[KP] Wilgotnym szeptem przytul mnie

Mike Havoc

ur. 13.03.2004 r. — spadkobierca farmaceutycznego koncernu Corvenów — zamieszkały w Ipswich — czysta krew — Ślizgon — niedopasowana do niego trzynastocalowa różdżka wyrzeźbiona w hebanie z rdzeniem w postaci pióra hipogryfa, którą traktuje jak największy skarb i nie pozwala ją nikomu dotykać — niezdolny do wyczarowania patronusa przez brak zakodowanych w głowie szczęśliwych wspomnień — boginem swój klon wyrywający z własnej piersi włochate serce rodem z baśni — w zwierciadle Ain Eingarp ptak wypuszczony z klatki, alegoria jego bezsilności — amortencja ma zapach poranka unoszącego się nad zadupiem zwanym Cheddar w hrabstwie Somerest pełniącego rolę jego miejsca zamieszkania wiele, wiele lat temu, przed tym zanim wszystko rozpadło się na miliony odłamków jak wypadająca z jego niemal wiecznie drżącej dłoni szklanka — zmarnowany potencjał w mugolskich używkach, które degustuje niczym profesjonalny koneser alkoholi — emocjonalny wrak balansujący na granicy ludzkiej bezsilności — analgezja wrodzona — dobrze wie, jak wyglądają konie zaprzężone w wozy do Hogwartu — irytująca tendencja wołania na wszystkich po imieniu — marionetka w rękach ojca — niezwykła łatwość w nawiązywania nowych kontaktów — niemal niewzruszona bezkonfliktowość — zainteresowania ulokowane nie w magicznych lekach, a mugolskich pojazdach mechanicznych — ręka do hipogryfów — prawdziwe imię Michel, ale w szkole praktycznie nieużywane, przez co niewielu zdaje sobie sprawę z jego istnienia — naczelny bałaganiarz — szalony i agresywny puchacz imieniem Theo — Klub Pojedynków oraz Ślimaka

  Przez długie lata nie wiedział nic o swoim magicznym pochodzeniu, a jego życie nie odbiegało w dużym stopniu od statycznych norm. Uczęszczał najpierw do przedszkola, a potem do podstawówki. Stopnie miał całkiem niezłe, chociaż nigdy nie przywiązywał do nich wagi, gdyż marzył o zostaniu mechanikiem, a żeby nim zostać, nie musiał przykładać się do nauki. Było mu to na rękę, bo nienawidził szkoły. Czuł się w niej obco, tak jakby miał na sobie niedopasowane ubrania i to o kilka rozmiarów za duże. Rodzicielka usiłowała mu wbić trochę oleju do głowy, ale żaden solidnie skonstruowany argument nie zdołał go przekonać do zmiany decyzji, która dawno zapadła i rozbudziła w nim determinacje, by dopiąć swego. Wszystkie ściany w swoim pokoju wytapetował plakatami przedstawiającymi samochody różnorakich marek – niemieckich, japońskich, włoskich, czy nawet angielskich, w ten sposób podkreślając swoje stanowisko w tej sprawie. Miał smar pod paznokciami i odbite nim palce na policzkach, bo zamiast odrabiać zadania i kłuć do kartkówek, zaglądał do jednego z pobliskich warsztatów, gdzie mógł dorobić sobie parę funtów do kieszonkowego. Był wdzięczny jego właścicielowi, że zgodził się na taki układ. W domu nigdy się nie przelewało. Wychowywała go tylko matka, nazywana przez wiele kobiet wiedźmą. Nie, nie była brzydka; jej urodzie nie dało się wiele zarzucić, oprócz tego, że jedna powieka opadała bardziej od drugiej. Problem tkwił w jej sposobie łatania dziury w domowym budżecie. Przez ich niewielkie mieszkanie przewijało się wielu mężczyzn, a wśród nich także mężowie i ojcowie.
  Gdy ukończył dziesięć lat, poznał swojego ojca. Ojca, którego wolał nigdy nie poznać, ale wtedy – będąc dzieckiem – nie rozważał wszystkich za i przeciw, więc czasem o niego dopytywał, jednak Florence nie kwapiła się, by mu odpowiedzieć; zręcznie zmieniała temat. Pamiętał ten dzień, jakby wydarzył się zaledwie wczoraj. Czuł przesuwające się po karku ostre promiennie słońca; długa seria deszczowych dni wreszcie została przerwana, ale to nie poprawiło mu nastroju. Miał wrażenie, że grunt usunął mu się spod nóg i długo spadał w dół, a potem była już tylko bezdenna przepaść; utonął w niej bez reszty (i nadal tam tkwił).
  Matka zachorowała. Najprawdopodobniej złapała jakieś świństwo, tak przynajmniej twierdziła, a Mike jej wierzył. W każdym razie było z nią coraz gorzej. Kaszlała nieomal całymi dniami. Straciła całkowicie apetyt i chęci do życia. Schudła, pobladła, aż zostały z niej tylko skóra i kości. Tego felernego dnia poprosiła, żeby wyjął z jej szuflady na bieliznę szkatułkę. Zrobił to. Domyślał się co powie. Powie: Uzbierałam trochę oszczędności na czarną godziną, Mickie, a ona właśnie wybiła.
  Wręczywszy jej skrzynkę, podszedł do okna i wpatrzył się w praktycznie bezchmurne niebo, czekając aż pokój wypełni się jej głosem, lecz z jej gardła przez dłuższą chwilę nie wydostawały się żadne dźwięki. Milczała tak długo, że w oczach chłopca zatliło się przerażenie. Umarła, na pewno umarła, pomyślał, ale wcale nie wyzionęła ducha.
  Po jej policzkach spływały łzy – jedna za drugą. Płakała bezdźwięcznie, jak małe dziecko. Przerażenie przerodziło się w niezrozumienie. Usiadł obok niej, na krawędzi łóżka i instynktownie złapał w palce jej dłoń. Była gorąca, niemal tak bardzo jak rozgrzane żelazko. Wycofał ją w obawie, że się oparzy, a ona w tej samej chwili otrząsnęła się, starła z zaczerwienionej twarzy łzy, a potem, otworzywszy drżącymi rękoma szkatułkę, wyjęła z niej kawałek drewna w formie różdżki, ale Mike jeszcze nie wiedział, że to r ó ż d ż k a. Zauważył, że idealnie leżała w jej dłoniach, dlatego też domyślił się, że to nie mógł być zwykły patyk.
  Kobieta przełknęła ślinę, jakby tym samym chciała dodać sobie odrobinę otuchy i zaczęła opowiadać. Opowiadała o sobie i o tym, jak uciekła z domu, by żyć na własny rachunek. Zamknęła swoje życie w jednej, podręcznej walizce i wyjechała, bezskutecznie zrywając więzi z magicznym światem. Szczęście nie trwa wiecznie, powtarzała wielokrotnie, za każdym razem robiąc krótkie pauzy. Mike chciał ją zapytać, czemu w takiej chwili stroi sobie z niego żarty, ale z jego zaciśniętych mocno warg nie uleciała chociażby pojedyncza sylaba. Podskórnie wiedział, że nie żartowała. Odpowiedzialność. Wraz z nieoczekiwanymi wyznaniami swojej matki, na jego barki spadła odpowiedzialność. Zrozumiał, dlaczego wokół niego na przestrzeni tylu lat działy się rzeczy, które wykraczały poza ludzkie pojmowanie rzeczywistości. Dlaczego warkocz jednej z dziewczynek stanął w najprawdziwszych płomieniach, chociaż zapałka nie poszła w ruch. Dlaczego upadek ze skarpy nie kosztował go żadnych fizycznych uszczerbków na zdrowiu. Dlaczego podręcznik uniósł się kilka centymetrów nad meblem i wisiał nad nim dopóty, dopóki Havoc nie przerwał z nim kontaktu wzrokowego.
  Kilka dni później na progu ich obskurnego mieszkania pojawił się mężczyzna. Mike otworzył drzwi. W pierwszej chwili chciał go spławić: Mama nie czuje się najlepiej., wszak takich przypadków było kilkanaście w ciągu ostatnich dwóch miesięcy, ale ugryzł się w język, gdy uświadomił sobie, że ten mężczyzna patrzył na niego jasnoniebieskimi oczami, oczami, do których Havoc zaglądał codziennie rano w lustrze. Jego spojrzenie, choć zmęczone, było przepełnione przede wszystkim chłodem. Mike’a obleciał strach i niemal zlał się w spodnie. Spuściwszy wzrok, odsunął się instynktownie i bez słowa wpuścił go do środka. Mężczyzna poruszał się po mieszkaniu, jakby znał jego rozkład na pamięć, a przy tym jego kroki były bezdźwięczne, pomimo poluzowanych paneli podłogowych. Wszedł do sypialni matki i zamknął za sobą drzwi. Chłopiec w tym czasie osunął się na podłogę i przymknął oczy. Serce waliło mu tak mocno w piersi, że niemal podchodziło do gardła, a z pokoju obok nie dobiegały żadne dźwięki.
  Nie poznał całego przebiegu tej rozmowy, ale wiedział, że mówili o nim, o jego przyszłości. Potem dowiedział się, że matka i ojciec uwikłali się w romans. Kochali się, ale ten związek nie miał przyszłości. On był prawie po czterdziestce i miał już żonę, a ona ledwo co ukończyła szkołę, aż w końcu Nicolas został postawiony pod ścianą; mniej więcej w tym samym czasie Florence pomogła mu podjąć decyzje i zniknęła z jego życia. Odnalazł ją po dziewięciu cholernie długich latach i wreszcie zabrał jej to, na czym zależało jej najbardziej, a przynajmniej tak zakładał jego syn.

  Ciemność spowiła swoim całunem niemal całą powierzchnie miasta, nie licząc punktów z migoczącymi neonami. Księżyc i gwiazdy były niewidoczne; przegrywały z kretesem walkę z dominującymi na niebie chmurami, z których spadał obficie deszcz, ale, mimo niezbyt korzystnej pogody i rozlegających się w tle grzmotów, okno na piętrze jednego z budynków było otwarte na oścież. Firanka zatrzepotała na wietrze i wtem ciszę panującą w pomieszczeniu zakłócił pojedynczy, piskliwy skrzek. Puchacz, stojący dumnie na żerdzi, rozprostował swoje skrzydła i uderzył nimi o pręty dużej, ulokowanej na niskim meblu klatki, a potem rozległo się gardłowe pohukiwanie, jakby chciał tym samym przekazać siedzącej na szerokim parapecie postaci wiadomość: Zamknij okno, bo złapiesz jakieś choróbsko. Odbiorca ostrzeżenia zareagował z wyraźnym opóźnieniem. Otworzył oczy i wyprostował się, jednocześnie zrywając romans policzka z zimną jak lód szybą.
  — Stul dziób — rzucił sennie w kierunku ptaka, który nie dostosował się do ówże polecenia i zademonstrował swój paskudny charakter, uderzając jeszcze kilkukrotnie skrzydłami o metalowe ściany woliera. Lokator pokoju zmrużył oczy i przestał wpatrywać się w krnąbrną sowę. Wbił spojrzenie w czający się na zewnątrz mrok. W prognozie zapowiadali gwałtowne deszcze w zestawie z burzą, ale nie przypuszczał, że będzie tak ciemno, jakby nagle ktoś wyłączył światło na całej kuli ziemskiej, a przynajmniej tak się właśnie poczuł. Przed ostatni raz zaciągnął się trzymaną w ręku dawką nikotyny. Dym wyleciał przez okno, wprost w wietrzne powietrze i od razu rozproszył się na strzępy; Havoc z trudem zarejestrował jego bezbarwny lot. Wysunął z ust swój nałóg i obrócił go w palcach. Wspomnienia zalewały jego umysł zewsząd. Były niczym zastygła krew. Niby dawno minęła data ich przydatności, ale nadal wywierały na nim wrażenie. Na jego wargach ukształtował się gorzki uśmiech. Dopalił papierosa i zamknął okno. Włosy miał mokre od deszczu; padał nieprzerywanie od dwóch dni, więc nawet nie mógł wyjść i się przewietrzyć. Zanim schował paczkę z pałeczkami tytoniu pod łóżko, przeliczył jej zawartość i złapał w zęby dolną wargę, kiedy uświadomił sobie, że jutro mu ich braknie.
  Poszedł do łazienki, wyszczotkował zęby i umył dokładnie mydłem twarz oraz ręce. Opłukał skórę i przejechał jeszcze ręką po wilgotnych włosach. Wiedział, że w taki sposób nie pozbędzie się smrodu wytworzonego przez tytoń, ale, zanim zejdzie na kolacje, chciał go zminimalizować. Macocha miała bardzo wyczulony nos. Znów się tym trujesz?, zapytałaby, a on musiałby znaleźć w głowie adekwatnej wymówki, chociaż wiedział, że żadna nie miała odpowiedniego wydźwięku. Prędzej czy później informacja o tym incydencie trafi do konserwatywnego ojca, a wolał uniknąć niepotrzebnej konfrontacji z nim. Minęło niemal siedem lat, a nadal nie znalazł z tym człowiekiem nici porozumienia. Schodził mu z drogi, gdy tylko pojawiał się na horyzoncie, roztaczając wokół przytłaczający dystans, jednak podczas wykonywania tej czynności nie towarzyszył mu już strach. Pierwsze wrażenie zatarło się dawno temu. Teraz czuł wobec niego zaledwie rozległą niechęć i jednocześnie niewysłowiony respekt, ale wzrok ojca nie zmienił się ani trochę. Nadal był chłodny i antypatyczny. Tolerował go, ale tylko tolerował. Wiedział, że musi go tolerować, bo nie miał innego wyjścia, jeśli chciał uniknąć konieczności powierzenia rodzinnych interesów w obce ręce, a przynajmniej Ślizgon odnosił takie wrażenie. Nawet nie podejrzewał, że mogły istnieć inne powody, powody, które posłużyłyby jednocześnie jako dowód, że w ojcu nadal tkwiły ludzkie, niewidoczne na pierwszy rzut oka odruchy.
  Zerknął w swoje lustrzane odbicie i próbował się uśmiechnąć, ale na wargach ukształtował się jedynie nieforemny grymas, nie przypominający niczego. Przejechał językiem po zębach i odwrócił wzrok, czując do siebie zalążek obrzydzenia. Z roku na rok coraz bardziej upodobniał się do Nicolasa, a pamięć o Florence bladła. Przyłapywał się na tym, że nie mógł sobie przypomnieć, jak wyglądała; nie posiadał po niej żadnej materialnej pamiątki w postaci fotografii, która utrwaliłaby rysy kobiety w jego głowie; stała się w niej zaledwie bezkształtnym obrazem.
  Szczęście nie trwa wiecznie. Przekonasz się o tym na własnej skórze. Już niedługo, Mickie, i wreszcie docenisz to, co straciłeś, słyszał jej głos w swojej podświadomości. Był wiernie odwzorowany, jakby ktoś puścił go z taśmy, ale jednocześnie podszyty sarkazmem, którego nigdy nie stosowała. W pierwszej chwili miał ochotę zaprzyjaźnić zaciśniętą dłoń z lustrem, ale skapitulował, choć wiedział, że jego nieczułe receptory nie wyłapią, kiedy szkło przebije skórę, a knykcie i tak miał przetarte. Pamiątka po tym, jak parę dni temu podniósł pięść, by odwdzięczyć się za złamany nos. Oblizał wargę, natrafiając koniuszkiem języka na szramę, która powstała w wyniku tej nieprzyjemnej konfrontacji. Nie był już Mike'm Havociem, był pieprzonym Michelem Corvenem. Czuł to samym sobą, ale nadal wzbraniał się przed tym nogami i rękoma. Jak podczas tych wszystkich walk ulicznych, które stoczył, bo nikt nie był w stanie wyplenić z niego mugolskich przyzwyczajeń. Przesiąkł nimi do szpiku kości. Wiedział, że Nicolas porównywał to do zarazy. Przestań zadawać się z tym ludźmi. Zniszczą cię, jak choroba zniszczyła..., ucinał w pół słowa i milkł. Wracał do papierów lub wcześniej przerwanej czynności. Mike zawsze chciał za niego dopowiedzieć: twoją matkę, ale na szczęście w strefie ckliwości nie miał niewyparzonego języka i umiał trzymać go za zębami, więc gryzł się w niego i odchodził, wiedząc, że emocjonalne wyznania nie weszły w krew ani jednemu, ani drugiemu. W innych kwestiach byli bardziej elokwentni, zatem mogli przybić sobie za to piątki. Och, na samą myśl o wymienieniu takiego gestu z ojcem dolna warga Havoca zadrżała w geście minimalnego rozbawienia.
  Jedyne co udało mu się osiągnąć w dotychczasowym życiu to dług wdzięczności zaciągnięty u pewnej osoby, emocjonalne, ale jednocześnie niechciane przywiązanie, pielęgnowaną skrzętnie zazdrość, ryzyko zachorowania na raka płuc i pozostanie przy nazwisku swojej matki. Z tego ostatniego był cholernie dumny, chociaż wcale nie miał z czego. W środowisku czarodziejów (nazwisko) zostało zniesławione przez Theodora Havoca – dziadka Mike’a. Rok po narodzinach chłopca użył zaklęcia niewybaczalnego na swojej żonie, którą przyłapał na zdradzie z młodszym o dziesięć lat kochankiem. Incydent ten odbił się głośnym echem od osobliwego społeczeństwa, gdyż przez nieomal piętnaście lat swojej pracy w zawodzie aurora nigdy nie stracił zimnej krwi. Był sumienny, rozważny i poważany, niektórzy twierdzili, że znajdował się o krok przed awansem na stanowisko szefa swojego wydziału, ale kariera została zduszona wraz z odsiadką w Azkabanie, gdzie po prawie czternastu latach udręki demontor złożył pocałunek na jego zmizerniałym ciele.
  Mike, zanim opuścił swój duszny kąt, obwąchał swoje palce, by upewnić się, że mydło zadziałało, ale ku jego uldze zdało test na piątkę z plusem. Przesunął spojrzeniem po pokoju i zatrzymał go na różdżce (tej samej, która niegdyś była własnością jego matki), ale nie ujął jej między palce. Czasem miał wrażenie, że odziedziczył po Theoderze szaleństwo, które tylko czekało, jak przyczajony na ofiarę drapieżnik, by zatopić kły w obcym ciele. To, co w nim tkwiło, tykało jak bomba. Tik-tak. Wybuch był tylko kwestią czasu, ale, skoro licznik nie dobił do ostatniej sekundy, Havoc miał sporo czasu, by uregulować swoje życie i się nim nacieszyć, a wbrew pozorom potrafił to robić.
  Wziął głęboki oddech i zerknął na zegarek, przemieszczając się w kierunku drzwi. Szarpnął wreszcie za klamkę i otworzył zeń z impetem, a kiedy je za sobą zatrzasnął, ścienny kalendarz przeżył spotkanie trzeciego stopnia z podłogą. Dni, które była na nim skreślane, niewątpliwie sprawiały, że stał się jednym z najważniejszych elementów w tym pokoju. Hogwart - Mike Havoc tylko tam czuł się w pełni swobodnie, bo chociaż w starych, zimnych murach znało go mnóstwo osób, tak naprawdę tylko wąskie grono - takowe można było policzyć na palcach jednej ręki - coś o nim wiedziało. Naprawdę C O Ś.