chodzi i co na to Peter, ale chyba pierwszy raz w życiu widziała, aby wyglądał w taki sposób. Jak idiota, który nie ma pojęcia, co się dzieje, tak bardzo jest zaskoczony.
- Widzę, że wraz z wiekiem przybyło ci trochę odpowiedzialności – odezwała się Cecilia cicho, mówiąc to do Petera.- Trochę, bo nadal rżniesz co popadnie, nie pytając o wiek i nie dbając o konsekwencje.
O co tu chodziło, do cholery?! Vill przenosiła wzrok z jednego na drugie, zdezorientowana.
Gdyby nie to, że sytuacja się zmieniła i Vill chciała się dowiedzieć, o co chodzi i dlaczego Cecilia czym prędzej tu przyjechała, widząc na zdjęciach Petera, to pewnie powiedziałaby coś na temat tego, że mogą pójść do lekarza choćby teraz, a on potwierdzi, że nadal byłą nietknięta.
OdpowiedzUsuń- Trzeba było to wziąć na piśmie, a nie teraz się burzyć – odgryzła się jakoś tak odruchowo, zamiast zacząć prostować kłamstwa.
Odsunęła się i stanęła przy matce, kiedy Duncan przybliżył się do niej. Nie chciała z nim dyskutować ani nawet i odpowiadać na jakiekolwiek pytania. Przecież mieli nie rozmawiać.
- A co, szkoda ci, że nie udało ci się zatrzymać mnie na dłużej? – spytał Peter kpiąco.- No cóż, najwyraźniej nie byłaś na tyle dobra...
Mina Cecilii pozostała niewzruszona.
- Nie jest mi szkoda – stwierdziła stanowczo.- Dzięki tobie mam Villemo – objęła córkę ramieniem i przytuliła do siebie. Tak naprawdę były tego samego wzrostu, ale przez piętnastocentymetrowe szpilki Cecylia mogła teraz przytulić policzek do czubka głowy Vill. Vill stojącej dziwnie sztywno i ewidentnie zaskoczonej.- Szkoda mi tylko, że nie byłeś na tyle dojrzały, aby wziąć za to odpowiedzialność, co każdy prawdziwy facet by zrobił. Ale ty najwyraźniej nim nie jesteś...
Jemu nie trzeba było tłumaczyć, natomiast Vill poczuła się tak, jakby dostała maczugą w głowę i jakby całą ta sytuacja nie była rzeczywista. Milczała z początku, oszołomiona, odsunęła się od matki i patrzyła przed siebie, nic jednak nie widząc. Potrząsnęła w końcu głową, a wszystko to, co wykrzykiwał Duncan, jednak do niej dotarło.
OdpowiedzUsuń- Zamknij się – powiedziała to cicho, ale zdecydowanie. Głosem dziwnie przepełnionym smutkiem. To, co mówił, zabolało, ale w taki inny sposób. To nie były zwykłe złośliwości, bo sytuacja była teraz całkowicie inna, naprawdę poważna i... Dziwaczna.
Spojrzała na Cecilię z wyrzutem, ale nadal wzrokiem, jakby niczego nie rozumiała, natomiast Peter stał jak wmurowany.
- Uznałam, że lepiej będzie, jak nie będziesz znała jego nazwiska. Przecież i tak nie chciałaś go szukać – Cecilia wzruszyła lekko ramionami.- Przecież to bez znaczenia, to on się wypiął, a ty masz prawdziwego ojca, czeka w domu... Nie sądziłam, że kiedykolwiek się na niego natkniesz... Właściwie, to nie masz się z czego cieszyć – w tym ostatnim miała rację, Vill wolałaby nie znać Petera, a już na pewno wolałaby żyć w błogiej nieświadomości. Właściwie, to chyba nadal jeszcze jedną nogą nie była świadoma, bo nic, kompletnie nic do niej nie docierało.
Znowu pokręciła głową. Cofnęła się jeden krok, potem drugi, jakby nie chciała być w pobliżu tych wszystkich ludzi. Przy trzecim poczuła pod stopą krawędź sceny i lekko się zachwiała, jednak jakimś cudem udało jej się utrzymać równowagę.
- Ty sobie jaja robisz? – to była pierwsze słowa Petera, od kiedy padła oficjalnie ta dosyć kontrowersyjna informacja.
OdpowiedzUsuń- A niby po co miałabym sobie robić jaja?! – Cecilia nieco podniosła głos.- Ja wiem, słoneczko, że nikt nie chciałby mieć w sobie jego genów i naprawdę mi przykro, ale… - zrobiła krok w stronę Vill, na co ta się cofnęła odruchowo, a że za sobą miała tylko krawędź sceny, to… Cóż, stanęła na niczym tak naprawdę i spadła z krzykiem. Nie było to może jakoś zastraszająco wysoko, ze dwa metry może, ale wystarczyło, aby boleśnie upaść i w najgorszym wypadku coś sobie złamać.
Oczywiste było, że powie, ze nic jej nie jest. W końcu koncert był najważniejszy, o czym Duncan nie zapomniał wspomnieć. Tak właściwie, to nie odezwała się ani słowem, tylko wyszarpnęła się od razu, odskoczyła i gestem pokazała matce, aby się nie zbliżała, bo przecież już do niej biegła.
OdpowiedzUsuńOtrzepała się prowizorycznie, skrzywiła przy okazji, bo bolała ją ręka, chciała oczywiście się zaprzeć i dosyć niefortunnie upadła.
- Nic nie będę teraz wyjaśniać – stwierdziła stanowczo.- A na koncert sobie szukajcie kogoś do pracy, bo ja wychodzę. Tylko przypominam, że macie gitary niepodłączone i nienastrojone – tym się właśnie zajmowała przed koncertami ale teraz… Nie dość, że była rozbita psychicznie w tym momencie, to jeszcze okropnie rwało ją w nadgarstku.
Odwróciła się więc i wymaszerowała bocznym wejściem z sali.
To było do niej niepodobne, ale miała zamiar iść w tym momencie do lekarza.
Powinna się tym wszystkim bardziej przejąć. Tym, ze zostawia zespół na lodzie w połowie roboty, a koncert zaraz się odbędzie. Tym, że zostawiła tam własną matkę i wyszła, myśląc tylko o sobie. Skupiona była na analizie swojej własnej dotychczasowej pracy i na tym, jak będzie to wyglądało później. Wyjście było tylko jedno. Nie mogła pracować z Peterem. Nie mieściło się jej w głowie, że mógłby być jej ojcem, ale jeśli tak było, to oznaczało to jedno – koniec współpracy. Dla Vill w sumie byłoby to lepsze, nie musiałaby się męczyć ze swoimi własnymi uczuciami, bo byłaby z dala.
OdpowiedzUsuńNajpierw, o dziwo, pojechała do szpitala, bo ból w nadgarstku stał się nieznośny, nawet mimo tego, że Vill starała się skupić na czymś innym. Ku jej zdziwieniu, zagipsowali jej rękę, choć całe szczęście, łokieć miała dalej „na chodzie”. Z początku miała zamiar wrócić do hotelu i zacząć się pakować, ale kiedy tam dotarła, uznała, że lepiej będzie, kiedy zrobi to drogą oficjalną. A że z natury była złośliwa, mimo wszystko, nie chciała czekać do końca koncertu i powrotu zespołu do hotelu. Sporządziła szybko coś w rodzaju wypowiedzenia i pojechała na halę, gdzie koncert jeszcze trwał.
Identyfikator miała nadal, więc bez problemu ją wpuścili. Nie miała pojęcia, kto siedzi w budce, którą sama dotychczas zajmowała w czasie koncertów, ani kto pomógł z podłączeniem wszystkiego. Przecież to nie była jej sprawa. Pokręciła się trochę za kulisami, aż w końcu stanęła z boku sceny, czekając na koniec. Przysiadła sobie na jakimś nieużywanym wzmacniaczu, ściskając w dłoni kartkę.
A najśmieszniejsze (i najgorsze) w tym wszystkim było to, że kiedy wcześniej lekko się wychyliła, dostrzegła swoją własną matkę podskakującą w jednym z pierwszych rzędów.
Im bliżej było końca koncertu, tym bardziej się cieszyła, że będzie miała to wszystko z głowy. I kiedy zdawało się, że to już ostatni utwór, Vill zlazła ze wzmacniacza i w sztywnym pionie czekała, aż zespół zejdzie ze sceny. Tyle że Duncan oczywiście musiał jeszcze zacząć gadać, czego w planie przecież nie było, tak samo jak dodatkowej piosenki.
OdpowiedzUsuńKiedy napomknął o wyrywaniu papierosów, już wiedziała, że chodzi o nikogo innego, tylko właśnie o nią. A nie było zbyt miłym nazywanie kogoś najbardziej wkurwiającą osobą na świecie i nic dziwnego, ze z początku się w niej zagotowało i utwierdziła się w przekonaniu, że rzucenie za chwilę wypowiedzeniem jest rozwiązaniem najlepszym z możliwych. Dopowiedzenie reszty jej nie ugłaskało, bo pomyślała sobie, że właśnie po to jest całe to gadanie. Aby jednak ją ugłaskać. Sam był ostatnio taki niemiły, okropny, więc po co teraz te wszystkie słowa?
Ale potem sobie pomyślała, że przecież nie miało jej tutaj być i nie miała tego słyszeć. A przede wszystkim: nie miało być żadnej nowej piosenki. Zamyśliła się do tego stopnia, że nawet jej nie słuchała. W efekcie dusiła się w niej mieszanina złości, rozczarowania i zwykłego smutku, więc kiedy utwór się skończył i zaczęli zbierać się ze sceny, Vill nadal stała w tym samym miejscu. Z bardzo niewyraźną miną.
Nie odezwała się ani słowem, kiedy Duncan pojawił się za kulisami. W momencie, gdy ją dostrzegł, z niewzruszoną miną wyciągnęła przed siebie kartkę z wypowiedzeniem, aby mógł ją wziąć i przeczytać.
Właściwie nie do końca wiedziała, co ma myśleć o tej piosence. Dlatego najlepiej było nie nawiązywać do tego i nie zaczynać tematu, wiec milczała. Wręczyła mu tę kartkę i stała, nie odzywając się i czekając, aż przeczyta.
OdpowiedzUsuńA potem, kiedy się odezwał, wyrwało jej się westchnienie.
- Jak ci stękałam i marudziłam, że Peter mnie zwolni, to mówiłeś, że tego nie zrobi, bo to nie od niego zależy, tylko od ciebie – zauważyła.- Więc przyniosłam to bezpośrednio do ciebie. Nie wiem, co musiałoby się zmienić, aby wszystko było okej – mówiła jak najbardziej spokojnie, bez złości, bo to była zwykła rozmowa, tym razem na poziomie, a nie kłótnia.- Mogę tam z tobą podejść, ale potrzebuję trochę wody, bo muszę połknąć trochę tabletek przeciwbólowych – uniosła zagipsowaną rękę do góry.- A pewnie masz tam wodę – nadal była trochę śnięta po tej dawce proszków, którą jej dali w szpitalu, ale równocześnie była też napędzana przez adrenalinę, więc jakoś się trzymała prosto.
Poszła za Duncanem, potem z kieszeni wyjęła blankiecik, wygrzebała ze dwie tabletki i połknęła, popijając wodę i słuchając, co mówił. Mało się nie zakrztusiła.
OdpowiedzUsuń- On nie jest moim ojcem – syknęła od razu, bardzo szybko. Więzy krwi to co innego, a prawdziwa relacja to co innego.- Jak on się z tym wszystkim oswoi, to pewnie też nie będzie już chciał mnie wywalać, ale, jak słusznie zauważyłeś, nie tylko o to chodzi.
Vill, dla odmiany, przysiadła nabocznym oparciu kanapy, byle dalej, byle się za bardzo nie zbliżać.
- Pytanie tylko, o co tobie chodzi teraz. Jak się trzymam z daleka, to źle, ale jak zbyt blisko, to też źle – trochę była zła o to, że jednak się okazało, że pamiętał, bo jakoś tak podświadomie chyba wolałaby, aby niczego nie pamiętał. Mógłby być błogo nieświadomy, a Vill mogłaby się delektować wspomnieniem.- Do czego ja ci jestem potrzebna w tym wszystkim? Wyjaśnij mi to, proszę, bo mówisz, ze wcale nie jestem zastępczą zabawką, ale mówisz też, że i tak będę cierpieć, więc po co to pierwsze?
- Kimś w rodzaju... Przyjaciółki – tak trochę prychnęła, a trochę niemalże wypluła to ostatnie słowo. Świetnie, po prostu świetnie. Upokarzające jeszcze było to, że właśnie dowiadywała się, że o wszystkim wiedział, zdawał sobie sprawę z tego, jak to wygląda z perspektywy Vill, a tak spokojnie mówił o tym, że nic z tego i że mogą sobie być przyjaciółmi. To już lepsze by było, żeby w ogóle nie wspominał o tej kwestii, żeby nie mówił, że wie, wtedy żyłaby sobie w tej błogiej nieświadomości. I nie czułaby się teraz jak... Idiotka. Potwornie upokorzona idiotka.
OdpowiedzUsuńCóż, mogła się też do tego wszystkiego nie przyznawać w chwili słabości.
- Wiesz o wszystkim, ale i tak świadomie chcesz mnie wpakować w wyjazd, żebym się męczyła i cierpiała każdego dnia? – to było takie dosyć okrutne.- Ale lekarz pewnie... – nie dokończyła, bo drzwi się otworzyły i wkroczyła Cecilia.
- Tak mi powiedzieli, że was tu znajdę... – zaczęła na wstępie.- Godzicie się? – spytała zaciekawiona, a w tym pytaniu krył się też podtekst.- Zrobię wam zdjęcie, co? Czemu tak daleko od siebie siedzicie?
- Ach, czyli po prostu miałabym odejść, tylko po prostu po powrocie z Japonii, tak? – Vill rozumowała bardzo logicznie (czasem), więc nic dziwnego, że tak szybko doszła do takiego wniosku.- To ja jednak wolę... – nie dokończyła, tylko przewróciła oczami, bo matka naprawdę robiła się uciążliwa. A miała powiedzieć, że woli odejść teraz i nie mieć w CV tego kontraktu, niż męczyć się na tym wyjeździe, cierpieć, a potem mieć taki niby-dorobek.- Zrobisz to zdjęcie i pójdziesz, tak? – spytała Cecilii, wyraźnie zirytowana, po czym zsunęła się z oparcia kanapy i przysunęła minimalnie do Duncana. Nie chciało jej się tłumaczyć całej tej sytuacji, teraz łatwiejsze było pozwolić sobie zrobić zdjęcie i mieć spokój. Nie chciało się jej nawet kłócić i mieć pretensji o to, że zdjęcie jest ważniejsze niż zdrowie, bo Cecilia jakoś nawet nie zwróciła uwagi na gips na ręce Vill.
OdpowiedzUsuńNie chodziło o to, ze nie chciała mówić prawdy, tylko o to, że nie miała siły wszystkiego tłumaczyć i wyjaśniać, czemu udawali. Bo chociaż nie było takiego zamiaru, to i tak wyszło to samoistnie i wszyscy pomyśleli sobie to, czego nie powinni pomyśleć. Westchnęła tylko ciężko.
OdpowiedzUsuń- Nikogo nie okłamuję – stwierdziła spokojnie.- To, co sobie inni myślą, nie zależy ode mnie, ja nikomu nie wpierałam, że jesteśmy razem – tak właściwie, to przecież Duncan na początku chciał udawać, a nie Vill.- Jeśli ty mnie nie lubisz, to jest to zrozumiałe. Ja ciebie lubię… Zbyt bardzo – samo jej się wyrwało to ostatnie.
Natomiast Cecilia stała tak ze zdezorientowaną miną.
Kobiety miały to do siebie, że trudno było zrozumieć, co im chodzi po głowie, bo logika myślenia pozostawiała naprawdę wiele do życzenia. Poczuła się trochę urażona tym, że wyśmiał to, co powiedziała, bo przecież mówiła szczerze. Ale resztę jego słów odebrała jako prowokację.
OdpowiedzUsuń- A proszę bardzo! – wykrzyknęła, dosłownie do niego podbiegając.- Targaj sobie! – gdyby o tym nie wspomniał, to pewnie by jej nawet do głowy nie przyszło, aby coś takiego zrobić, ale że o tym napomknął, to rzeczywiście wyrwała mu z dłoni papierosa, rzuciła na podłogę i przydepnęła.
A potem stanęła przy drzwiach, opierając się o nie plecami, tym samym uniemożliwiając Duncanowi wyjście. Szkoda tylko, że tym samym uwięziła w pomieszczeniu własną matkę, bo wolałaby, aby nie była świadkiem tej sytuacji.
Sam chciał. Zwyczajnie ją sprowokował, mówiąc, że jeśli go zabierze, to potarga kontrakt. Więc proszę bardzo, Vill to zrobiła, a Duncan w efekcie potargał kontrakt. Albo raczej go spalił. Odskoczyła od razu, gdy go podpalił, bojąc się, że jakiś kawałek odpadnie, poleci na nią i ją poparzy. Ale kiedy uznała, że nic takiego jej się nie stanie, bez słowa wskazała na drzwi, patrząc wymownie na matkę. Oznaczało to, że czym prędzej powinna wyjść z pomieszczenia, co też Cecilia od razu uczyniła.
OdpowiedzUsuń- Zostaw te fajki, pieprzony ćpunie! – wyrwało jej się to, zanim zdążyła pomyśleć, a zdecydowanie było to obraźliwe.
Dopadła do Duncana, zamierzając zabrać mu drugiego papierosa. Chwilę się szarpali na tej kanapie, bo oczywiste było, że nie będzie chciał go oddać, a że przez to wylądowała na jego kolanach… Taki efekt uboczny. W końcu jej się udało i zgaszonego papierosa wyrzuciła za siebie.
- Przestań! – krzyknęła i przyłożyła dłonie do policzków Duncana, próbując tym samym przytrzymać mu głowę i zmusić do tego, aby na nią spojrzał. Żeby spojrzał jej w oczy. Siedziała na nim okrakiem.- Czy ty naprawdę nic nie rozumiesz? – spytała, po czym zrobiła coś, czego zdecydowanie nie powinna robić. Czyli zbliżyła usta do jego ust i tak po prostu go pocałowała.
Nie ukrywajmy, oczekiwała innego rozwinięcia tej sytuacji. Stało się jednak inaczej i nic dziwnego, że poczuła się upokorzona. Już któryś raz. Jakby dostała w twarz. Dobrze, że tym razem przynajmniej nikt tego nie widział.
OdpowiedzUsuń- Okej, rozumiem – odezwała się, odsuwając się.- Przepraszam za to – dodała, zsuwając się z kolan Duncana.
Przepraszała za to, co zrobiła przed chwilą. Za ten pocałunek. Dobrze wiedziała, ze nie powinna, a jednak coś ją podkusiło...
Nie powiedziała nic więcej. Przygryzła jeszcze na chwilę dolną wargę, potem potrząsnęła głową i odwróciła się z zamiarem wyjścia, pewna tego, że tuż za drzwiami stoi jej wścibska matka. Musiała teraz jej zapytać, czy może wrócić do domu.
Nie oczekiwała, że pójdzie za nią, że ją w jakikolwiek sposób zatrzyma albo coś powie. Chciała tylko wyjść, uznając to za ostateczny koniec, a poza tym, nie chciała, aby widział, że się głupio rozryczała. Mógł jednak zobaczyć, że ma zaszklone oczy, kiedy odwrócił ją do siebie.
OdpowiedzUsuń- Tak, ale wymagasz ode mnie, abym ja dbała o ciebie – zauważyła gorzkim tonem.- Żebym ci pomogła, bo sam nie dasz rady. A kiedy próbuję, to się wściekasz!
- Taaak? A ile razy prosiłam, żebyś nie pił kolejnego drinka? Grzecznie prosiłam! – po co w ogóle była ta dyskusja. Naprawdę chciała już stamtąd wyjść, bo obawiała się, że się rozpłacze. Choć teraz znowu bliżej było złości niż płaczu.-Co za późno? Co za późno!? – mało brakowało, a trzepnęłaby go w ramię.- Bo co, bo lekarz ci pewnie powiedział, że jak nie przestaniesz, to raczej długo nie pociągniesz, tak? Przecież każdy wie, jak to się kończy Więc zamiast jojczyć, że za późno, to się weź w garść i postaraj! Chyba, że wolisz dołączyć do swojej Alice… - może była niemiła w tym momencie, może to, co mówiła, brzmiało brutalnie… Ale przecież nic, dosłownie nic do Duncana nie docierało.
OdpowiedzUsuńA poza tym, Vill przed chwilą została potwornie zraniona, więc nie bawiła się w delikatności w ramach odwetu.
Podskoczyła, kiedy zrzucił wazon, odruchowo się też cofnęła i napotkała za sobą drzwi. Powinna po prostu stamtąd wyjść, a nie tak stać z plecami przyklejonymi do tych drzwi.
OdpowiedzUsuń- Uspokój się – powiedziała to spokojnie i zdecydowanie, choć dosłownie się w niej gotowało i miała ochotę zacząć wrzeszczeć.- Nie mądrzę się, po prostu miałam na tyle rozumu, aby nie zaczynać brać, bo wiedziałam, jakie byłyby tego konsekwencje – wyjaśniła spokojnie.- A jeżeli kobietę za drzwiami uważasz za idealną matkę, to gratuluję. Jakbyś nie zauważył, nawet się nie zorientowała, że mi rękę zagipsowali. Więc pomyśl, jak musiało wyglądać moje dzieciństwo, kiedy sobie z czymś nie radziłam – nie miała żalu, nie skarżyła się i nie robiła z siebie ofiary, tylko stwierdzała fakty. Nie było różowo, ale też nigdy na to nie narzekała.- A moja pierwsza miłość powiedziała mi, że nie da się ze mną wytrzymać – uśmiechnęła się krzywo.- Tak więc cóż, masz trochę racji, odpierdoliło mi.
- A czy ja kiedykolwiek narzekałam na to, co mam? Przecież chciałam z tego nawet zrezygnować i nie mieć nic - zauważyła.
OdpowiedzUsuńI może mówiłaby coś dalej, ale po tym, co powiedział Duncan, doskonałe ją zmroziło. Milczała kilka chwil, bo znów czuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w twarz.
- "Mógłbyś nawet się zakochać"? - powtórzyła po nim kpiąco, a kpiną chciała zakryć łzy.- Cóż za zaszczyt mnie kopnął, łaskawy Duncanie! Zdajesz sobie sprawę z tego, że z każdym kolejnym zdaniem upokorzasz mnie coraz bardziej? - ostatnie pytanie zadała już spokojnym, właściwie to smutnym głosem.
- Nie wiesz, o co mi chodzi... – naprawdę nie chciała być złośliwa, ale ironia sama się pojawiła. To był instynkt obronny, tak reagowała Vill, kiedy coś ją bolało i za nic nie chciała tego okazać.- Nie chcesz robić z siebie ofiary, ale właśnie to robisz. Użalasz się nad sobą – stwierdziła.- Gadasz tak, bo chcesz, żebym się zainteresowała, żebym skakała wokół ciebie i ci pomogła. A ja nadal tu stoję – rzeczywiście, nadal tam stała, oparta plecami o drzwi.- Choć po tym, co przed chwilą powiedziałeś, co zrobiłeś albo raczej po tym, czego nie zrobiłeś powinnam już dawno wyjść... I nigdy więcej z tobą nie rozmawiać – sama myśl o tym, że mogłoby się tak stać, że miałaby już nigdy z Duncanem nie rozmawiać niewyobrażalnie ją bolała, ale starała się tego nie okazać, choć głos je odrobinę zadrżał.
OdpowiedzUsuń- Nikt się nie użala. Sam się nad sobą użalasz – zauważyła.- Ale okej, dobra, kapuję. Ja nie jestem odpowiednią osobą, bo nie mam podejścia. To ta dyskusja w sumie nie ma sensu – byłą bliska wzruszenia ramionami, ale zamiast tego odsunęła się od drzwi, odwróciła do Duncana plecami i złapała za klamkę, otwierając je.
OdpowiedzUsuńByła pewna, że matka dalej stoi za nimi i pewnie jeszcze podsłuchiwała przez cały ten czas.
- I co, Villemo? Dogadaliście się już? – zza drzwi usłyszała głos matki, ale nie odpowiedziała, bo usłyszała jeszcze, co mówił Duncan, a to sprawiło, że trzasnęła drzwiami. Mocno.
OdpowiedzUsuńTaki miała charakter, że czasem wystarczyły dwa słowa, aby się zirytowała i... Cóż, zachowywała jak furiatka. Dotychczas nie zdawała sobie z tego sprawy, ale jeśli o to chodziło, to zachowywała się... Jak Peter.
- Jaki ty jesteś! – wybuchła w momencie, gdy skończył rozmowę. Dopadła do Duncana (znów) i choć nie miała zamiaru wyrywać mu telefonu z ręki i odrzucać gdzieś, to i tak wypadł mu z ręki, z takim impetem na niego wpadła.- Przecież ja chcę ci pomóc! Tylko że ty mnie traktujesz jak zabawkę! – walnęła go raz, drugi, trzeci w ramię i choć było to pełne złości, to raczej lekkie, nie miała zbyt dużo siły.- I wkurza mnie to, że już kilka razy próbowałam stąd wyjść, i ciągle zawracam. A to chyba o czymś świadczy! Przecież ja chcę... Ja chcę, no... – znowu ej głos zadrżał, chociaż tego akurat bardzo nie chciała. A zaraz po tym dosłownie uwiesiła się na szyi Duncana, wtulając w nią twarz.
- To przestań mnie tak traktować! – nawet jeśli uniosła głos, to tylko na chwilę i nie było w tym złości. Przecież się teraz nie odsunęła, nie zeszła z kanapy i nie popędziła do drzwi kolejny raz.
OdpowiedzUsuńAle taka była prawda, Vill zdawało się, że dla Duncana to wszystko jest zabawa. Raz się zwierza, jest miły, a za chwilę zachowuje się tak, jakby to wszystko nigdy nie miało miejsca. Nic dziwnego, że czuła się jak zabawka i miała problem z własnymi uczuciami. A gdyby teraz bez słowa się odsunął, tak jak wcześniej odwrócił głowę, to byłoby kolejne upokorzenie dla Vill. I pewnie znowu próbowałaby wyjść, i znowu by zawróciła... Mogłoby się to tak ciągnąć bez końca.
- Możesz tego nie zauważać, ale w tym momencie tak trochę się żalisz… - poinformowała go, ale bez złośliwości, tak naturalnie, czysto informacyjnie. Może nawet trochę łagodniej niż miała w zwyczaju mówić.
OdpowiedzUsuń- Chyba nie ma sensu teraz czegokolwiek wyjaśniać, bo oboje się za bardzo zdenerwowaliśmy – stwierdziła, zsuwając się z kanapy.- Może potem – powiedziała to bez przekonania.- Pozbędę się matki, bo dłużej jej nie zniosę w pobliżu. Jeszcze nie wyjeżdżam, więc… Pomyśl może sobie na spokojnie i porozmawiamy za jakiś czas...
Nawet jeśli wewnątrz siebie Villemo miała chęć, by jak najszybciej się matki pozbyć, to jednak nie miała serca jej odprawić i wygonić. Męczyła się w jej towarzystwie, to fakt (więc jakim cudem wytrzymała z nią tyle lat?), ale jednak postanowiły, że Cecilia zostanie chociaż na jeden dzień. A potem wyjdzie. Tak więc cały następny dzień spędziły razem, co Vill przyjęła nawet z ulgą, bo oznaczało to, że będą z dala od Duncana. Potrzeba im było trochę przestrzeni, żeby się zdystansować do te całej sytuacji i pomyśleć. Vill postanowiła jednak, że jeśli w ciągu dwóch dni się nie dogadają, to i tak zrezygnuje pracy i wyjedzie, bo ciągniecie tego nie miało sensu.
OdpowiedzUsuńPrzynajmniej matka była zadowolona z zakupów, na których spędziły pół dnia. Potem zjadły obiad i trzeba było się zbierać. Z ogromnym uczuciem ulgi Vill zostawiła Cecylię na lotnisku, a kiedy wróciła do hotelu, przytłoczyła ją świadomość tego, że prędzej czy później będzie jeszcze musiała się rozmówić z Peterem. Bo nie można było tego tak zostawić i zachowywać się, jakby się nic nie stało. A może jednak...? Może by się dało? Nie musieliby się tym przejmować przynajmniej.
Odłożyła to jednak na to „później”, uznając, że ma jeszcze czas. Czyli cały następny dzień. I następny, i następny... Nie będzie sobie psuła wieczoru. Chciała sobie posiedzieć w samotności, bo dawno nie było jej to dane. Tym razem jednak się udało i względnie spokojna położyła się spać. W końcu udało jej się w miarę oczyścić umysł i niczym się nie przejmować. Bo przecież wszystko się poukłada. Nieważne jak, ale się poukłada. Nie miała co narzekać, niezależnie od tego, czy zostanie, czy wyjedzie.
Pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna udało jej się szybko i spokojnie zasnąć.
Vill obudził telefon. Był już ranek, ale o tej porze nikt zwykle do niej nie dzwonił. Prócz Petera. Tym razem również okazało się, że to on i Vill miała opory przed tym, by odebrać, bo ewidentnie chciał porozmawiać na ten problematyczny temat ich łączący. Tatuś się nagle znalazł. Wiedziała jednak, że i tak będą musieli odbyć tę rozmowę prędzej czy później, więc zmusiła się do tego, by odebrać telefon. Peter jednak w ogóle nie poruszył tematu, o którym myślała.
OdpowiedzUsuń- Duncan zniknął! - ryknął tak, że aż musiała odsunąć telefon.- Miał się rano pojawić na próbie i nie przyszedł. W pokoju go nie ma, telefon nie odpowiada i nie wiemy, gdzie jest.
- Przecież to nie moja sprawa. Nie pracuję już - stwierdziła obojętnie i wzruszyła ramionami, choć tego Peter nie mógł widzieć.
- Jak to nie? Zresztą, to nie na telefon. Nie ma go u ciebie? Możesz go poszukać?
- Nie, nie ma i nie, nie mogę. Cześć - rozzłościła się, więc czym prędzej się rozłączyła.
To nie była jej sprawa. Już postanowiła przecież. Nie udało się dogadać, porozumieć, więc sprawa była jasna. Skończyła pracę i powinna wyjechać. Nie miała tylko dokąd.
Wzięła szybki prysznic, ogarnęła się. Na śniadanie nie poszła, uznała, że lepiej, jak zacznie się pakować, choć wcale nie miała dużo rzeczy. Ale i tak porządki zajęły jej na tyle dużo czasu, ze jak skończyła, było już popołudnie. Coś jednak wypadałoby zjeść, cały dzień na głodzie nie był wskazany. Wyszła na korytarz, a kiedy zamykała drzwi na klucz, kątem oka przyuważyła postać na wpół siedzącą, na wpół leżącą pod drzwiami obok. Zorientowała się, że to Duncan, kiedy odwróciła głowę w jego stronę. Zajmował ten sam pokój, tylko że piętro niżej. Musiał się pomylić.
- O'Conner, dupku jeden, w co ty żeś się znowu wpakował - zamruczała pod nosem, podchodząc do niego.
Ewidentnie było widać, że sobie wypił. Poza tym, na trzeźwo by pewnie nie zasnął pod drzwiami czyjegoś pokoju. Swojego też przecież nie.
- Dan... - zaczęła łagodnie, łapiąc go za ramię i lekko szturchając.- Wstawaj, chodź, położysz się do łóżka - mówiła cicho, przyjemnym głosem. Szturchnęła go jeszcze raz, po czym sięgnęła dłonią do jego policzka i pogłaskała go lekko, myśląc, że może w ten sposób go obudzi.
Vill kompletnie nie wiedziała, o co chodzi i co się stało, ale jedno było pewne: nigdy wcześniej nie widziała Duncana w takim stanie. Nawet jeśli pił, to raczej po tym piciu rozrabiał, a nie rozpaczał. Choć możliwe było, że naprawdę coś się stało i z tego powodu wypił zbyt dużo, aby zagłuszyć problem i smutek. Na pewno nigdy wcześniej nie płakał, nie w obecności Villemo.
OdpowiedzUsuńWestchnęła cicho. Sytuacja nie była łatwa. Nawet mimo tego, że chciał, aby go zostawiła (choć pewnie mówił to, kompletnie nie zdając sobie z tego sprawy), nie mogła tego zrobić, bo w takim stanie mógł się wpakować w cokolwiek i coś sobie zrobić. Nie celowo, raczej przypadkiem, o celowość robienia sobie krzywdy go nie podejrzewała. Mogła jeszcze zadzwonić do Petera i powiedzieć, ze Duncan się znalazł, a potem umyć ręce i stwierdzić, że to nie jej problem, niech menadżer się zajmuje swoim podopiecznym. Ale w wyobraźni widziała już reakcje Petera. Nikomu nie wyszłoby to na dobre.
Odsunęła rękę Duncana, złapała go pod ramię i chciała podciągnąć do góry, aby wstał, co było bezcelowe, bo wiedziała, że i tak nie da rady go podnieść takiego bezwładnego i bezwolnego. Jeśli nie pomoże, to nic z tego. Mogłaby go ewentualnie jeszcze zaciągnąć za nogę do swojego pokoju, ale pewnie też byłoby trudno, bo bezwładne ciało jest ciężkie, a do tego wyfroterowaliby całą podłogę w korytarzu.
- Dan, wstań, proszę – powiedziała to znów łagodnie, ciągnąc go lekko za rękę.- Położysz się czy coś. A potem mi powiesz, o co chodzi. Dobrze?
Vill przewróciła oczami. Znowu się nad sobą użalał. Niezależnie od tego, co się stało, nie należało aż tak rozpaczać, tylko wziąć się w garść, unieść brodę i rozwiązać problem. A nie doprowadzać się do takiego stanu. O ile jeszcze szeroko pojętą histerię rozumiała, bo sama pewnie też by się rozryczała w niektórych sytuacjach, o tyle chlanie i robienie z siebie czegoś takiego było już niedopuszczalne.
OdpowiedzUsuń- Z tego, co widzę, jeszcze oddychasz – zauważyła obojętnie. Żeby go trochę otrzeźwić.- I jeszcze długo będziesz mnie wkurwiał – zamruczała, podpierając go i próbując nakłonić do tego, aby się ruszył. Już teraz się bała, że jak się Duncan za chwilę na nią zwali, opierając całym ciężarem, to z powrotem wylądują na podłodze i nigdzie nie dojdą.- Chodź - ponagliła go.- Powinieneś się wyspać.
Krzyknęła po części z zaskoczenia, a po części dlatego, że jak na kogoś totalnie wypitego, odepchnął ją dosyć mocno i rąbnęła plecami o drzwi do pokoju. Klamka wbiła jej się dosyć boleśnie, więc Vill się skrzywiła.
OdpowiedzUsuńŚwietny sposób na podziękowanie. Chciała mu pomóc, położyć do łóżka i w ogóle, a w zamian znów obrywała i jeszcze się czepiał.
- Nie twoja sprawa, kiedy wyjeżdżam – rzuciła krótko, powstrzymując się od wygarnięcia mu. A miałaby sporo do powiedzenia. Udało jej się jednak stłumić złość.- Jeśli nie chcesz spać, to nie musisz – powiedziała łagodnie i ugodowo.- Ale chociaż się połóż – wsunęła kartę do czytnika i otworzyła drzwi do swojego pokoju.
Chciała znów Duncana podtrzymać i podprowadzić, ale bała się, że jak tylko go dotknie, to tym razem zrobi jej coś gorszego niż odepchnięcie, więc trzymała ręce przy sobie.
- Chodź, Dan. Proszę – pchnęła drzwi, aby otworzyły się szerzej.- Lepiej się ukryć zanim Peter cię znajdzie. Chcesz coś do picia? Dam ci wody. Tylko się połóż.
Vill w milczeniu znosiła przytyki. Widziała stan Duncana, wiedziała, ze mówi to złośliwie, ale dlatego, ze nad sobą nie panuje. Fakt, na trzeźwo pewnie też mówiłby podobne rzeczy… Ale teraz nie był trzeźwy, więc mogła to zignorować. Inaczej pewnie coś by odpyskowała.
OdpowiedzUsuńZamknęła za nimi drzwi i od razu skierowała się do łóżka, gdzie na szafce nocnej stała woda.
- To mój pokój – zauważyła.- W swoim możesz palić – powinna mu jeszcze powiedzieć o tym, że na korytarzu są czujki i kiedy tylko zapali, od razu włączy się alarm przeciwpożarowy? Chyba powinna.
Wlała wodę do szklanki i podeszła do niego z wyciągniętą ręką. Instynktownie trzymała się na dystans, bo czasem potrafił być nieobliczalny. Miała prawo podejrzewać, że coś mógłby jej zrobić. A aktualnie gips na ręce jej wystarczył.
- Telewizor nie działa – poinformowała, mówiąc prawdę.- Może się położysz? – zasugerowała.- A może chcesz mi powiedzieć, co się stało?
- Skoro nie chcesz leżeć spać ani tracić czasu na odpoczynek, a ja jestem dziwna, to po co w ogóle wchodziłeś? - spytała logicznie, spokojnym tonem.
OdpowiedzUsuńNikt nie trzeźwiał tak szybko, nadal się chwiał, stojąc, ale oczywiście jest mądrzejszy, wie lepiej, więc po co miałby słuchać Vill. Chciała pomóc, ale skoro tego nie chciał, to naprawdę nie powinien wchodzić, bo teraz okazywało się, że wszedł tylko po to, aby ją obrażać. Niepotrzebnie chciała pomóc, ale oczywiście zmartwiła się tym, że Peter się przyczepi.
- Nie musisz ze mną siedzieć – zauważyła. Brzmiał, jakby miał pretensje, bo jednak musi, a Vill miała w obowiązku zapewnić mu rozrywkę. Jeszcze czego.- Chciałam tylko pomóc, bo jak się prześpisz, to dobrze ci zrobi. Skoro nie chcesz, to cię nie zmuszę. Tak samo jak nie zmuszę cię do tego, żebyś tu siedział.
Cóż, chciała dobrze. Nie wyszło. Nadal uważała, że powinien się położyć i trochę przespać. A teraz nie dość, że był pod wpływem, to jeszcze się rozzłościł. Nie mógł być potulnym, śpiącym barankiem po wypiciu alkoholu?
OdpowiedzUsuńNie odezwała się. Zacisnęła mocno usta, uciekając wzrokiem gdzieś w bok, po ścianach, trochę po łóżku, zerknęła w oddalone okno, ale tam nic nie było widać, była zbyt daleko od niego.
Stała tak tylko z tą szklanką w dłoni.
Bez słowa wyciągnęła rękę, aby mógł wziąć szklankę z wodą. Była spokojna, nic nie mówiła, choć kiedy indziej zapewne przyczepiłaby się, że wysuwa tu żądania, czepia się, choć nie jest u siebie.
- Nie bądź taki. Proszę... – spojrzała na Duncana dopiero w tym momencie.
Stała mu na drodze do drzwi i przeraziła się nagle, że jak zaraz będzie chciał wyjść, to bez zastanowienia po prostu ją odepchnie.
Teraz to już wymyślał. Vill wiedziała, że to wpływ alkoholu, ale nie zmieniało to faktu, że paplał i paplał, byle cokolwiek mówić, bez zastanowienia i do tego głupie rzeczy, które były bzdurami.
OdpowiedzUsuń- Nie jestem w ciąży – odpowiedziała spokojnie. Bo niby z kim? – I nie mam wiecznego okresu – już sobie odpuściła tłumaczenie mu, że w trakcie okresu to kobiety akurat są kochane i się tulą, za to przed okresem zamieniają się w zołzy, i tak by nie dotarło.- Spełnienie prośby nie uwłacza mojej godności, ale to nie była prośba, tylko praktycznie rozkaz. A zdaje się, że już dla ciebie nie pracuję, więc nie mam obowiązku spełniać twoich poleceń – nie wspominała o tym, że kwestia jej pracy tak naprawdę nie została jeszcze rozwiązana, bo nie rozmawiała na ten temat z Peterem.
Była teraz zaskakująco cierpliwa, mówiła spokojnie, nie zdenerwowała się jeszcze... Choć już zaczynała się gotować od środka. Jakim cudem on jej się kiedykolwiek podobał? No jakim cudem?
Rzeczywiście, za blisko. Od razu się cofnęła. I tak to miało wyglądać? Miała się go bać i uciekać za każdym razem, gdy się zbliżał, bo potrafił być nieobliczalny? Zacisnęła usta ze złość i zmrużyła oczy, ale panowała nad sobą. Nie chciała wybuchnąć, bo to przerodziłoby się w prawdziwą awanturę. Zapewne z latającymi przedmiotami, które wpadłyby jej w ręce. Już, już chciała mu powiedzieć, żeby sobie radził sam, bo nie będzie latała po żarcie dla niego i mu usługiwała, ale wtedy się odsunął, a Vill trochę odetchnęła. Ugryzła się w język, na szczęście i nie było awantury.
OdpowiedzUsuńBez słowa wskazała na drugą stronę łóżka, gdzie na podłodze leżały pozrzucane przez nią ozdobne poduszki. Nie lubiła ich, więc zawsze przed snem skopywała je na podłogę.
- Śpij, Dan – zamruczała jeszcze, siadając na krześle, na którym siedział chwilę wcześniej. Nie rozumiała, o co mu chodzi, o czym właściwie mówił. Oparła tylko czoło o stoliczek, nie wiedząc, co ma zrobić. Chciała, żeby już zasnął.
Zasnął. Całkiem szybko, więc Vill mogła odetchnąć z ulgą. Nie musiała się już z nim o to kłócić. Chociaż kiedy wstanie i będzie trzeźwy, zapewne zrobi się bardziej nieznośny.
OdpowiedzUsuńPokręciła się chwilę po pokoju, szukając notesu, z którego następnie wyrwała kartkę. Miała myśl. Z cichym westchnieniem usiadła przy stoliku, szybko spisała tekst, który chodził jej po głowie, a potem siedziała tak jeszcze przez kilka godzin, póki nie zrobiła się śpiąca. Tak naprawdę był środek nocy i już dawno powinna spać. Tylko gdzie miałaby się położyć? Obok Duncana? Zostawiła kartkę z tekstem, który sama dla siebie nazwała piosenką i wstała.
Postanowiła, że pójdzie po kawę. To mogło jej pomóc z sennością, a poza tym, mogło się też przydać i Danowi, gdy już się obudzi. Jednak zdobycie kawy o tej porze graniczyło z cudem. Zajęło jej to sporo czasu, a kiedy wróciła, Duncan na szczęścia nadal spał. Vill była jednak tak zmęczona, że picie kawy w tym momencie tylko by jej zaszkodziła.
Zdjęła więc buty, skarpetki i spodnie, po czym bez zastanowienia położyła się obok Dana. Owszem, śmierdział alkoholem i trochę też fajkami, ale zignorowała to. Przytuliła się delikatnie do jego pleców, o leżał tyłem do niej.
- Jaki ty głupi jesteś – wymruczała nie wiadomo po co.- Czemu się nie dasz tak po prostu kochać, co?
Zasnęła całkiem szybko, a trakcie snu, oczywiście, trochę się przekręciła, więc już go nie dotykała.
Siedziała długo, pilnując Duncana więc zasnęła szybko i spała mocno. Dziwne było, że nie obudziła się, kiedy wstawał, ale najwyraźniej była bardzo zmęczona. Śniło jej się coś miłego. Po tak gwałtownym wyrwaniu ze snu jednak nie potrafiła powiedzieć, co to dokładnie było. Nie pamiętała.
OdpowiedzUsuń- Coooo – wymruczała, unosząc rękę i próbując odgonić intruza.
Przekręciła się na bok, mocno zacisnęła powieki, nie chcąc ich otwierać, ale kiedy nadal ją szturchał, musiała otworzyć oczy. Zrobiła to i z powrotem przekręciła się na plecy.
- Co chcesz? – spytała trochę schrypniętym głosem, przeciągając się.
Dopiero wtedy skupiła wzrok na Danie i zorientowała się, że to on ją budził. Wprawdzie rozpoznała jego głos, ale chyba to do niej nie dotarło, bo była jeszcze zaspana.
- Co tu robisz? – spytała odruchowo, ale sekundę po tym przypomniała sobie, co się działo dzień wcześniej.- Długo już nie śpisz? – pytała, trochę nagle spanikowana.
- Czytałeś to?! – wykrzyknęła.
OdpowiedzUsuńNie trzeba było dwa razy powtarzać, natychmiast do końca się rozbudziła, usiadła gwałtownie, po czym praktycznie wyskoczyła z łóżka.
Oczywiście, zapomniała ze ma na sobie tylko koszulkę, a nogi są gołe. Aktualnie byli w takim momencie relacji, ze poczuła się niezręcznie. Ale oczywiście spodnie musiała zostawić po drugiej stronie łóżka i teraz musiała tak stać w samych majtkach.
Na razie to olała, dopadła do stolika, chwyciła kartkę i ją zgniotła w dłoni. Dlaczego to przeczytał? Dlaczego w ogóle się nie obudziła, gdy wstawał? Wtedy mogłaby go uprzedzić i to schować. I dlaczego, do cholery, tak dziwnie się teraz zachowywał? Może właśnie przez to, że to przeczytał? Łatwo mógł się domyślić, że to dotyczy jego.
Ale dopiero był taki niedobry, opryskliwy, wręcz niebezpieczny. Tak naprawdę Vill trochę się Duncana poprzedniego wieczora bała. A teraz nagle... Wydawał się dziwnie optymistycznie nastawiony, uśmiechał się, chciał coś robić. Vill jeszcze nie wiedziała co, ale ą poganiał, jakby była mu do czegoś potrzebna, choć przecież dopiero co się pokłócili. Gadał nie wiadomo o czym... Sens dotarł do niej z lekkim opóźnieniem.
- Zaraz, co? – wypaliła, zrzucając niechcąco zgniecioną w kulkę kartkę na podłogę.- Jaki rak, o czym ty gadasz? Zdążyłeś już coś wciągnąć? – patrzyła na Duncana, nic nie rozumiejąc.
- Superhit?! – fuknęła.- To jest zbyt osobiste na hit! – oczywiście, próbowała Duncanowi kartkę odebrać, ale jeszcze by się zaczęli szarpać. Poza tym, koszulka jej się podwinęła w tym czasie, więc od razu złapała za materiał na plecach i naciągnęła sobie na tyłek.- Masz zamiar jechać gdzieś? – spytała, widząc kluczyki.- Podejrzewam, że wypiłeś wczoraj morze wódki, a dzisiaj chcesz jeździć autem? – w głosie Vill słychać było dezaprobatę.
OdpowiedzUsuńOdpuściła sobie tekst, uznając, że później mu zabierze, gdy nie będzie widział i szybko poszła po spodnie. Przysiadła na brzegu łóżka, chcąc je ubrać, jednym uchem słuchając Duncana, ale w połowie pierwszej nogawki dosłownie zamarła. I trwała tak chwilę bez ruchu, siedząc do niego plecami. Nie obróciła nawet głowy, by na niego spojrzeć.
- Raka czego? – wydusiła z siebie po chwili, wracając do ubierania spodni. Starała się brzmieć racjonalnie i spokojnie.- Mam z tobą pójść na odwyk? Przecież nie chciałeś, mówiłeś, że nie możesz ot tak zniknąć. Co powiesz? Jak to wyjaśnisz? Powiesz prawdę? – wciągnęła spodnie na tyłek do końca, po czym wstała, odwróciła się do Dana, ale nie podeszła bliżej.- Wtedy cię zjedzą. Nas zjedzą. Przecież te gazety... – zamilkła na chwilę, patrząc na Duncana. Przecież to, co się ostatnio pojawiło w szmatławcach, nie zostało jeszcze odwołane.- Całego to może nie przepieprzyłeś... – odezwała się w końcu cicho.- Ja pojadę, ty śmierdzisz gorzelnią. Powiedz mi tylko, gdzie dokładnie – powiedziała stanowczo, ruszając ku drzwiom.- Coś wymyślę po drodze, jakąś bajkę, którą można będzie uraczyć wszystkich wokół. Trzeba jeszcze ustalić jakieś sensowne leczenie, wszystkiego naraz się chyba nie da, niestety... No i cóż, ja też jestem „jakimiś ludźmi”, a jednak się przyznałeś – zauważyła na koniec, otwierając drzwi.
Wzięła od Duncana kluczyki i zatrzymała się na chwilę, patrząc na niego jak na wariata.
OdpowiedzUsuń- Rak trzustki? – powtórzyła po nim trochę pytająco.- Gdybyś miał raka trzustki, to byś sobie tak nie biegał teraz, człowieku. Sprawdź badania, bo coś w to nie wierzę – poleciła jeszcze, w końcu wychodząc z pokoju, bo już zdążyła się do końca ubrać i ogarnąć.- Skoro naprawdę chcesz to odstawić, to może ci się uda bardziej samemu, żebyś nie musiał znikać… Ale jeśli trzeba będzie cię ukryć, to… Coś się nakłamie. Mam nawet pomysł – uśmiechnęła się na myśl o tym. Było to głupie, ale gwarantowało, że nikt by mu nie przeszkadzał. A przynajmniej Vill się wydawało, że gwarantowało to spokój.
- Masz głupiego lekarza – orzekła bez zastanowienia. Choć sama nie mogła mieć bladego pojęcia o medycynie.- Które niby objawy ci się zgadzają, co? Że niby nie masz apetytu? Żresz jak opętany przecież – to jedno jej się akurat przypomniało i, cóż, miała rację, to się kompletnie nie zgadzało, choć może nie ubrała to w zbyt piękne słowa.
OdpowiedzUsuńVill wsiadła do samochodu i słuchała, co mówił Duncan, nie odzywając się. Choć można było mieć wrażenie, ze słucha go jednym uchem, a drugim wypuszcza, bo miała zamyślony wyraz twarzy. Tak naprawdę to go słuchała całkiem uważnie, tylko uznała, że nie będzie komentować, bo i tak nie wiedziała co miałaby powiedzieć. Bo jak by to zabrzmiało, gdyby powiedziała „no to musisz sobie załatwić niańkę”? Zapewne niezbyt miło. Ale Vill taka była i już.
- No dobrze, to gdzie mam jechać? – spytała odpalając samochód po tym, jak już sobie ustawiła fotel i wszystkie lusterka.
- Nie musisz – stwierdziła krótko. Choć i na to znalazłoby się rozwiązanie, jej zdaniem. Daleko posunięty alkoholizm. Gdyby tyle nie chlał, to nie rzygałby potem dalej niż widział. Aż dziw, ze po wczorajszym dniu, kiedy to położyła go do łóżka całkowicie najebanego nie spędził połowy poranka w łazience, czule całując kibel. A gdyby była mniej złośliwa, to zwróciłaby uwagę, że to równie dobrze mogą być jakieś wrzody żołądka i tysiąc innych rzeczy. Ale przecież to nie Vill się znała na medycynie. Jeśli już ktoś o nazwisku Steichert miałby się znać, to jej brat.- Weź mi pokaż ten telefon, tam pewnie masz mapkę – Vill nie mieszkała nigdy w tym mieście, dopiero wtedy się tu pojawiła, gdy zaczęła pracę. Ale i tak niewiele czasu tu spędzała, bo przecież z koncertami jeździli w różne miejsca, nie siedzieli ciągle w LA. Nie znała więc miasta na tyle, by swobodnie po nim jeździć. Poza tym, telefon powinien pokazać informacje o korkach na różnych ulicach, ale najwyraźniej Duncan nie miał takiej aplikacji. Pewnie nawet mapy nie włączył, uznając, że po prostu powie jej, jak jechać.- No masz, nie mogłeś wcześniej? Inną drogą byśmy pojechali – i co, mieli tak teraz siedzieć w samochodzie, przesuwając się o pół metra na minutę? W krępującym milczeniu?
OdpowiedzUsuńBo Vill nie wiedziała, co ma mówić. Słuchała cały czas, choć Duncanowi wydawało się, że nie słucha albo ma to gdzieś. Nic nie miała gdzieś. Usłyszała o Alice, usłyszała wszystko. Tylko jak miałaby zareagować? Cieszyć się głupio? Prawić mu morały. Bez sensu. Więc wolała milczeć. Nie wychylać się, nie wykazywać inicjatywy. Ostatnio jej inicjatywa została odepchnięta, więc czuła się przez to jeszcze trochę źle, jeszcze trochę upokorzona.
Vill nigdy nie woził żaden szofer, właściwie to nawet nie miała własnego samochodu, bo jej się nie opłacało. Nie miała nawet mieszkania w LA. Nic nie miała. Teraz mieszkali w hotelu, ale jeśli będzie musiała się niedługo wynieść, to zwyczajnie będzie musiała wrócić do matki, do Chicago. I na tym się skończy jej „światowa kariera”.
OdpowiedzUsuńDuncan włączył radio, a Vill od razy je przyciszyła, gdy tylko zaczął mówić. Żeby słyszeć. Nie złośliwie, tylko żeby nie było zbyt głośno, bo wtedy niektóre rzeczy mogły jej umknąć.
Milczała, gdy mówił, dłonie mocno zaciskała na kierownicy, nie z powodu natłoku emocji, tylko kompletnie nieświadomie. Kilka sekund później zwyczajnie zgasiła samochód, bo i tak się nie ruszyli ani trochę.
- Już mówiłeś – odezwała się w końcu.- Mówiłeś, że wszystko pamiętasz. I że pierwszy raz, będąc z kimś innym, nie myślałeś o niej – skoro zarzekał się, że zamknął tamten rozdział, to Vill specjalnie pominęła imię, żeby o tym wszystkim nie przypominać.- Szkoda tylko, że później tego nie obgadaliśmy. Więc nie bądź zły, że się na tobie wyżywałam, bo najpierw przez całą noc spałeś z dłonią na mojej piersi, jakbyśmy byli razem, a później udawałeś, że nic się nie wydarzyło. Bardzo wygodne.
Fanek chyba nigdy nie przepraszałeś za to, że zostały wykorzystane, bo one chciały być wykorzystane – zauważyła logicznie.- Więc nie byłabym jak jedna z nich. Poza tym, ja się wcale tobą nie zachwycam i nie piszczę, jak tylko cię widzę – przypomniała jeszcze. Bo już nadszedł koniec, dosyć głupich myśli i był czas, aby to ktoś zachwycał się Vill. Tego teraz oczekiwała. Niekoniecznie od Duncana. Chciała po prostu, żeby ktoś wreszcie zauważył ją. Villemo. Żeby kogoś zafascynowała.
OdpowiedzUsuńPatrzyła przez chwilę na Duncana, mrużąc oczy, a kiedy wspomniał o cyckach, przyłożyła dłoń do ust, potem odwróciła głowę, gdy się zreflektował, ale to wszystko tylko dlatego, że chciało jej się śmiać. Dłoń nie pomogła, bo i tak parsknęła śmiechem, z tym, że trochę ograniczyła dopływ powietrza i w ciągu kilku sekund Vill zrobiła się lekko czerwona od śmiechu.
- Tak, wiemy – stwierdziła lekko zduszonym głosem, odnosząc się do komunikatu, ale szybko radio wyłączyła, by nie przeszkadzało. Dowiedzieli się, co chcieli się dowiedzieć i więcej grać nie musiało.- Czyli co, skoro teraz „zaczynasz widzieć świat nieco inaczej” – zacytowała.- To znaczy, że wcale nie są boskie i wcale nie chcesz dotknąć?
[No był Edward, ale tej dziewczyny nie pamiętam. Chyba Lena.]
OdpowiedzUsuń- Nawet jakbym się zamieniła w zombie i byłabym taka… No, taka fuj i jak chciałabym cię zeżreć? – dlaczego myślała o swoich cyckach w postaci zombie? Dlaczego w ogóle nadal rozmawiali o jej piersiach?
Tak więc chichoty szybko umilkły, bo Vill spoważniała. Nie powinna pozwalać na takie gadanie.
- Nie mów mi więcej takich rzeczy – powiedziała cicho, odwracając głowę. W samochodzie obok siedziała jakaś rodzina, a dziewczynka przyklejała nos do szyby przy tylnych drzwiach. Vill najpierw jej pomachała, a potem wystawiła język.
- Kilka godzin… - westchnęła.- Koszmar.
Potem lekko zmarszczyła brwi. Już praktycznie zapomniała o tym, że Peter jest jej biologicznym ojcem. Nie chciała o tym pamiętać. I to „przypominanie kogoś” kompletnie jej się nie podobało.
- Mam nadzieję, że ja nigdy w życiu nie będę go przypominać, mimo genów – mruknęła.- No i to kiepsko, skoro Edward tak twierdzi. To znaczy, że nie jesteś sobą, że nie jesteś oryginalny.
To kwestii dalszej swojej pracy się nie odniosła. Pominęła to na razie.
Oczywiście, że w ogóle nie przypominała Petera. Bo duży wpływ na końcowy charakter człowieka ma wychowanie. A Vill została wychowana przez innych ludzi, nie przez Petera, więc nie zachowywała się jak on. Ale nie była też cudowna, a to, ze Duncan coś takiego właśnie powiedział, brzmiało dziwne, bo sam nie raz wytykał jej, jaka jest okropna i wkurzająca. I czasem nawet bywałą bez serca. Fakt, Vill była irytująca, miała trudny charakter, wytykała błędy innym, ale sama też je popełniała. Nie byłą złym człowiekiem. Właściwie, jeśli chciała dla kogoś dobrze, a ten ktoś był wobec niej w porządku, to najczęściej była cudownie kochana.
OdpowiedzUsuń- Błagam, nie gadajmy już o nich – uśmiechnęła się, ale uśmiech szybko zniknął z jej twarzy, gdy usłyszała resztę wypowiedzi Dana.
Spoważniała, trochę zacisnęła wargi i automatycznie przypomniała sobie, jak ledwie kilka dni wcześniej ją odrzucił. Tamto było dla niej koszmarnie upokarzające i nie chciała, żeby się powtórzyło. Myślała, że tę kwestię mają już za sobą, ale jednak musiał do niej wrócić, zmieniając swoje nastawienie o sto osiemdziesiąt stopni, czym mógł wszystko zepsuć, namieszać jeszcze bardziej i zrobić bałagan w głowie Villemo.
- Od tamtej nocy w motelu co chwilę zmieniasz zdanie – zauważyła łagodnie.- Raz mnie chcesz, raz odpychasz... – bezwiednie uniosła rękę, przyłożyła dłoń do policzka Duncana i lekko pogłaskała go kciukiem, po czym zabrała rękę.- Na razie skup się na sobie i na tym, żeby wyzdrowieć.
- No skoro koniec. To o co chodzi? – spytała, trochę nie rozumiejącym tonem. Rozpaczał, że zostało mu niewiele życia, więc powinien zająć się tym, by je przedłużyć, czyli załatwić leczenie i inne takie sprawy. Ale nie, musiał zacząć kombinować i mieszać w relacji zamiast zająć się chorobą. Celowo chciał zostawić po sobie zamęt?
OdpowiedzUsuń- Cooo? – spytała, wyraźnie zaskoczona, bo co w ogóle miało znaczyć stwierdzenie, ze chce ten czas spędzić z nią? Dopiero co wcale nie chciał z nią spędzać czasu. Minę miała zdziwioną i być może dlatego nie zareagowała ucieczką, nie odskoczyła, gdy ją pocałował. Nie odsunęła się, ale też nie zareagowała z prawdziwym zaangażowaniem. Właściwie to zamarła, a kiedy Duncan się odsunął, patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, nadal pełnymi zdziwienia. Aż w końcu potrząsnęła lekko głową. – A tak w ogóle, to rak jest uleczalny i nie mów, że nie jest – stwierdziła, wracając do tego, co powiedział wcześniej. Choć zapewne nie takiej reakcji się spodziewał.
Cóż, Vill zareagowała tak, jakby się nic nie stało. Jakby wcale jej teraz nie pocałował. Mówiła o czymś, potem to zrobił, a kiedy się odsunął, kontynuowała temat, jakby się to nie zdarzyło. Nie dlatego, że chciała tego uniknąć, zignorować tę kwestię albo do odrzucić. Nie zareagowała dlatego, że była zaskoczona. Jakby do niej kompletnie nie dotarło to, co się stało przed chwilą.
OdpowiedzUsuń- Tak, chyba tak właśnie jest – stwierdziła enigmatycznie.- Docenia się to, co się ma dopiero wtedy, gdy istnieje ryzyko, że się to w krótkim czasie utraci. Tak właśnie jest – oznajmiła. Minę miała zamyśloną. Chce ci się żyć, bo masz świadomość, że niedługo zostanie ci to odebrane – pokiwała głową, po czym w końcu spojrzała na Duncana. Zmrużyła lekko oczy i przyglądała mu się, jakby widziała go pierwszy raz w życiu.- Słuchaj… Czy ty mnie przed chwilą pocałowałeś? Z własnej woli?
Skoro to zrobił z własnej woli... Cóż, na pewno było to zaskakujące, zwłaszcza, ze kiedy Vill to ostatnim razem zrobiła, to ją odrzucił. Wprawdzie to było w trakcie kłótni, ale zabolało jak nigdy nic wcześniej.
OdpowiedzUsuń- Chyba się zdenerwował - mruknęła, patrząc w tym samym kierunku, po czym wzruszyła ramionami. Awanturowanie się przecież i tak nic nie pomoże na korek, nadal będą w nim stać i nie rozluźni się tylko dlatego, że ktoś sobie pokrzyczy.- Wiesz, jak to teraz wygląda z mojej perspektywy? – zwróciła się już do Duncana bezpośrednio, przenosząc na niego spojrzenie.- Jakbyś chciał zaliczyć na koniec. A tylko ja jestem w pobliżu – zapewne takie stwierdzenie było okrutne, ale naprawdę tak się poczuła.
- Taaa – mruknęła.- Ty się pogrążasz i ja też.
OdpowiedzUsuńDla niej nie był to szalony pomysł. Bo skoro wcześniej ją od siebie odpychał... A teraz grunt mu się palił pod stopami, więc chciał jeszcze wszystko na siłę naprawić. Tak to widziała.
- Długo jeszcze? – westchnęła zniecierpliwiona.- Może pójdziemy na piechotę? Auto się później odbierze czy coś...
- Szczerze mówiąc, mało mnie obchodzi, o co on się awanturuje – mruknęła, odpalając samochód.
OdpowiedzUsuńOczywiście, kilka zainteresowanych spojrzeń skierowało się na ich samochód, no bo jak to tak, wszyscy stoją, a oni chcą jakimś cudem odjechać? Vill powolutku, powolutku, żeby nikogo nawet nie drasnąć (bo też byłaby awantura, zwłaszcza gdyby Duncan się wtrącił – choć to ona była kierowcą) wyjechała spomiędzy samochodów, wcisnęła się chyba cudem na chodnik tak, aby nikt im też auta nie zarysował, a wszystko to w milczeniu i całkowitym skupieniu.
- No – mruknęła, zadowolona z siebie, kiedy stali już z boku, tam, gdzie spokojnie mogliby zostawić zaparkowany samochód.- Możemy iść – dodała, gasząc samochód.
Co jak co, ale w środku miasta, w środku dnia nie spodziewała się takiej akcji. Jeśli już, to w jakichś bocznych uliczkach. A jeśli w na ruchliwej, to raczej wieczorem i w nocy. Nie w korku, gdy świadków było co nie miara. A ludzie? Każdy pilnował swojego nosa, a jakże, ale teraz akurat Vill się nie dziwiła. Też by się w takiej sytuacji nie rzucała na pomoc. Zresztą, ją to akurat zatkało, zatrzymała się i zamarła w napięciu. Kluczyki trzymała jeszcze w dłoni i, owszem, wcisnęła pilota, aby otworzyć samochód, jednak się nie ruszyła.
OdpowiedzUsuńA ludzie to jednak są głupi. Drą się, żeby dzwonić na policję, a siedzą w samochodach, to ktoś z nich spokojnie też mógłby zadzwonić.
- Dan… - odezwała się w końcu cicho, łagodnie.- Skoro stoisz mu na drodze, to z niej zejdź – na logikę to było najlepsze rozwiązanie. Skoro napastnikowi przeszkadzało akurat to, to wystarczyło się odsunąć i po sprawie. Duncan nie musiał zgrywać bohatera. Sięgnęła więc ręką, żeby złapać go za łokieć i lekko pociągnąć w swoją stronę, chociaż stał tyłem do niej, zasłaniając ją.
Trochę pieniędzy było małą ceną za życie. Nawet jeśli to była stówka, to dla konta Duncana nie miało to pewnie znaczenia, ale dla jego życia już tak. Niezależnie od tego, czy za kilka miesięcy i tak miał odejść z tego świata, czy nie.
OdpowiedzUsuńNo i przykleiła się do auta, owszem, ale głowę i tak wystawiła zza ramienia Duncana, aby widzieć, co się dzieje i ewentualnie pomóc. Jakby w ogóle mogła w jakikolwiek sposób pomóc. W jednej dłoni nadal trzymała kluczyki, w drugą ściskała ramię Dana. Ale nagły zwrot akcji trochę ją zaskoczył. Trochę bardzo. Zamiast jednak być wystraszona, Vill przewróciła oczami. No nawet w takich chwilach można było wykorzystać to, że się jest muzykiem i całkiem dużo osób cię zna.
- Tak, to O’Conner. Chcesz autograf? Zdjęcie? Cokolwiek? – odezwała się i choć normalnie byłoby to kpiące, to tym razem brzmiało łagodnie, pojednawczo. A powinna chyba powiedzieć „a może przejedziesz się z nami na odwyk?” Przecież nie miała co robić, tylko wozić pieprzonych ćpunów.
Może rzeczywiście bez sensu wypaliła. Ale była zdenerwowana (co najmniej), trochę wystraszona i częściowo też zirytowana. Całe szczęście, że niekoniecznie zwrócili uwagę na to, co powiedziała.
OdpowiedzUsuńGorszego popołudnia nie mogła sobie wyobrazić. Miała nadzieję, że ktoś zadzwonił po tę cholerną policję i po karetkę też, bo wcześniej zaatakowany mężczyzna nadal leżał na asfalcie i kiedy zerknęła w tamtą stronę, dostrzegła, że nikt nie próbuje mu pomóc. No co za ludzie…
Kiedy Duncan się odwrócił, Vill pomyślała, że powinna mu teraz teatralnie zrobić awanturę o to, że w schowku w samochodzie wozi kokę i trawsko. Byliby bardziej wiarygodni. Nawet jeśli wiedziała, że żadnej koki tam nie ma. Ale najwyraźniej takie przedstawienie nie było potrzebne, bo i tak naiwnie się na to nabrał. Odsunęła się powoli, żeby zrobić miejsce. Powinna się może zbliżyć do Duncana, żeby stali obok siebie, ale jakoś tak poszła w drugą stronę, na tył samochodu. Domyśliła się, że coś planuje, a trzaśnięcie napastnika drzwiami było dobrym pomysłem.
- Walnij go jeszcze w nos – rzuciła gorączkowo, po czym zaczęła odpinać pasek od torebki. Był skórzany, więc nie dałoby się go przerwać, a jak już gościa zaćmi, to będzie można mu związać ręce, aby nie wymachiwał już tym nożem. A skoro oberwał w głowę, to rąbnięcie go pięścią w nos nie mogło być trudne. Nóż zresztą wypadł mu z dłoni i wpadł pod samochodowe siedzenie.
Cóż, nos na pewno był złamany. Wprawdzie Vill nie usłyszała chrupnięcia, ale to pewnie przez to, że wokół był szum i zamieszanie, mimo wszystko. Kiedy Duncan związywał chłopakowi ręce, torebkę bez paska wrzuciła do samochodu, bo nie miała jej teraz jak trzymać. Kiwnęła głową w odpowiedzi na zadane pytanie, że owszem, wszystko w porządku, w końcu nic jej nie było, po czym schyliła się, by jeszcze poprawić węzeł. Ale nie zrobiła triumfalnej kokardy z paska.
OdpowiedzUsuń- Nie denerwuj się tak – powiedziała cicho, wyciągając jeszcze z samochodu telefon. Wybrała numer, w międzyczasie zajrzała do bagażnika, bo powinien mieć tam apteczkę, a o takie rzeczy chyba dbał. I miał, na szczęście. Okazało się, że karetka jest już w drodze, bo ktoś jednak zadzwonił. I poleciała za Duncanem, otwierając po drodze apteczkę.
- Skoro żyje, to nie będzie źle – mruknęła.- Trzeba to jakoś ucisnąć, żeby się nie lało – mruczała już bardziej do siebie, wyciągając z opakowania bandaż. Jakiś materiał, jakikolwiek, był teraz potrzebny. Spojrzała jeszcze na samochód. Szyba była już uchylona, ale kobieta nie wysiadła.- I co się gapisz, babo? To twój mąż? I jeszcze nie zaczęłaś mu pomagać?! – fuknęła na nią.- Pomóc ci? – zwróciła się już do Duncana,
[*Może tylko albo wyjść za nią, albo zostać :D A ona już sobie sama poradzi.]
[Hoho, takie niespodzianki dla mnie! :D
OdpowiedzUsuńTeż mam nadzieję, że Cię natchnie!]
Zmienili się w końcu i nagle Vill przekonała się, ze to wcale nie jest takie łatwe, że na wszelkiego rodzaju ćwiczeniach z pierwszej pomocy jest inaczej, a gdy coś takiego dzieje się naprawdę, to można się porządnie zmęczyć przy tych uciśnięciach… I że potrzeba do tego zaskakująco dużo siły.
Zmęczyła się. Autentycznie się zmęczyła. Ostatecznie, kiedy już nie mieli nic do roboty, bo ratownicy ich odgonili, a policja kazała jechać na komisariat, stałą tak tylko, chyba nie bardzo wiedząc, co ze sobą zrobić. Odprowadzała tylko wzrokiem radiowóz i z początku nie wiedziała nawet, że Duncan cokolwiek do niej mówi. Niezła przygoda im się trafiła.
- Co? – spytała głupio, odwracając się do niego.- Ach… Tak, tak, wszystko gra – kiwnęła lekko głową, po czym odsunęła włosy z twarzy, zostawiając sobie tym samym ślady krwi na czole.- Hm, chyba nie bardzo, musimy tam raczej od razu pojechać… Może później się przebierzemy – uznała. Cokolwiek do nich chcieli, Vill chciała załatwić to jak najszybciej.- Chodź do auta - rzuciła jeszcze.
Wcześniej nie chciał prowadzić i w sumie teraz też nie powinien, ale Vill się nie kłóciła. Nie było sensu, a to w sumie była błahostka i nie trzeba było się o to szarpać.
OdpowiedzUsuńNie miała problemów z policjantem. Może dlatego, że wyglądała na zmęczoną. No a poza tym Villemo miała przecież tę swoją uroczą buźkę małej dziewczynki, która nie pozwalała nawet pomyśleć, że mogłaby zrobić coś złego. Wprawdzie kilkakrotnie policjant chciał przekręcić jej słowa, ale akurat w tej kwestii była zdecydowana. Więc wypytywał ją o mało znaczące szczegóły i może dlatego tak długo im zeszło.
Na koniec, chyba z uprzejmości, powiedział jej, że dźgnięty nożem mężczyzna, któremu pomogli, jednak przeżył. Całe szczęście, Vill poczuła jakąś dziwną ulgę, choć przecież nie zrobiła nic złego i gdyby nie przeżył, to nie byłaby jej wina. Ani Duncana.
Kiedy wyszła z komisariatu, dostrzegła go na parkingu i szybko tam podeszła.
- Tamten gość przeżył – powiedziała od razu, żeby wiedział, że chociaż w tej kwestii im się udało.- Chcesz jeszcze jechać tam, gdzie mieliśmy, czy wrócić do hotelu? – spytała jeszcze. Miał prawo być zmęczony. Vill była.
[Mam ich aktualnie tyle, że nie wyrabiam o.O]
Zawsze istniała inna droga. Taka omijająca korki. Być może naokoło, ale dostać się tam na pewno mogli. Nie było w końcu aż tak późno, dopiero popołudnie. Wszystko działo się tak szybko, że zdawało się, jakby minęło naprawdę dużo czasu, a kiedy Vill zerknęła na telefon i godzinę, uświadomiła sobie, że wcale nie zleciał jeszcze cały dzień.
OdpowiedzUsuń- Czekaj chwilę – mruknęła jedynie, wsiadając do auta. Zaczęła grzebać w telefonie w poszukiwaniu potrzebnych informacji aż w końcu znalazła numer kliniki, do której chcieli się zgłosić. Zadzwoniła tam szybko, bez zastanowienia, bo podświadomie wyczuwała, że Duncanowi zależy na tej wizycie, a i sama Vill chciała to koniecznie jak najszybciej załatwić. Męczyłaby się, czekając do jutra. Porozmawiała chwilę, a kiedy się rozłączyła i uniosła głowę, by spojrzeć na Duncana, jej twarz rozjaśnił uśmiech.
- Możemy tam podjechać – poinformowała.- Poczekają. Skoro to takie ważne dla nas. Skoczmy tylko do jakiegoś pierwszego lepszego sklepu i kupmy coś na przebranie. Dobrze? Może tak być? – pytała jeszcze o zgodę, bo w końcu mógł uznać, ze naprawdę jest zmęczony i wolałby wrócić do hotelu. Wtedy by już nie protestowała, tylko posłusznie wróciliby do hotelu.
- Jak wejdziemy do jakiejś galerii z takim wyglądem, to będą się na nas gapić – zauważyła z rozbawieniem. Chciała w ten sposób trochę rozluźnić sytuację. W głowie już miała mnóstwo zabawnych scenariuszy.- Jak cię ktoś o coś zapyta, to możesz powiedzieć, że przed chwilą zabiłeś kilku zombie – dodała, nawiązując do uwielbienia Duncana do komiksów o zombie. Miała nadzieję, że się chociaż uśmiechnie.
OdpowiedzUsuń- No to jedźmy – ponagliła jeszcze, włączając na telefonie mapę, ale żeby tym razem była bez korków. Pokazała się też jakaś galeria w pobliżu kliniki, więc Vill postukała palcem w ekran, pokazując to Danowi.- Tu możemy się zatrzymać, a potem będzie już blisko, to podejdziemy sobie kawałek. Może tak być? – dopytała na koniec, patrząc na niego.
No cóż, nie zaśmiał się nawet. Ani nie uśmiechnął. Vill przez to trochę przygasła, ale rozumiała, że musi się skupić na tym, co chciał zrobić. Nie wiedziała, co się dzieje w głowie osób uzależnionych, bo sama jedynie nałogowo skubała słonecznik, nic ponadto. Myślała cały czas o tym, w jaki sposób odwrócić uwagę Dana od całej tej sprawy, musiało to być coś naprawdę świetnego, żeby zapomniał o odwyku i zajął się czymś innym, ale naprawdę nic takiego nie przychodziło jej do głowy. Milczeli więc, a Vill czuła się coraz gorzej, choć nie chciała tego w żaden sposób okazywać. Powinna być zadowolona, a czuła się przygnębiona. Przytłoczona tą ciszą chyba.
OdpowiedzUsuń- Okej, okej – zamruczała tylko, wysiadając z samochodu. Torebkę wsunęła pod siedzenie, bo nie było sensu jej ze sobą brać. Poza tym, i tak nie oddali jej paska.
- Za drogo? – podłapała, znajdując okazję do żarciku.- No tak, niewiele ci zostało, to możesz sobie poszastać trochę kasą, bo potem nie będzie kiedy wydawać, nie? – to naprawdę był żart, choć trzymał jej się czarny humor raczej. Miała nadzieję, że Duncan się nie obrazi albo nie poczuje się urażony. Przecież to tylko dla śmiechu. Podreptała za nim do sklepu, a w szybie dostrzegła, że naprawdę wygląda koszmarnie. Całą bluzkę miała upapraną, teraz już bardziej na brązowo niż na czerwono.- Pamiętasz, jak kupowaliśmy garniak? – zagadnęła.- I jak ci się rozporek zaciął! – przypomniała ze śmiechem.
- A jakie masz zachcianki? – zainteresowała się Vill uprzejmie.- Pomijając prochy i chlanie – dodała ściszonym głosem, bo nie wszyscy musieli o tym wiedzieć.- Fajki ewentualnie mogę ci wybaczyć – zrobiła minę pełną zastanowienia, jakby jeszcze się wahała, czy mu to wybaczyć, czy jednak dalej zabierać papierosy. Sięgnęła też w międzyczasie po jakąś czarną bluzkę. Niestety, musiała sobie kupić spodnie również, bo w którymś momencie bezwiednie wytarła o nie zakrwawione dłonie.- Nie spiesz się tak – powiedziała jeszcze, podchodząc do wieszaków ze spodniami. Wzięła jakieś, wybierając rozmiar na oko.- Poczekają przecież – dodała, kierując się do przymierzalni.- Chodź, przymierzysz – rzuciła, łapiąc Duncana za łokieć z zamiarem zaciągnięcia go do przymierzalni. Może chociaż to na chwilę odwróci jego uwagę. Wątpiła w to, niestety, ale może… Może mogła zrobić coś, czym by się zajął z większym zainteresowaniem.
OdpowiedzUsuń- Bo wy to nigdy nie macie problemu z doborem ubrań – zamruczała marudnie, tak dla zasady bardziej niż na serio.- A my to zawsze mamy jakiś problem. Jak na dupsko wejdą spodnie, to w talii za szerokie, jak u góry okej, to znowu a długie, jak koszulka zajebista, to cycki się nie mieszczą i tak w kółko – gadała, choć miała wrażenie, że jej nie słucha i tak.
OdpowiedzUsuńWpakowała się za nim do przymierzalni, do jednej, bo czemu by nie, i tak już ją przecież widział w bieliźnie, ale nie zdążyła nawet zdjąć z siebie ubrań, bo Duncan już wyszedł. Co mu się tak nagle spieszyło?
Wciągnęła szybko na tyłek spodnie, potem bluzkę. Te pierwsze okazały się za długie, ale bluzka była okej.
- Moje nie – poinformowała, wystawiając głowę z przymierzalni.- Weź mi przynieś takie same spodnie, ale rozmiar mniejsze, dobrze? Proszę – poprosiła grzecznie.
To nawet nie były jej prawdziwe problemy, to było paplanie o czymkolwiek, wyolbrzymienie stereotypów, aby tylko mówić, choć to nie był temat, który mógłby zainteresować faceta. Nie zadziałało i Vill to zauważyła. Dostrzegła również, że Dan jest dziwnie nieobecny, ale uznała, że po prostu bardzo się przejmuje tym odwykiem. Nie sądziła, że chce jeszcze trochę prochów sobie kupić i kombinuje, jak je zdobyć. Miała nadzieję, że uda jej się wciągnąć go do przymierzalni, ale ledwie rękę tam wsadził.
OdpowiedzUsuńWestchnęła wtedy tylko, zmieniła spodnie, po czym odsunęła zasłonkę, szukając go wzrokiem. To „muszę coś załatwić” jednak wzbudziło jej czujność. Odłożyła za duże spodnie tam, skąd je wzięła, po czym podeszła do Duncana.
- Chodź jeszcze na chwilę do tej przymierzalni – ciągnąć go nie miała zamiaru, więc nawet go nie dotknęła, jedynie stała nad nim.- Zobaczyłam w lustrze, że coś jednak jest nie tak, że coś mi się stało… I boli – to było kłamstwo, oczywiście, ale może to go trochę zainteresuje.- Możesz zobaczyć? Bo to z tyłu, chyba mi się siniak robi…
A poza tym, zostawiła tam ubrudzone ciuchy, więc i tak musiała po nie wrócić do przymierzalni.
Możliwe było, że się gdzieś uderzyła. Możliwe by było, gdyby rzeczywiście coś ją bolało. W gruncie rzeczy nie bolało, nic jej nie było. Pomijając rękę, ręka ją trochę bolało, ale tak musiało być, skoro miała na niej gips. Kości musiały się zrosnąć.
OdpowiedzUsuńSkoro Duncan podszedł, to był to już mały sukces. Zasunęła za nim zasłonkę, co było sensownym posunięciem, bo przecież nie musiała chcieć, aby ktokolwiek ją oglądał bez bluzki, którą chwilę później zdjęła. Najpierw udała, ze chce się do niego obrócić plecami, jakby faktycznie miał je obejrzeć, ale zaraz po tym odwróciła się szybko przodem do Dana.
- O co chodzi? – spytała dosyć natarczywie, zbliżając się do niego. Kabina i tak była ciasna, ale teraz zdecydowanie stali zbyt blisko siebie. Bardzo blisko. A Vill nie miała zamiaru go stamtąd wypuścić, póki nie powie, o co chodzi. Choćby miała… Choćby miała zrobić coś naprawdę szalonego. Poza tym, i tak już stała w samym staniku przecież.
Patrzyła tylko na Duncana wyczekująco, nie spuszczając z niego wzroku i niemalże przyciskając swoje ciało do jego.
Zrozumiała, co kryje się pod „nie czuję się najlepiej”. Przyjrzała się uważniej twarzy Duncana, po czym uniosła rękę i przyłożyła dłoń do jego czoła. No tak, to musiała być jego pora. Pora, gdy coś sobie wciągał. Była z nim od rana, w planach mieli zgłoszenie się do kliniki, więc nie miał okazji, aby coś zażyć. Efekt odstawienia. Akurat teraz, świetnie.
OdpowiedzUsuń- Jest w porządku – zawyrokowała w końcu. Może jeśli będzie mu mówiła, że wszystko jest okej, to mu przejdzie. Zsunęła dłoń z jego czoła, przesunęła nią zaskakująco pieszczotliwie po policzku i skończyła na szyi, tam ją kładąc.- Potem będzie gorzej – ostrzegła.- Nie myśl o tym – poleciła, bezwiednie wspinając się na palce.- Myśl o mnie – przytknęła usta do jego ust, najpierw delikatnie, jakby bała się, że znów ją odepchnie. Obstawiała, że tak właśnie się stanie, kolejny raz zresztą. Bo to była chyba najgłupsza rzecz, jaką mogła w tym momencie zrobić. Ale wydawało jej się to jedynym sensownym sposobem na to, by odwrócić uwagę Dana od dragów i skupić ją na sobie. Poza tym, już raz tego dnia to zrobił, już raz ją pocałował, więc chyba nie mogło być tak źle. Miała ochotę, więc to zrobiła. Ale i tak cholernie się bała, że ją od siebie odsunie. Zrobił to jednak tyle razy wcześniej, że kolejny raz też przeżyje, prawda?
Vill dobrze wiedziała, ze to nie jest dobry moment. Ale łudziła się, ze w ten sposób odwróci uwagę Dana od tego, co miał zrobić i od tego, co się z nim działo. Cóż, nie podziałało. Rozpaczać nie miała zamiaru, ale trochę ją to ubodło. Znów.
OdpowiedzUsuń- Dobrze – powiedziała cicho, odsuwając się. Sięgnęła po bluzkę i ubrała ją, odczepiła od nowych ubrań metki i pozbierała swoje poplamione rzeczy.- Chodźmy do kasy. Im szybciej dotrzemy na miejsce, tym lepiej. Może oni cię jakoś zmotywują.
Cóż, zbierać śmieci z kosza nie miała zamiaru, choć Duncan zdecydowanie nie powinien go rozwalać i robić bajzlu. Szła za nim wcześniej, później zatrzymała się w niewielkiej odległości, westchnęła cicho i... Nie miała pojęcia, co zrobić. Dlaczego padło na nią? Nie była ani jego dziewczyną, ani przyjaciółką, ani nawet menadżerką, która powinna trzymać go w pionie... Ale to Villemo miała mu pomóc wyjść z tego wszystkiego, choć nie miała o tym bladego pojęcia i nie znała Dana na tyle dobrze, by wiedzieć, jak z nim postępować. Dotychczas przecież każde jej zachowanie albo go irytowało, albo doprowadzało do awantury.
OdpowiedzUsuńNa chwilę zacisnęła mocno usta, potem przygryzła dolną wargę, a w końcu podeszła do Duncana bliżej. Położyła mu jedynie dłoń na ramieniu, bo naprawdę nie wiedziała, co ma zrobić.
- Zaraz będzie lepiej – powiedziała cicho.- Chodź, przytul się na chwilę – wyciągnęła ręce, co miało go zachęcić.
Vill starała się podchodzić do tego nie aż tak śmiertelnie poważnie, żeby nie zwariować. Szukała w tym komicznych akcentów, bo to pomagało jej zachować trzeźwość umysłu. Pomyślała sobie o tym, że jak tak dalej pójdzie, jeśli Duncan nadal będzie ją tak ściskał, to jej zaraz oczy wyjdą jak w kreskówce. To była taka durna myśl, której się złapała, aby nie poddać się tej rozpaczy.
OdpowiedzUsuń- No już, to zaraz za rogiem. Jeszcze chwila i będziemy – powiedziała łagodnie i cierpliwie, bezwiednie głaszcząc go najpierw trochę po włosach, potem po karku.- Chcesz chusteczkę? Obetrzesz sobie twarz, podejdziemy kawałek i zaraz tam będziemy...
- Cudowna ehe – zamruczała jedynie pod nosem, odsuwając się.
OdpowiedzUsuńLedwie dzień wcześniej mówił, jaka jest okropna, irytująca i w ogóle nie do życia. Teraz wyjeżdżał z określeniem „cudowna”. Vill miała dobre serduszko (niestety), więc chciała pomóc, ale z każdą chwilą coraz bardziej dochodziła do wniosku, że to nie ona powinna być przy Duncanie, tylko raczej ktoś, z kim naprawdę się przyjaźnił. Zaczynało ją to przerastać.
Poza tym, zawsze musiała się zajmować wszystkimi wokół, ale o nią to nikt nie dbał. Nawet matka, która przyleciała do LA, narobiła szumu, przewróciła świadomość Vill do góry nogami, po czym sobie wyjechała, zostawiając ją z bajzlem w życiu.
Dlatego była taka przygaszona, bo już naprawdę nie wiedziała, co ma robić i jak do tego podchodzić. Liczyła trochę na to, że pracownik tej kliniki przejmie na siebie choć trochę i nastawi Duncana optymistycznie, ale zdawało się, że nawet ktoś, kto zajmuje się tym profesjonalnie, nie potrafił do niego dotrzeć.
A Vill tak sobie tylko siedziała obok w trakcie tej rozmowy… A jej cierpliwość była coraz bardziej na wyczerpaniu.
- Podpisz – powiedziała łagodnie.- Dadzą ci dziś jakieś leki, żebyś przeżył te dwa dni, pozamykał sprawy, a potem tu wrócisz…
- Na tydzień – wtrącił się pracownik.- Żebyśmy się rozeznali w sytuacji. Po tym tygodniu określimy, czy dasz radę rozprawić się z nałogiem w domu, czy jednak lepiej by było, żebyś został u nas na dłużej.
- Prasie się podrzuci jakąś historyjkę… - dodała Vill.- Na przykład, że wyjechałeś na romantyczny urlop do ciepłych krajów z nową wybranką – usiłowała jeszcze zażartować.
Choć ani trochę nie było jej do śmiechu.
[Pamiętam tylko Edwarda :D]
OdpowiedzUsuńJakieś leki na pewno były potrzebne, przynajmniej na początku, żeby złagodzić efekt odstawienia. Vill nie znała się na tym zbyt dobrze, ale wiedziała, że coś jest potrzebne, aby „pacjentowi” zostawionemu samemu sobie nie przyszło do głowy, by dalej ćpać, skoro poczuł głód. Ale jeśli to równało się temu, że będzie musiała łazić przez te dwa dni za Duncanem non stop… Niekoniecznie jej to odpowiadało, fakt. Mogła mu pomóc, ale nie była jego niańką. Przecież nie chciał, aby nią była, zarzucił jej to kilka razy.
Kiedy wyszedł, trzaskając drzwiami, Vill pozostała spokojna. Nie ruszyła się, nie wyleciała za nim. Był zbyt zdeterminowany (jej zdaniem), by zrezygnować. Też była uparta, więc wiedziała, jak to jest.
- Wróci – zawyrokowała i rzeczywiście, po chwili wrócił.
Nie uśmiechała się z satysfakcją, gdy podpisał papiery. Cały czas była spokojna, potem wzięła od mężczyzny fiolkę z tabletkami i obiecała, ze za dwa dni tutaj wrócą. Miała nadzieję, że nie będzie z tym problemów i Duncan nie będzie się wtedy opierał.
[Chyba będziemy sobie robić mindmapy, aby pamiętać wszystkie szczegóły :D]
OdpowiedzUsuńZ tego wszystkiego, to i Vill miała ochotę sobie zapalić, bo to podobno uspokajało, choć ona wcale tego nie czuła. Tak, skubanie słonecznika bardziej jej pomagało niż palenie. Czekała jednak cierpliwie, aż Duncanowi przejdzie i będzie gotowy na to, by wrócić do hotelu. Nie odzywała się, nie wyrywała mu tym razem papierosa, bo przecież powiedziała, ze to może mu odpuścić. Niewiele brakowało, by zaczęła sobie spacerować tam i z powrotem po chodniku. W pewnym momencie chciała ambitnie powiedzieć, że ma jeden powód, dla którego miał nie brać i to właśnie ona, Villemo, nim jest. Bo przecież sam powiedział, że chce ten czas z nią spędzić. Ale miała wrażenie, że gdyby powiedziała coś takiego, to zostałaby kolejny raz zgaszona i potraktowana jak ktoś kompletnie nieważny w tym wszystkim. Czuła się trochę jak worek treningowy, któremu Dan mógł teraz jęczeć, żalić się, marudzić i chyba nawet trochę się wyżywać.
Kiedy usłyszała wieści, odruchowo przewróciła oczami. Następny. Co jest z tym światem nie tak, no co? A wystarczyłoby po prostu nie tykać narkotyków.
- Ręce ci się trzęsą – stwierdziła tylko.- Więc teraz ja jadę. Powiedz mi tylko, który to szpital – ruszyła do samochodu szybkim krokiem.- Banda pieprzonych ćpunów – mruknęła jeszcze pod nosem tak, żeby Duncan tego nie słyszał. Miała już tego dosyć.
- Dan, nie panikuj. Nie myśl o tym zbyt intensywnie, bo to źle robi. Zobaczymy na miejscu, co się stało – powiedziała spokojnie. Nie było sensu zawczasu się nakręcać i wprowadzać nerwowości.- Mów o czymś przyjemniejszym może – zasugerowała.- Bardzo cię o to proszę. Ja też jestem dzisiaj w okropnym stresie, choć pewnie cię to nie interesuje, bo czym ja się mogę przejmować, nie? Do jutra mamy się wynieść z hotelu, pamiętasz? Miał być tylko na czas koncertu, żebyśmy mieli blisko, a minęły już dwa dni… - przypomniała.
OdpowiedzUsuńWiedziała, że w LA mieszkał już wcześniej, więc na pewno miał jakieś lokum. Za to Villemo, jeśli chciała zostać w mieście, musiała sobie znaleźć jakieś mieszkanie. Póki co jednak, zamiast go szukać, jeździła z Duncanem po całym mieście. Odstawiła swoje problemy, by zająć się jego.
- Zwariowałeś? I co, jak kogoś poznam, to mam go sobie tam przyprowadzić, chociaż ty będziesz piętro niżej? – spytała z powątpiewaniem. Też wymyślił. A to było oczywiste, że Vill chciałaby kogoś poznać i z kimś się związać, nie chciała być wiecznie sama.- Daj już spokój, zrzędzisz tylko – zamruczała.- Ledwie jeden dzień minął, od kiedy się dowiedziałeś, a ty już się zachowujesz, jakby był koniec świata – musiała to powiedzieć. Rak rakiem, ćpanie ćpaniem, ale należało zachować choć trochę pogody ducha i nie obciążać wszystkich wokół swoim zachowaniem.
OdpowiedzUsuńPotem już milczała. Nie była zła, nie była też jakoś wybitnie przygaszona. Po prostu spokojna i skupiona, by w razie jakiejś trudnej sytuacji myśleć logicznie i znaleźć szybkie rozwiązanie. Wtrącać się nie miała zamiaru, niezależnie od tego, o czym sobie dyskutowali, bo sprawy zespołu nie były jej sprawami. Jeśli już, to wszelkie konflikty albo problemy powinien rozwiązywać Peter. Jednakże kiedy tak stała tam na korytarzu i słuchała, o czym gadają, miała okazję udusić każdego po kolei.
- Może zamiast tak stać i pierdolić, kogo fani lubią bardziej, poszlibyście oddać krew, skoro jest potrzebna? – zasugerowała. Choć mówiła spokojnie, musiała użyć mocniejszego słowa, by zwrócić ich uwagę.
[Możesz mi powiedzieć, jaki masz plan albo cokolwiek? Bo zaczyna mnie lekko irytować sytuacja, w której są.]
OdpowiedzUsuń[Do czego? Zapultałyśmy się tam trochę.]
OdpowiedzUsuń[Przecież miał iść na odwyk. I miało się wyjaśnić, co z tym całym "rakiem"...]
OdpowiedzUsuń[Naćpałby się po wyjściu? I myślisz, że by to tak zostawiła?! :D Zjebałaby go z góry na dół jak trza! :D]
OdpowiedzUsuń[Myślę, że mogą sobie najpierw wieczorkiem albo na następny dzień czy też za dwa, jak się okaże, że go "zamkną" (:D) ustalić, jaką bajkę wymyślić, żeby nikt go nie szukał i nikt nie przeszkadzał w tym odwyku. No i muszą się jeszcze dowiedzieć, że z tą chorobą to pomyłka przecież...]
OdpowiedzUsuń[Psujesz mi :D To, że jeden miał wypadek, nie tłumaczy, dlaczego drugi zniknął z radaru i nie można go nigdzie znaleźć mimo tego, że powinien się udzielać choćby w internecie. Albo że dałoby się go złapać przed domem. Zniknie całkowicie i przez to będą węszyć. Dlatego jest potrzebne lepsze wyjaśnienie.]
OdpowiedzUsuń[Chciała być miłą i dać mu alibi, ale jak nie, to nie :P]
OdpowiedzUsuń[Okej, to zróbmy tak: poszedł na ten odwyk, ale ona go tam nie odwiedzi, bo to w sumie niewskazane, no i chyba nie bardzo może, bo nie jest żadną bliską osobą (rodziną), aczkolwiek jakiś kontakt mobilny mógł zaistnieć w tym czasie, telefon od czasu do czasu czy coś. To, czy ją poinformował o tym, że jednak nie jest chory, zależy od Ciebie. Zdecyduj, czy ją o tym poinformował, czy miał zamiar to zrobić dopiero po powrocie. Tak więc w tym czasie raczej nie będą się widzieć, co najwyżej esemesować/rozmawiać. Ale! Z racji tego, że w te dwa dni (czy ile tam) nie udało jej się znaleźć żadnego sensownego lokum, to skorzystała z propozycji i sobie u niego mieszka, a przynajmniej ma tak być, póki on nie wróci. No to wraca w końcu, może być tak, że dzień wcześniej niż miał być oficjalnie, bo się pomylił w dacie albo chciał zrobić niespodziankę wszystkim, cokolwiek. No to ją zaskoczył któregoś ranka swoim przybyciem. Może być o tyle kontrowersyjnie, że nie była sama i akurat on sobie wkracza do własnego mieszkania, woła coś przestrzeń, a tu mu z sypialni wychodzi jakiś koleś w samych gaciach...
OdpowiedzUsuńVill, oczywiście, z nim nie spała (tzn. spała, ale tylko spała, bez sekszenia – aczkolwiek można sobie pomyśleć, że owszem, coś tam majstrowali), tak sobie tylko wpadł po imprezie, bo do niej było bliżej, może się z nim spotyka od jakiegoś czasu tak niezobowiązująco, bo dlaczego miałaby się z nikim nie spotykać, nie może przecież wiecznie być sama, no i heca o poranku gotowa. Chyba że Dana by to kompletnie nie obeszło, to wtedy aż takiej hecy nie będzie.]
[Nawet mimo "chcę ten czas który mi został, spędzić z tobą"? :D No ale cóż, skoro nie jest chory, to już może zacząć brykać z powrotem, więc na co mu taka Vill :D
OdpowiedzUsuńChciałam jeszcze, żeby ona nawiązała w tym czasie jakiś sensowny kontakt z Peterem, może coś z tego wyjdzie. Ale to tak w domyśle.
No dobra, to w sumie można zacząć od momentu, gdy on sobie wraca do swojego mieszkanka.]
Trochę czasu minęło. Całkiem sporo zresztą, bo ponad miesiąc. Villemo skorzystała z propozycji Duncana i rzeczywiście zamieszkała u niego na czas jego nieobecności. Ale tylko na ten czas, bo w ciągle szukała czegoś odpowiedniego dla siebie, żeby wynieść się, gdy tylko Dan wróci z kliniki. W LA jednak ceny są kosmiczne i Vill przekonywała się o tym coraz bardziej, w miarę jak wygrzebywała coraz droższe ogłoszenia. Miałaby dużo do powiedzenia i do zamarudzenia na ten temat, ale jedno było pewne: na pewno nie poprosi matki o pomoc. Choćby miała w efekcie mieszkać w jakiejś klitce ze szczurami. Petera też nigdy w życiu nie poprosiłaby o pomoc, choć całkiem nieźle się dogadali w ciągu tego miesiąca. „Całkiem nieźle” oznaczało wręcz bardzo dobrze, przynajmniej jak na okoliczności, w których byli i na starcia, które mieli za sobą. Williams chciał jej, o dziwo, pomóc pod kątem zawodowym, bo skoro nie było teraz trasy, to Vill tak po prawdzie nie miała pracy. Za siedzenie i czekanie, aż kapela pojedzie w trasę nikt jej nie zapłaci. Została więc wciągnięta do wytwórni, co ją bardzo, ale to bardzo cieszyło. Poza tym, poznała tam Evana, bo pracował jako muzyk sesyjny. Spotkali się kilka razy, choć raczej przyjacielsko, w końcu czemu nie, Vill nie mogła wiecznie siedzieć w czterech ścianach. Niczego więcej się nie spodziewała i niczego nie oczekiwała, choć zapewne by się nie opierała, gdyby coś się jednak wydarzyło. Póki co jednak zwyczajnie się dobrze ze sobą bawili, poza tym Evan miał swoich znajomych i przynajmniej została przez niego wyciągnięta na imprezę. Trochę styczności z ludźmi innymi niż w pracy zawsze się przyda.
OdpowiedzUsuńVillemo nie wypiła dużo, bo w gruncie rzeczy nie lubiła pić. W sumie to nikt nie wypił jakoś specjalnie dużo, ale zabawę skończyli nad ranem. A że akurat do niej (albo raczej do Duncana) było najbliżej, to zaproponowała Evanowi, żeby po prostu poszedł z nią. Kimnie się i „rano” (czyli zapewne koło południa) po prostu wróci do siebie, bo tak jechać po nocy przez całe miasto… Zapłaciłby fortunę za taksówkę.
Nie miała serca wyganiać go na kanapę, choć zapewne i tak nie zrobiłoby mu to żadnej różnicy, ale ostatecznie spali sobie grzecznie na dwóch stronach łóżka, które zresztą było ogromne. Vill, oczywiście, w samych majtkach i koszulce, Evan… Na niego nawet nie spojrzała, ale najprawdopodobniej też miał na sobie tylko bokserki. I zapewne spaliby do dwunastej, gdyby koło 11 Vill nie usłyszała drzwi na dole. Ktoś do niej przyszedł, a że wszyscy koledzy z zespołu mieli klucz… Musiała teraz wstać i zbesztać któregoś, że ją tak nachodzi bez zapowiedzi. Zwlokła się więc z łóżka, gotowa przegonić intruza.
Całkiem możliwe było to, że Vill nosiłaby męskie buty. Czemu nie, kiedyś takie miała. Ale w zdecydowanie mniejszym rozmiarze niż noszą panowie. Więc nawet jeśli prawdopodobne było, że kupiłaby taki model, to już niemożliwym stawało się, by nosiła taki rozmiar, jaki akurat miała para stojąca w mieszkaniu Dana.
OdpowiedzUsuńVill wstała z łóżka, Evan też zaczął się przez to budzić, ale ani go nie powstrzymywała przed wstaniem, nakazując, by siedział cicho (bo nic złego nie zrobili przecież), ani nie budziła go pospiesznie, żeby się zwijał. Pociągnęła za to koszulkę w dół, żeby zasłonić nogi, choć kiedy usłyszała głos Duncana, już wiedziała, że zasłanianie się nie jest potrzebne. Nie musiała pospiesznie naciągać spodni na tyłek.
Poleciała od razu na dół, zeskakując po schodach.
- Hej! – zawołała, pojawiając się w zasięgu jego wzroku.- Już wróciłeś? Miałeś być jutro! Albo pojutrze… Nie pamiętam za bardzo – trudno było tak myśleć z rana, ale wiedziała, że na pewno nie powinien wrócić akurat teraz, gdyby wiedziała, to byłaby sama i nie poszłaby poprzedniego dnia na imprezę.
Ale uśmiechała się, a jakże. Bo przecież się cieszyła, że udało mu się przezwyciężyć słabości i uporać się z nałogiem. Podbiegła jeszcze do Dana w podskokach i uściskała go. Szybko, spontanicznie i krótko, bo zaraz się odsunęła.
- Nie dziwię się – stwierdziła. Każdy na jego miejscu chciałby czym prędzej wrócić do domu. Vill niekiedy nawet w zwykłej trasie miała ochotę czym prędzej pędzić do domu. Do domu, którego w sumie przecież nie miała.
OdpowiedzUsuńPrzysiadła na barowym stołku przy wyspie. Zerknęła na drzwi u góry, czy Evan się zaraz w nich pojawi, czy jednak śpi dalej.
- Oni teraz nagrywają coś innego… - poinformowała Duncana lekko niepewnie, wracając do niego spojrzeniem.- Ze mną… Zdaje się, że miałeś być chory, więc jakim cudem chcesz teraz tak szybko nagrywać płytę, jechać w trasę i robić tysiąc innych rzeczy? W ogóle troch nie bardzo wyglądasz na chorą osobę, wiesz?
Znów spojrzała na drzwi, gdy Duncan zadał pytanie.
- Evn tam jest – powiedziała otwarcie.- Przenocowałam go, żeby się nie tłukł przez całe miasto taksówką, byliśmy wczoraj na imprezie. Pracuje w wytwórni, jest muzykiem sesyjnym – wyjaśniała dalej.- Gra na perkusji. Rick jest na urlopie, więc Peter poprosił jego, żeby trochę z nami ponagrywał…
Vill tak wcześnie z rana nie miała ochoty na piwo. Poza tym, zmarszczyła lekko w zastanowieniu brwi, bo mnóstwo rzeczy się tutaj nie zgadzało. Jej również Peter co obiecał i raczej to kolidowało z ty co mówił Duncan.
OdpowiedzUsuń- Co znaczy „uzdrowiony”? – spytała, odsuwając puszkę od siebie.
Więcej nie zdążyła powiedzieć, bo usłyszała chrząknięcie, co oznaczało, że Evan faktycznie, jakby na zawołanie, wstał i się pokazał. I portki faktycznie miał na tyłku.
- Nie jestem jej Evanem – powiedział tylko w ramach powitania. W dłoni trzymał koszulkę, którą sekundę później ubrał.
- Właśnie – Vill potaknęła głupio.
- Jeszcze – usłyszała w odpowiedzi i aż zrobiła duże oczy.- Dzięki za piwo, ale będę leciał, bo za dwie godziny powinienem być w studiu – poszedł po buty, a Villemo bez zastanowienia zsunęła się z krzesła i poszła za nim, aby zamknąć za gościem drzwi. A przynajmniej wdawało jej się, że to będzie uprzejme. Przy okazji chciała, oczywiście, spytać zirytowanym tonem, co miał znaczyć tamten komentarz, ale nie dostała odpowiedzi, bo Evan wyszedł bez słowa.
Evan poszedł, Vill stała jeszcze kilka sekund przy drzwiach, a kiedy wracała do kuchni, to Duncan się rozgadał. Chciała usiąść na tym samym miejscu, na którym siedziała wcześniej, ale przystanęła tylko przy blacie i słuchała tego, co mówił.
OdpowiedzUsuń- Ale jaja… - wyrwało jej się cicho gdzieś pomiędzy wypowiadanymi przez niego słowami i tyczyło się tej pomyłki. Ją samą też przecież przeraziła tamta diagnoza, emocje były emocjami, a teraz okazywało się, że nikt nie musiałby tego przeżywać, gdyby lekarze nie pomylili niektórych papierków. Aż pokręciła głową.
- To będzie ładnie z twojej strony, jeśli mu pomożesz – uznała na końcu, podchodząc bliżej Dana.- Aż jestem z ciebie dumna, bo zaczynasz myśleć o innych, a nie tylko o swoim dupsku – powiedziała, obejmując go za szyję i przytulając policzek do jego włosów. Skoro siedział, to przynajmniej mogła to zrobić, a nie wiecznie stawać na palcach.- Bez urazy – mruknęła jeszcze po kilku sekundach, gdy dotarło do niej, że to, co powiedziała o jego lekkim egoizmie (lekkim) mogło brzmieć niemiło.
- Może mu się uda – stwierdziła enigmatycznie. Słabo w to wierzyła, tak szczerze, ale w gruncie rzeczy nie dopuszczała tego o głowy. Najlepiej było wcale o tym nie myśleć i żyć normalnie, to najlepszy sposób na niepoddawanie się.
OdpowiedzUsuńOdsunęła się w końcu, bo nie mogła przecież tak stać w nieskończoność. Zabrała ręce i zerknęła do tyłu, czy stoi tam krzesło. Oparła się o nie lekko.
- Za wszystko, czyli za co? – spytała szybko, bez zastanowienia. Nie do końca zrozumiała, o co chodzi.- Nie no, wiesz, ogólnie to niekiedy myślałeś… Czasem nawet trzeźwo, ale częściej nietrzeźwo. Bywa – wzruszyła lekko ramionami. I oczywiście, przypomniało jej się kilka rzeczy, które zrobili, gdy byli zdecydowanie nietrzeźwi. Albo przynajmniej gdy Dan był w takim stanie.
Vill przez chwilę milczała, nie bardzo wiedząc, co ma powiedzieć. Potwierdzić, że pamięta i że wygadywała wtedy takie totalne bzdury? No ale przecież oboje palili, trzeba więc było brać poprawkę na to, co się robi w takim stanie. Villemo nie była o to zła. Nawet o to udawanie, że Dan nic nie pamięta. Tak chyba było łatwiej, bo gdyby powiedział, że pamięta, ale to nic nie znaczyło, to byłoby wtedy bardzo niezręcznie.
OdpowiedzUsuńOstatecznie roześmiała się nerwowo, słysząc wzmiankę o Evanie.
- Nie, nie musisz go sprawdzać – powiedziała tylko.- Poradzę sobie. To nic ważnego – wzruszyła lekko ramionami.- Chyba pójdę się myć. Gdybym wiedziała, że dziś wracasz, to pozbierałabym trochę swoich rzeczy. Będę musiała się przecież wynieść… - ostatnie zdanie zamruczała już bardziej do siebie, bo odwróciła się i naprawdę miała zamiar iść do łazienki. W końcu gdy wróciła późnym wieczorem, to od razu poszła spać.
Vill naprawdę była myślami wśród tych przyziemnych spraw. Chciała teraz pójść do łazienki tak na poważnie, ogarnąć się, bo czuła się brudna i nie zaczęła nawet się głębiej zastanawiać nad tym, gdzie się wyniesie i czy na pewno musi. Zostawiła to na potem. Dlatego była zaskoczona, gdy Dan ją zatrzymał, bo myślała już o tym, że szampon jej się kończy i że w sumie dawno nie była u fryzjera, włosy jej już urosły całkiem sporo i pewnie dlatego tak szybko jej się ten szampon skończy, bo zużywała go więcej. Analiza błahej rzeczy.
OdpowiedzUsuńW zdziwieniu uniosła brwi, zaskoczona tym, co powiedział.
- Jeszcze nic nie znalazłam, więc w najbliższym czasie będziesz usiał mnie znosić – poinformowała tylko, zgodnie z prawdą zresztą. Zapomniała o tym kompletnie. I liczyła trochę na to, że nie będzie musiała się wynieść, póki czegoś nie znajdzie.
Więcej w temat nie wnikała. Zdążyła zrobić ledwie jeden krok, póki Dan jej nie dopadł.
- Co… - wyrwało jej się jedynie, co było kolejnym wyrazem zaskoczenia.
Też sobie moment wybrał. Vill czuła się teraz okropnie niezręcznie. Nie tylko przez to, co Duncan sobie zaplanował. Ale jej jedyną reakcją było to, ze się cicho roześmiała. Wyraźnie nerwowo Znów.
- Nie wysyłaj go na drzewo – powiedziała z rozbawieniem, ale zaraz spoważniała.- Sugeruję, żebyś tego nie robił – powiedziała poważnie, aż nazbyt poważnie, ale zaraz się uśmiechnęła.- Przynajmniej nie teraz. Lepiej jak poczekasz, aż wyjdę z łazienki czyściutka, pachnąca i z umytymi zębami, dobra? – niby to było zabawne, ale dla niej było to okropnie niezręczne, gdy tak sobie pomyślała, że przecież niedawno wstała (albo raczej została wykurzona z łóżka), a poprzedniego wieczoru coś tam jednak piła i w ogóle. Czuła się teraz okropnie brudna.
- Po koncercie jest trochę inaczej, wtedy nie mam z buzi trampka – stwierdziła żartobliwie.- Jak chcesz, to możemy pójść na jakiś to przetestujemy takie spocenie. Poza tym, można jeszcze być spoconym po seksie – poruszyła zabawnie brwiami.
OdpowiedzUsuńAle kiedy tylko się trochę odsunął, Vill wykorzystała ten moment i też się odsunęła.
- To zaraz wracam – rzuciła jeszcze, teraz już naprawdę idąc do łazienki.
Dziwnie się zrobiło, bardzo dziwnie. Z początku miała zamiar wziąć szybki prysznic, skoro się Danowi tak spieszyło, ale ostatecznie się zamyśliła nad całą tą sytuacją i trochę jej zeszło. Kompletnie nie wiedziała, co z tym zrobić. Przede wszystkim nie wiedziała jednak, o co Duncanowi chodzi, czy to tylko taka chwilowa zachcianka, czy co on planuje.
Z jednego się wyleczył, ale z picia chyba jeszcze nie i było pewne, że Vill to przyuważy, jak tylko zobaczy to Martini. Ale chyba tym razem nie chciało jej się nawet czepiać.
OdpowiedzUsuńI rzeczywiście, trochę jej zeszło, bo się zwyczajnie zamyśliła. Potem stała trochę przed zaparowanym lustrem, próbując rozczesać włosy, które naprawdę zrobiły się już za długie. Opadały na plecy, co było zaskakujące, no i oczywiście się kręciły jak zawsze, co ją doprowadzało do białej gorączki od czasu, gdy skończyła dziesięć lat.
Sięgnęła po ręcznik, gdy usłyszała pukanie do drzwi.
- No juuuż no – zamruczała, owijając się puchatym ręcznikiem.- Co się tak niecierpliwisz? – spytała, uchylając powoli drzwi.- Zamyśliłam się trochę – wyjaśniła.
- O wszystkim – odpowiedziała krótko.- Tak ogólnie – w końcu trochę trzeba było się zastanowić nad całą tą sytuacją.
OdpowiedzUsuńCałe szczęście, że Duncan się zajął telewizorem, bo przynajmniej mogła przemknąć w ręczniku do pokoju, by się w spokoju ubrać. Postarała się to zrobić jak najszybciej i kilka minut później już przyszła do salonu.
- Jaki film? – kontynuowała temat, który zaczął. Wyciągnęła rękę po pilota, żeby sprawdzić w opisie, a kiedy zobaczyła nazwisko, odruchowo się skrzywiła.- Przecież to szmira – orzekła.
- Nie znam gościa i nie wnikam, co się u niego dzieje, bo nie będę go oceniać za życiorys, tylko za twórczość. Film jest raczej… Nie bardzo – film nie bardzo, ale popcorn bardzo bardzo. A skoro Duncan poszedł go robić, to Vill miała zamiar pożreć całą miskę niezależnie od tego, czy będą coś oglądać, czy nie. Poszła więc za nim do kuchni.- Właściwie to wszystkie filmy ma nie bardzo – zaryzykowała takie stwierdzenie, mówiąc to na głos, ale to było tylko jej zdanie, oczywiście i nie wszyscy musieli się z tym zgadzać.- A ty, sory, no ale na aktora się nie nadajesz – dodała, tym razem z rozbawieniem, żeby załagodzić wydźwięk tego, co powiedziała.- Peter ma za to kilka innych propozycji rozwoju, wiesz, że też się ostatnio ogarnął? – mówiła dalej.- Uznał, że skoro teraz jest ojcem, to musi być poważniejszy – miała ochotę parsknąć śmiechem, bo cóż, Peter w roli odpowiedzialnego opiekuna? Dobre sobie.- I ma motywację, żeby zaopiekować się jeszcze jakąś kapelą, bo jeśli jeszcze kogoś doprowadzi do sukcesu, to znaczy, że jest niezłym agentem. Mówię ci, trochę sfiksował. Ale chyba w dobrym sensie…
OdpowiedzUsuń- Nie wiem, co Peter dokładnie ci powiedział, ale musiał być naćpany – orzekła Vill nad wyraz zdecydowanym głosem. Fakt, Peter był dobry menadżerem, na pewno bezkompromisowym i wymuszał to, co chciał, co wydawało mu się najlepsze, jednak jak każdy, podejmował niekiedy błędne decyzje. Ta jego rada, zdaniem Vill, była beznadziejna i nie należało się pakować w coś nowego tak szybko, jak mówił o tym Duncan.- Może powinieneś się zastanowić, czy chcesz robić muzykę dla kasy i sławy, czy po prostu muzykę dla muzyki – zasugerowała. Bo owszem, fajnie jest, kiedy się robi to, co sprawia przyjemność i jeszcze się na tym sporo zarabia, ale bez przesady. Sama by w to nie poszła, bo to było z jej perspektywy graniem pod publiczkę tak trochę.- Nie sprzedaj się – stwierdziła na koniec i sięgnęła do miski z popcornem, aby wziąć z niego garść i zacząć chrupać.
OdpowiedzUsuń- Ja ci odradzam – powiedziała bez zastanowienia i to całkiem szczerze. Choć w sumie nikt jej o zdanie nie pytał, więc w sumie po co się wychylała? – Ale co ja tam wiem.. – zamruczała po chwili, wycofując się w ten sposób z tematu.- Coś mi się przypomniało – odezwała się po chwili, po czym wstała i poszła na chwilę na górę, do pokoju, gdzie trzymała większość rzeczy. Chwilę jej to zajęło, bo musiała znaleźć pomiętą i wyświechtaną kartkę. Mogła już dawno przepisać treść i na przykład wydrukować, ale jakoś tak miała sentyment do tej pobazgrolonej kartki.
OdpowiedzUsuń- Pamiętasz to, co przeczytałeś u mnie w pokoju hotelowym, kiedy przyszedłeś w nocy? – spytała po powrocie.- Rano, kiedy jeszcze spałam, wtedy to przeczytałeś – dopowiedziała kilka szczegółów, bo mógł nie pamiętać.