the eyes are useless when the mind is blind

Już od najmłodszych lat odznaczał się niezwykłymi pokładami wyobraźni oraz upodobaniem do odcinania się od rzeczywistości i zamykania we własnym świecie. Nie znaczyło to jednak, że nie był towarzyszki: skakał z kolegami po drzewach, rysował kredą po chodnikach z koleżankami, wraz ze swoim najlepszym przyjacielem udawał, że jest kowbojem, a dla najlepszej przyjaciółki został księciem, kiedy ona chciała być księżniczką. Zdawał się mieć nigdy nie kończące się pokłady energii, oczy błyszczały mu z ekscytacji za każdym razem, kiedy ktoś go chwalił i z determinacją marszczył nos, gdy był krytykowany.

Kiedy miał siedemnaście lat, wszystko się zmieniło. Wracał z rodzicami od dziadków i do tej pory wszystko oprócz oślepiająco jasnych świateł nadjeżdżającego z naprzeciwka auta zamazuje mu się w pamięci. Dopiero gdy kilka dni później obudził się w szpitalu i dowiedział się, że uderzył w nich pijany kierowca. Nikt nie zginął, ale Marcelowi porządnie się oberwało. Ze wszystkich części ciała, które mogłyby odmówić mu posłuszeństwa, padło na oczy. Oficjalna diagnoza brzmiała zaćma pourazowa. Rok, trzy pary okularów i niezliczoną ilość kropli do oczu później nadeszły kolejne wieści: jego przypadek zaćmy był nieoperacyjny. Oczywiście, okulista zapewniał go, że ma przed sobą dobre kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat zanim zaćma rozwinie się na tyle, że okulary czy soczewki kontaktowe nie będą już w stanie w ogóle pomóc. Mówił także, że istnieją krople i pigułki, które mogą złagodzić chorobę i nieco spowolnić jej przebieg, ale jedynym, co Marcel wtedy usłyszał był wyrok, do którego już nigdy nie będzie w stanie się odwołać. Potrzebował całego miesiąca spędzonego w ramionach mamy, tygodnia pełnego łez, czekolady i farby w złości rozchlapanej na płótnie, zanim był gotowy zmierzyć się z faktem, że będzie już tylko gorzej i zdecydować, co dalej.

Nie załamał się. Kiedy miał dziewiętnaście lat, na stałe wyprowadził się od rodziców. Był im niezmiernie wdzięczny za wszystko, co dla niego zrobili, ale nie chciał być już dłużej od nich zależny, nie chciał czuć się jak wymagające ciągłej opieki dziecko. Znalazł dorywczą pracę w pobliskiej kawiarni i pozostał wierny swoim planom i aspiracjom jeszcze sprzed wypadku – złożył papiery na Akademię Sztuk Pięknych. Wszystkie etapy rekrutacji przeszedł śpiewająco, ani razu nie wspominając o swoim małym problemie. Dopóki wciąż widział, nie było się przecież czym przejmować, nie było czego rozpowiadać. To, że jego okulista polecił mu już zacząć uczyć się Braille’a również wcale nie miało znaczenia. Jego prace wielokrotnie trafiały do różnych galerii, a Marcel zawsze pojawiał się na otwarciu, zagadując gości, którzy nie wiedzieli, że to na jego obrazy patrzą.

Choć od czasu wypadku coś się w nim zmieniło, to humor zaczął poprawiać mu się wręcz proporcjonalnie do ilości koloru w jego włosach i odważnych elementów w garderobie. W końcu żyje się raz, prawda? A on nie ma już zbyt wiele czasu, nie takiego życia, na jakim mu zależy.

you can be my eyes