[KP] Tobias Himmel

NAME: TOBIAS GUSTAV HIMMEL

Rangstufe: Gefreiter

Geburtsdatum: 17.09.1919

Geburtsort: Eisenach

Zaciskam złożone dłonie tak, że aż bieleją mi knykcie. Kiedyś wieczorna modlitwa była czasem wyciszenia i spokoju, ostatnimi chwilami przed nadciągnięciem upragnionego snu. Ale to było dawno, za życia, które bezpowrotnie minęło. W tamtym życiu byłem Tobiasem, synem piekarza, pogodnym chłopakiem o dłoniach ubrudzonych mąką i węglem, którym zawzięcie szkicowałem kiedy chleb rumienił się w piecu. Teraz jestem gefreiter Himmel, zęby częściej muszę zaciskać niż szczerzyć, a ręce mam ubrudzone czymś, czego nie jestem w stanie doczyścić pomimo gorliwego szorowania.

Szepczę słowa znanej mi modlitwy, wciąż łudząc się, że ktoś jej słucha.

Vater unser im Himmel

Zaciskam powieki próbując przypomnieć sobie kolor nieba o świcie, jeszcze przed otwarciem piekarni, ale widzę tylko ognistą łunę, gdy zrzucali (zrzucaliśmy) ładunki wybuchowe na Sewastopol. Próbuję przypomnieć sobie te jesienne poranki, kiedy ojciec uczył mnie wyrabiać ciasto na strudel, ale zamiast tego widzę jak uczy Johanessa i Seldę (Joshuę i Sarę) znaku krzyża i słów pacierza. „Wasza matka miała na imię Henrika i była moją kuzynką. Zginęła na tyfus” - wspólnie będą powtarzać tę wersję tak wiele razy aż będzie wydawać się prawdą, a wymyślone imiona staną się bardziej znajome niż ich własne.

Geheiligt werde dein Name

Widzę bezgłośnie poruszające się wargi matki, kiedy poinformowałem ją o kopercie z powołaniem. ”Boże! Boże!”, szeptała, a ja wiedziałem, że Bóg jej nie słucha, zasłonił sobie uszy tak jak wtedy gdy go wzywała ta umierająca w naszej zatęchłej piwnicy Żydówka, skręcając się z bólu i błagając, byśmy uratowali jej dzieci.

dein Reich komme

Dein Wille geschehe

Wie im Himmel so auf Erden

Moja siostra Adela po raz ostatni zaśpiewała z chórem na mszy 6 listopada 1938. Kilka dni potem noc rozjaśniała blaskiem płonącej synagogi a akompaniowały temu niekończące się odgłosy tłuczonego szkła. Z okna wychodzącego na ulicę obserwowaliśmy razem naszych sąsiadów biegnących we wściekłym szale oraz ludzi wywlekanych z mieszkań i błagających o litość. Pamiętam bladą twarz mojej siostry i puste spojrzenie skierowane na Markusa, człowieka, którego miała poślubić, gdy ten łomem wybijał szyby wystawowe i zanosił się śmiechem. Adele nie zaśmiała się szczerze już nigdy, a mówiła tylko szeptem. Ona i Markus pobrali się dwa miesiące potem, jej uśmiech na zdjęciach nie sięga oczu. W dniu mojego ślubowania myślałem o Adeli, ślubującej miłość i wierność człowiekowi, który okazał się być dla niej kimś zupełnie obcym i uświadomiłem sobie, że wcale nie różnię się od niej. Przysięgałem być gotowym umrzeć za III Rzeszę. Wypowiadane słowa paliły mi gardło, ale udało mi się wszystkich przekonać, że łzy w moich oczach to łzy wzruszenia. Obiecałem być gotów walczyć za kraj, który wcale nie przypominał już mojej ojczyzny.

Unser tägliches Brot gib uns heute

Kiedy byłem mały chodziliśmy z Adelą nad staw i rzucaliśmy odłamki czerstwego chleba kaczkom. Śmialiśmy się z ich zawziętości i walki o każdy okruch, bawił sposób w jaki gorączkowo trzepotały skrzydłami. Później nadal tam chodziliśmy, ale nie wrzucaliśmy chleba do wody. Zostawialiśmy kawałki porozrzucane wśród krzaków, po czym oddalaliśmy się udając, że nie słyszymy jak z szuwarów wybiegają istoty, które coraz mniej przypominały ludzi.  Nie wiadomo kto tak naprawdę pozbawia siebie w tej sytuacji godności - ci, którzy jak te kaczki rozpaczliwie rzucają się na każdy odłamek czy my, którzy na to pozwalamy.  Wystarczało nam odwagi, by ofiarować im pożywienie, ale zabrakło, by ofiarować człowieczeństwo.

Und vergib uns unsere Schuld,

wie auch wir vergeben unsern Schuldigern

Nie pamiętam twarzy tych, których zabiłem pod Sewastopolem, ale do końca życia będę pamiętał ich krzyk. Będę pamiętał nienawistne spojrzenie oczu tego, który do mnie strzelił lecz chybił trafiając zaledwie w ramię. Chwilę później już nie żył, trafiony wystrzałem z broni gefreitera Berga. Zapewne był tak samo przerażony jak ja, zapewne sam wolałby, byśmy się nigdy nie spotkali. Jego krew obryzgała mnie i mój mundur, ale i tak była to już kolejna skaza, jedna z wielu, której nigdy nie domyję. Pamiętam ból i rozkazy wykrzykiwane przez obersta Reichna by iść dalej, naprzód, nie przestawać aż do nakazu wstrzymania ognia. A potem ciemność i ta nadzieja, że już po wszystkim. „Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił” – szeptałem. Czemu żeś opuścił mnie, Adelę, Johanessa i Seldę, tych co polegli z mojej ręki, tych, którzy celowali we mnie, nas wszystkich uwikłanych w świat tak bardzo bliski piekłu?

„- Wygraliśmy, gefraiterze Himmel, zdobyliśmy Sewastopol” – oberst Reichn wydawał się być dumny, ale ja nie podzielałem jego entuzjazmu. Pod Sewastopolem nie było zwycięzców. Byli tylko ci, co mniej stracili. -  Przenoszą cię do Warszawy, gratulacje, tam ci będzie dobrze, są tam tak zastraszeni, że żaden wróg nie odważy się do ciebie strzelić.” Kiwnąłem głową zastanawiając się, kto tak naprawdę jest moim wrogiem.

und führe uns nicht in Versuchung,

sondern erlöse uns von dem Bösen.

Z Gretel złamaliśmy wspólnie dwa przykazania. Wciąż pamiętam jej miękkie włosy i urywany oddech, kiedy oddawaliśmy się sobie wiedząc, że tak naprawdę nic więcej nie mamy do zaoferowania. Wyspowiadałem się ze złamania szóstego przykazania, odmawiałem pokutę i wracałem do jej pełnych ust i chętnego ciała. Nie sądziłem wtedy, że istnieją grzechy, za które nigdy nie dostanę rozgrzeszenia. Kiedy się z nią żegnałem ona obiecywała, że na mnie poczeka, ja obiecywałem, że do niej wrócę. Oboje wiedzieliśmy, że łamiemy tym samym ósme przykazanie.

Denn dein ist das Reich und die Kraft

und die Herrlichkeit in Ewigkeit.

Mówią Boże, żeś wszechmocny i miłosierny. Poznałem Twoją wszechmoc. Widziałem świat, w jednym momencie piękny, w drugim pełen okrucieństwa. Pozwól mi poznać Twoje miłosierdzie.

Amen.

wątek z: Bociek